güz yaðmurlarý boþaldýkça sahra
çöl yangýnlarý vurdukça kahýra bilenirdi
ne þefkatler besler
ne umutlar emzirirdi
ne vurgunlara annelik yaptý bu beden
ne olmazlarý yüreðinde gezdirirdi

sen giderken
köpürmüþ sellerde yýktý bendini
düþtü bir yaðmanýn ortasýna
bir talana çaldýrdý  kendini

kayýp giden yitiklikleri
uçurum aðzý kahpelikleri
yalanlar kýþlasý ihanetleri
daha neleri neleri
þimdi yumruk sýkmak vardý ya 
vay kollarýmýn dermansýz vakitleri

onca firarlara sözlenmiþken
bunca figanlara beþikken
gel de uyut kendini
býrakýp gittiðin o þafak vakti
çarptýðýn kapýya yapýþan iki deliði
gel de týka
oradan nehirler sýzmakta þimdi

sana mahkum 
þu sol göðüs kafesimin çorak sualsizliðini
sal ýrmak boylarýna deli taylar gibi

gel
gel de
aðustos sýtmasýnda sinekleri  besleyen damarlarýmda çatla
gel

gel de
mayýnlar döþeli umarsýz suskunluðumda patla

daha bir kere bile kaybolmamýþken gözlerinde
bir kere bile tutanamammýþken yüreðine
çocuk saçlarýnýn kanatan dikenlerini
törpülüyorum bak þimdi 
daðarcýðýmdaki bakir sözcüklerin yetimliðini
bir ipe diziyorum
bak koptu abaküsümün teli
gördün mü yine daðýldýn
haydi gel
gel de
topla kendini


hasan polat
<!--[if !supportLineBreakNewLine]-->
<!--[endif]-->