Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir kadın gördüm
İş merkezinin parkında,
Hava ayaz mı ayaz
Neredeyse kar yağdı
yağacak.
Üzerinde ince kül rengi
bir palto,
Oda kirli,
Tıpkı elleri gibi…
Burnundan akan damla,
Düşüyor önündeki kartona.
Sordum: “adın ne?”
Dedi: “Şaziye”
Bir soluklandı, anlattı
hikâye,
Yıllar önce geldik
Türkiye’ye,
Memleket bildik diye,
Dişimizle, tırnağımızla
Bir ev aldık,
Ondan da yedik kazık!
Ardından üzülen eşimi
kaybettik.
Bir oğlum var,
Hem de otuz dört yaşında,
Genç yaşta oldu hasta,
Tutunarak yürüyor
duvarlara,
Yemeğini yedirip,
Sonra çıkıyorum dışarıya,
Biriktirdiğim kartonları,
Satıyorum otuz liraya,
Şükürler olsun diyorum
Allah’ıma…
Ertuğrul
Erdoğan
07 Ocak
2013/Bursa