Sabahýn ilk ýþýklarý vururken odama eylülün soðukluðu üþütmüþtü yorgun bedenimi.Her yanýmda sýzýlar aklýmdakinin gönlümdekine tesiri miydi yoksa.Ya da ne bileyim gönlümün oyunu aklýma.

Hal bu iþte,öyle ya da böyle ...Gece kabustu temmuzdan kalma.Bir o yana bir bu yana dönerken bir yastýkta kocamýþlýðýn sessizliðiyle el uzatmýþtým maziye.Mazi dedimse öyle çook uzaklara deðil,üç beþ yýl ötesine belki...

Hayat ne menem þey ki,dün bugünden bugün belki yarýndan davacý.
Ola ki ben de hepsinden.Çocukluðum canlanýveriyor bir adým ötemde.Gerçi o zamanlarýn dertleri de az çekilir türden deðildi ya neyse...En azýndan birlikteydik beraberdik ...paylaþýyorduk hayatý,bir ekmeði üleþirken...

Baba hayatýn onmazlarý ve olmazlarýyla öylesine kavgalýydý ki,her kavgasýnýn sonunda adeta dünyadan yaþadýklarýndan öç alýrcaasýna dünyaya bir günahsýz getirmiþti.On bir çocuk onbir dert demekti bir küçük çiftçi ailesi için...Öyle görmüyordu gerçi hayat yolunda arkalanmak, gelecekte hayatýn densizliðine öfkesini kusmak için onunla alay edercesine gülümsüyordu acý acý...

Þimdi sekseninde bir dede de olsa artýk o acý tebessümün yerini çizgilerin mutluluðu kaplamýþtý ,hayata yendim seni dercesine...
Gerçi köyde çaðdaþlarý kalmamýþtý bir bir toprak olmuþlar maðlubiyetlerini ilan etmiþlerdi sanki...Gizli bir gülümseme vardý yüzünde ''''sENÝ YENDÝM HAYAT ,SENÝ YENDÝM DERCESÝNE''''

bU SEKSEN YILA NELERÝ SIÐDIRMAMIÞTI KÝ, maðlubiyet gibi görünen galibiyetler,ölümler,acýlar...Ama yýkamamýþtý hiçbir darbe onu yedi onda dörtler výz gelirdi...O ilk göz aðrýsýnýn kaybýna kadar...Ýþte orda kopmuþtu filmin gülen yüzü.Gözleri küsmüþtü önce yaþama...Sonra kulaklar...Ama yüreði hala kocaman ben burdayým diyordu...O benim babamdý...