IV

…

Yasu’yu görünce; onu kucaklamak istedi, tek vücut olurcasýna. Ama sadece tokalaþýp, öpüþtüler. Her zamanki gibi, adam; çok nazik ve çekingendi. Konuþurken arada bir saða sola bakýnýyordu. Kendilerini takip etmekte olan birilerinden çekinircesine...

      Miyuki :” Nen var kuzum?”

      “Yok, yok bir þey yok” dedi kesik sesle adam. Ama sanki içine doðan “takip ediliyormuþ duygusundan” da bir türlü kurtulamýyordu.

Bir ara binanýn uzak köþesinde kendilerini izlemekte olan bir kadýn baþý görür gibi oldu. Dikkat etti. Bir þey göremeyince bu duygularýndan kurtulmaya çalýþtý ama içindeki korku devam ediyordu.

Hep beraber gidilen kiraz çiçekleri festivallerinde grup halinde çekilen fotoðrafta gülümseyen delikanlý deðildi. Zaman, onu da çok deðiþtirmiþti. Saçlarýna ak düþmüþ, yüzünde ki kemik izleri ve çizgiler daha bir belirgin olmuþtu.

Kendisi de artýk; o uzun tek örgü saçlý genç kýz deðildi. Yine de inancýný hiç yitirmeyen; tüm bekleyenler gibi “onun hiç deðiþmediðini söyledi” adam. Lise formasýný giyse, beraber çekilen okul resimlerindeki gülen kýzdan hiç bir farký olmayacak gibiydi.

Adam, yaþama ve kendine dair baþka þeyler de söyledi. Hani herkes kendi yaþamýný anlatýrken kendi kendinin bolca avukatý, azca da yargýcý oluyordu ya, öyleydi. Onunda kendince bir hikâyesi olmuþtu.

Kendisini yýllar evvel bir nakýþ iþler gibi seven delikanlýnýn bu soluk siluetinin yanýnda kendini huzurlu hissetti. Fukui’ye okumak için ilk olarak babasýyla birlikte gelmiþlerdi.

Mezuniyetin üzerinden yedi yýl, dört ay, üç gün sonra adam da 'uygun' biriyle evlenmiþti. Miyuki, takvimi býrakmýþ, orta yaþ sayýlarýna göre yaþamaya baþlamýþtý. Çocuklarý vardý ve gençliðindeki aþkýn tatlý budalalýðýný bir daha hiç tatmamýþtý.

Çarþýya izne çýkan askerlerin severek aldýðý gül resimli defterlere edebi deðerden uzak, yazanla yazýlana ilham olan kiþinin dýþýnda pek kimsenin okumadýðý aþk þiirleri bir daha yazamamýþtý. 

Karýsý nasýl biriydi? O’na ve çocuklarýna iyi bakýyor muydu?

Sanki hiç ayrýlmamýþ gibiydiler. Aþkta yoktu ve hiç bir zamanda olmayacaktý. Sanki bunu hissediyor, biliyorlardý. Bundan hiç bahsetmeden, sessizce kabullendiler.

Ölen eski bir tanýdýk gibi. Aradan uzun yýllar geçmiþti. Kadýn onu sevip sevmediðini hatýrlamaya çalýþtý. Delikanlýnýn aþkýndaki katýksýzlýk, saflýk ve sabýr karþýsýnda bir ara çözülmek üzereydi ama onun "uygun" biri olmadýðýna ailesi karar vermiþti. Annesiyle beraber uzun bir konuþmadan sonra; onu kafasýndan atmýþtý.

Yâda öyle sanmýþtý. Ýþgüzar kýz arkadaþlar aracýlýðýyla teneffüslerde iletilen, üzerlerinde özenli bir el yazýsýyla yazýlmýþ aþk þiirleri; pembe renkli kâðýtlar, anlayýþlý bir gülümsemeden sonra çöpe gitmiþti.

 Evlenip ayrýldýktan sonra o’nu çok sevdiðinin farkýna daha iyi varmýþ, onu unutmanýn mümkün olamayacaðýný anlamýþtý. Çekilen bunca acýlara raðmen; kendisini hayata baðlayan bir þey vardý. Sonradan okuduðu kitapta altýný defalarca çizdiði cümle her þeyi anlatýyordu.

 “Ýnsan gençken iki þeyi hiç anlayamýyordu. Ölümü ve aþký… Yaþamsa aþk ve ölümden ibaret deðil miydi?”

        Yasu, aracýn kapýsýn kendi eliyle açtý. “Gidelim” dedi. Nereye olduðunu söylemedi. Miyuki, adam aracýný yavaþ yavaþ sürüþünü, Fukui’deki hatýralarýn tadýný çýkarýrcasýna imkân veren anlayýþýna nazikçe “teþekkür” etti.

Bir tarafta, Kuzuryu ýrmaðý her zaman ki gibi sesler çýkararak denize kavuþmak sevdasýyla coþarak akmaya devam ediyordu. Kaç defa Kuzuryu ýrmaðýndan yakalanmýþ Ayu balýðý yemiþlerdi. 

Asuwa ýrmaðý üzerine kurulmuþ Tsukumo köprüsü, bir zamanlar vazgeçilmez buluþma yerleriydi. Solda akýp giden Asuwa ýrmaðýna; mutluluk adýna sayýsýz dilek dilemiþlerdi.    

Burasý onlar için; aþina bir kafeteryaydý. Adamýn ön yüzü, kadýnýn arka kýsmý pencereye dönük olarak oturmuþlardý. Ýstasyonda gördüðü kadýn baþýný yine görür gibi oldu. Neler oluyordu? Gördükleri hayal deðildi. Takip ediliyor hissi yenilendi. Eþi olabilir miydi? Buna pek ihtimal vermek istemedi. Neden takip etsindi ki!

Yasu: “Özür dilerim. Geliyorum” dedi. Miyuki kalkmasýndan hoþlanmasa da sesini çýkarmadý. Yasu, kapýnýn dýþýna kadar gitti saða ve sola bakýndý, bir þey göremeyince tekrar yerine döndü. 

Miyuki: “Bir þey mi var?”

Yasu: “Yok bir þey” 

Karþýlýklý kahvaltý yapmaya baþladýlar. Miyuki, kahvaltýsýný yaparken gözleri kafeteryada deðiþiklik olup olmadýðýna bakýyor, kendince geçmiþten duygularýna tanýdýk bir þeyler arýyordu.  Miyuki içini boþaltmak için anlatmaya baþlamýþtý.

       …

      Devamý Var

      Km-121204