MADEM DARI DEÐÝLSÝN

1978 yýlý aralýk ayýnda, Konya Selçuk Eðitim Enstitüsünü Fen ve Tabiat Bilgileri Bölümünü bitirmiþtim. Artýk Fen Bilgisi, Fizik, Kimya Biyoloji derslerine girebilirdim. Ancak bir türlü tayinim çýkmýyordu. Öðretmenlikle ilgili umudum kýrýlmaya baþlamýþtý. 1979 yýlýnda yeniden üniversite sýnavlarýna katýldým. Sadece Ýstanbul ve Ankara Hukuk Fakültelerini seçmiþtim. Ýstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesini kazandýðýma dair belgeyi alýnca evde düðün bayram yaþandý. Hazýrlandým. Ýstanbul’a gittim. Eskiþehir Öðrenci Yurdu’na yerleþtim. 7 Kasým 1979’da ilk derse girmiþtim. Sürekli olaylar oluyor ve okul kapanýyordu. Aileme yük olmamak için iþ arýyordum.Orhan Cahit Tütengil Hoca bir pusuda öldürülmüþtü. Ýstanbul Üniversitesi süresiz kapatýlmýþtý. Tam bu sýrada eve Milli Eðitim Bakanlýðýndan bir telgraf gelmiþ. Gümüþhane, Torul, Kürtün Ortaokulu’na tayinim çýkmýþ. Babamýn tüm direniþine raðmen Eskiþehir Öðrenci Yurdundaki battaniyelerimi, çarþaf ve yastýðýmý, kitaplarýmý alarak göreve baþlamak üzere yola çýktým. 19.Aralýk.1979 da ilk görevime baþladým. Babamýn yardýmý ile 1980 yýlý Nisan ayýnda tayinim Ýstanbul’a çýkmýþ, Þiþli Ýmam Hatip Lisesi Fen Bilgisi Öðretmeni olarak görevlendirilmiþtim.

Okulumun adý Þiþli Ýmam Hatip Lisesi olunca göreve baþlamak için Þiþli’ye gitmiþ, uzun süre Þiþli merkezinde Ýmam Hatip Lisesi aramýþtým. Sonunda Dördüncü Levent’ten sonra, Gültepe ile Sanayi Mahallesi arasýndaki mezarlýðýn içinde bulmuþtum okulumu.

O yýllarda tüm yurt kamplara bölünmuþ, siyasal düþüncelere göre kurtarýlmýþ bölgeler oluþturulmuþtu. Gültepe ve Sanayi Mahallesi sol gruplarýn elinde idi, Ýmam Hatip Lisesi’nde de çalýþacak olsam da, içten içe sol kökenli olduðum için seviniyordum.

Levent’ten mahalleye giriþte saðda Sanayi Ortaoukulu’nda askeri birlik konuþlanmýþ, okulun önünde mahalleye giriþe barikat kurulmuþtu. Mahalleye giren çýkan araçlar durduruluyor, herkes indirilerek aranýyor, kimlik kontrolü yapýlýyordu. Öðleden sonra görevli olmadýðým günler Hukuk Fakültesi’ne derslere yetiþmeye çalýþýyordum. Pratik çalýþmalarýn olduðu bir gün yine ders kitaplarýmý bond çantama koydum. Görevim biter bitmez Hukuk Fakültesi’ne pratik çalýþmaya yetiþme telaþýndayým. Sanayi Mahallesi giriþinde barikatta belediye otobüsü durduruldu. Kimliklerimize bakýldý, bir er;

                                 -Çantayý aç. Dedi. Açtým, Sulhi Dönmezer Hoca’nýn kalýn yaklaþýk biner sayfalýk Ceza Hukuku ders Kitaplarýndan çantamdakini gören er çýlgýnca baðýrýyordu. “KÝTAP BULDUM, KÝTAP BULDUM” Diðer arkadaþlarý da geldi. Namlular bana yöneltildi, yolcular panik içinde arkaya kaçýþtý, er heyecanla sordu:

                                        -Bunlar ne kitabý ?

  -Bunlar ne kitabý?

                                       Bir yandan da heceleri çatarak kitabýn adýný okumaya çalýþtý. “Na…za..ri ve Tat…bi..ki Ce…za Hu…ku….ku”

                                      -Ceza Hukuku yazýyor.

                                      -Evet,

                                      -Yani ne demek oluyor? 

                                    -Bakýn kimliðim. Ben Hukuk Fakültesinde okuyorum. Bu kitaplar ders kitabý, avukat, hakim, savcý olmak için bu kitaplarý okumak, çalýþmak gerekiyor. Dedim. Tatmin olmadý, yanýndaki birkaç askere daha ayný açýklamayý yaptým. Ancak anlamýyorlardý. Önemli bir suç aleti olan kalýnca bir kitap bulmuþlardý. Hem de üzerinde ceza falan yazýyordu. Kesin teröristtim. Büyük bir heyecanla ve terörist yakalamanýn mutluluðu içinde, aferin almak için komutanlarýný bekliyorlardý. Belediye otobüsünde kimileri acýyarak bakýyor, kimileri nefretle, kitapla yakalanan teröristi yakýndan inceliyordu.

Durum komutanlarýna iletilmiþ, o da büyük bir heyecanla koþturarak gelmiþti. Ona açýklama yapmaya gerek kalmadý, kitabý ve kimliðimi gördü, “Býrakýn geçsin” Dedi. Artýk Mahalleye giriþte kontrole takýlmýyordum. Ancak bunun iyi mi kötümü olduðuna karar vermek çok güç. Ben yine de ýsrarla kimlik gösterip aranmak istiyordum. Zira mahallede askerle iþbirlikçi konumunda algýlanmak, görülmek … Sol grup elindeki mahallede ölüm fermanýný kendi elinle imzalamaktý.

Zaman zaman silah sesleri okula kadar geliyordu. Kimi geceler okul taranýyordu. Mahallede oturan okulumuz matematik öðretmenlerinden arkadaþýmýz Tahsin Kahraman baþýndan tek kurþunla vurularak öldürülmüþtü. Ýmam-Hatip Lisesi öðretmeni olarak her an öldürülmek olasý idi, korunma olanaðý yoktu.

Her gün bin bir heyecanla Aksaray’daki yurttan iki saatte Sanayi Mahallesi’ne gidiyorum. Yurtta kalmak daha güvenliydi.

                                      O gün, hukuk fakültesinde sol grup içinde olan selamlaþtýðým bir kýz arkadaþla biraz söyleþtikten sonra sana bir fýkra anlatayým. Dedim, baþladým.

                                      “Adamýn biri kendini darý sanýyormuþ. Uzun yýllar akýl hastanesinde kalmýþ, gördüðü tedavi sonunda artýk darý olmadýðýna karar vermiþ, doðru baþhekimin yanýna çýkmýþ.

                                      -Efendim ben artýk darý deðilim. Bunu biliyorum. Beni taburcu eder misiniz ?

                                           Baþhekim gerektiði kadar inceledikten sonra ikna olmuþ adamý taburcu etmiþ. Adamcaðýz tam hastane kapýsýndan çýkacakken, büyük bir heyecan içinde, can havliyle baþhekimin yanýna dönmüþ.

                                      - Tamam efendim, ben darý deðilim bunu biliyorum. Ama kuþlarýn, bundan haberi var mý ?

                                            Arkadaþ güldü güldü,

 - Ne demek istiyorsun? Dedi. Kýsaca sol geçmiþimi ilk kez ona anlattým. Ekmek parasý için Fen Bilgisi öðretmeni olarak Ýmam Hatip Lisesi’nde olduðumu Sanayi mahallesinde, darý olmadýðým halde, kuþlara yem olmak istemediðimi söyleyerek, Sanayi Mahallesi’nin alýcý kuþlarýna, horozlarýna selam gönderdim.

  Birkaç gün sonra selamým alýnmamýþ, geri geldi. “ Madem darý deðil, ambardan çýksýn” Demiþler…

 - Sizden solcu olacak, yazýklar olsun, siz ne ekmeði bilirsiniz ne de ekmek parasýný, ne buðdayý bilirsiniz, ne darýyý, ne de ambarý… Lanet olsun size de solculuðunuza da, gelsinler önce beni vursunlar… Çýldýrmýþtým. Baðýrýyordum…

Artýk yýllardýr süren kavgalarda öldürülme korkusu bitmiþ, kýrgýnlýk ve ölüme razýlýk baþlamýþtý. Hem de darý olduðum sanýlarak,  kendi deðirmenimde öðütülmek…

 Korkunun ecele faydasý yoktu… Her gün yurttan çýkarken dönemeyeceðimi düþünerek çýkýyordum.

 Ölüme razýydým, hazýrdým…