Nirvana'da daha erkenden bir geceydi.Briyantinli saçlarýnýn içinde gümüþten parçalar,gözlerinde ateþten hareler vardý.Pistin üzerindeki lambalarýn gölgesinden koyuca,zift gibi karanlýktan daha bi akçaydý rugan ayakkabýlarý.Kýrýk beyazdý,omuzlarýna oturan ceketi.Kalktý,yürüdü.Yürüdükçe,daha bir aydýnlandý,canlandý yüzü.Bir kaybolup bir göründü tebessümü.Yüzünde,yýllarýn görmüþ geçirmiþliði,terleyen ellerinde;  gençliðindeki toyluðunun izleri…

Olmuþ ve olabileceklerin en kötüsünden bir müzik.Bir yana bir öne salýnan gençlik ve onlarca insanýn içinden seçilebilen olgunluðun izleri.Tutulmuþ ellerin ve bellerin, sevmiþ sevilmiþ kadýnlarýn ve adamlarýn görünmese de hissedilen anýlarý.Ve,gençliði otuz yaþýnýn arkasýna itmiþ,40lý yaþlarý henüz maziye býrakmýþ,o adam.Bir adým ötesinde,bir nefes yakýnlýðýnda.Durdu,ýþýklar renk deðiþtirdi.Baktý,yeryüzündeki bütün gördüðü bakmalarý unuttu.Yaþýna,yaþlýlýðýna raðmen ince uzun,henüz damarlarý belirmemiþ elleri dolandý beline.Bir baba þefkatiyle,ilk sevgilinin heyecaný arasýnda,tuttu nefesini.Gözlerinde parýltýlar akýp geçti.Bir rüzgar kalbinin odalarýnda dolaþýp çýktý göðüz kafesinden.Karnýnda,milyonlarca küçük karýncanýn ayak izleri.Sustu,konuþup da susar gibi deðil,yaþamýn bitmiþliði gibi bir susuþ.Baþýný yýllar geçtikçe atýmý azalmýþ,ama hala hoyratça atan adamýn göðsüne koydu.Adýmlarýný takip edemedi,adýmlarýný þaþýrdý,zaman bir geçti,zaman onlarca geçmedi.Bir adýmdan az,bir nefesten çok geri çekildi adam.Yüzünde hayal kýrýklýðý…

“Teslim olmayý öðrendiðinde,teslim olduðun hayat olmasýn çocuk ! “

...

Sonra,çekip gitmeyi henüz öðrenememiþ ama çekip gidene susmayý öðrenmiþ bir adam ve umutsuzluðu çaresizliðiyle gark olmuþ olan,mahzun,ama günahsýz olmayan bir kadýndan biraz daha sonra.Akdeniz’in en sýcak ve insanlarý bir o kadar soðuk þehrinde,adýnýn insanlarýn beline dolandýðýný bilmeyen o þehirde,Kemer’de,bir meltem rüzgarýyla baktý kadýn uzaklara.Nefes aldý kadýn,nefesini býraktý adam.
Kýrmýzý rujundan eser kalmamýþ dudaklarýný ýslattý son bir kez ;

“ Aþka ve aþk diye sarýldýðýn bana,gururlarýný,korkmuþluðunu bir kenara býrakýp teslim olmak için daha ne bekliyorsun be adam !?” 

Kim öðretecek bize teslim olmayý ? Alnýmýza dayanan silah mý,kapýmýza gelen Azrail mi ? Hayata teslim olmamak adýna,nefes almaktan vazgeçenlerin canlarýný kim iade edecek ? Dibe vurmaktan delice korktuðumuzdan,acýlarýmýzýn bile üstüne gidemeyiþimiz.Bir gece yarýsý,nefes nefese,terden sýrýlsýklam korkudan kaskatý uyanýþlarýmýz,mutlu olmak için kendimizden kaçýp ;sinemalara,tiyatrolara,spor salonlarýna doluþuþumuz ve yastýða baþýmýzý koyduðumuzda üstümüze gelen,hatýralardan ve hatýrlayamadýðýmýz onca þeyden saklanmak adýna koyunun kuzunun baþýnda çoban kesiliþimiz bundan.Kalbimizi gelen geçene açýp,biraz canýmýz yanýnca kovduðumuz insanlarý,acýsýyla kabullenip,piþmanlýklarýmýzý,keþkelerimizi ve terk etmiþ ve edilmiþ ruhumuzun yalnýzlýðýyla yaþamayý kim öðretecek bize ?

Acýsak acýsak ne kadar acýyabilirdik en fazla ? Bir can kaç defa yanardý ? Varsýn olmasýndý gözyaþlarýnýn sonu.Varsýn,insanlarýn mutluluklarýna gýptayla bakýp küfürler yaðdýrsaydýk mutsuzluðumuza.Ama býraksaydýk yakamýzý.Her hatamýzda sarýlmasaydýk boðazýmýza…

Hayatýmýza giren insanlara iplerimizi býrakmak yerine her an tetikte bekleyip aný kaçýrmaktan daha zavallýca ne olabilir ? Herkese susun ama vicdanýnýza susmayýn.Söyleyin ! Gururumuzu baþýmýzýn üstüne koyduk da ne oldu ? Kimsenin peþinden sürüklenmeyip ayaða kalktýk da ne oldu ? Gündeliðin baþýboþ ayrýntýlarýna takýldýk da mutlu mu olduk ?

Þimdi bir karar verin.Erteleyerek geçirdiðimiz yaþamýmýzýn kulaðýndan tutup,mutluluklarýmýzý mutsuzluklarýmýzdan çýkarýp eksilerden baþlayarak dibe vurup sonra baþýmýz dik,alnýmýz ak çýkmak için kendimizle yýllar yýlý verdiðimiz savaþtan o küçük ama özel adýmý atmaya hala korkacak mýsýnýz ?