Bir yudum alýrken rakýnýn ince nefesinden, seni içine alýr muhabbetin. Bir yudum daha ve bir duble daha… Çoðalýr yanýndakiler gitgide. Kardeþ olursun anlýk bir hevesle. Çatalýný batýrdýðýnda deniz kenarýnda oturduðun bembeyaz örtülü masadaki mezene, bir yudum daha almýþsýndýr ince uzun bardaðýndan. Gecenin en tatlý vaktinde, ay ýþýðýnýn yakamoz yaptýðý denize bakarken dalgalanmalar da baþlamýþtýr. Denizin hafif esen rüzgarýyla nemlenen dostlarýnýn yüzleri kýzarmaya baþlar. Hep birilerinin de burnu kýzarýr hani o tatlý gülümsemelerinde. Sersemlerken kurulan düþler; yitirilen aþklar kurtarýlýr, ülke kurtarýlýr, yaþanan aþklar tazelenir. O gece, her zaman en güzel gece olarak anýmsanmaya çalýþýlýr. Anýlar tazelendikçe yeni bir þiþeyle beraber, eski dostlara kayar akýllar. Unutulanlar, unutanlar akla gelir. Hey gidi günler denir her birinin ardýndan. Bir kahkaha patlar geçmiþin izinden kalanlara. Her yýl da biri eksilir, on kiþi baþlar, dokuz, sekiz… derken yenileri gelir ama ya sen beðenmezsin yeni gelenleri ya onlar alýþamazlar sana. Neden denir, nerde o eski bayramlar diye? Onun gibi beðenilmez yenileþen hayatlar. Bir kez kurdun mu o kusursuz masayý, hep devamý gelecekmiþ gibi gelir. Sandalyenin þekli bile kusursuz olabilir, herkesin yeri bellidir zaten. Her zaman bir sandalye fazladýr, bir çatal fazladýr, bir bardak kapalý bekler masada. Bütün kapýlar açýlýr gecenin sonunda. Yoldan geçen hiç görmediðin yüzlerle paylaþýrsýn mutluluðunu, hüznünü. Ama bilirsin belki bir daha hiç göremeyeceðini o yüzü. Sokaklarýn tozunu yuta yuta tutarsýn evin yolunu. Yalnýzlýk baþ götürür yataðýnda, birden uyuyakalýrsýn üzerinde elbiselerinle. Sabah uyandýðýnda normal hayatýn devam eder, bir daha istersin ayný geceyi ama bulamazsýn. Her geçen gün masadan eksilir dostlar, yapbozun parçalarýný toplayamazsýn.