Sessiz kalmak, daha doðrusu ani ve bilinçsiz tepki vermemek. Suskunluðumu korumak idi hep bana öðütlenen. Ya da ön görülen ve hep gözlemlediðim bir tutum diyelim. Disiplin odaklý bir yaþam tarzý, bir o kadar tutucu zihniyetler ve ek olarak öðrencilerinden beklentisi maksimum düzeyde olan eðitimcilerin görev aldýðý bir eðitim camiasý. Sonuç itibariyle insan ister istemez kanýksýyor tüm bunlarý. Hele ki ilk gençlik yýllarý, geliþim psikolojisinin de ön gördüðü üzere, ayrý bir gösterge sizi etkileyen.

Ýmajým, takdir görmek bir yana, kiþiliðimin saygýnlýðýný korumak adýna þekillendi. Genel kabul görmüþ kurallar; þimdilerde çoktan zaman aþýmýna uðrayýp yok oldu. Ýki arada bir derede kalmak bu olsa gerek…

Kamufle ettiðim hiçbir yönümün olmamasý itibariyle, kartlarýmý her daim açýk oynadým. Büyük hata! Hele ki, ilk gençlik yýllarýnda bunun cezasý oldukça aðýr oldu.

Güven duygusunun verdiði rahatlama, anladým ki; yanlýþ bir algý imiþ. Hele ki, genele mal etmek bu duyguyu; hayatýmýn hatasý oldu. Ne var ki, bana öðretilen bu idi. Ve bunu bertaraf etmek çok zamanýmý aldý.

Belli bir saatten sonra deðiþmek acý veriyor insana. Aslýnda pek becerdiðim de söylenemez. Peki, bu bir itiraf mý: Hayýr, asla. Deðiþmek gibi bir kaygým olmadý hiçbir zaman. Öte yandan, insanlarýn nasýl bir mutasyona uðradýklarýný da çözebilmiþ deðilim. Zaman içinde yaþanan olumsuzluklarýn, insaný törpülediði bir gerçek ve umutlar az da olsa kayboluyor ne var ki; yüzde yüz deðiþtiðimi söyleyemem. Yoksa kendime olan saygýmý kaybetmek olurdu, elime geçen.

Psikolojiye merak sardýðým yýllardan itibaren; irdelemeyi, sorgulamayý hep sevmiþimdir. Yalnýz, baþarýlý olup olmadýðým konusunda hep çekincelerim olmuþtur. Zira somut göstergeler yok bu bilim dalýnda. Belli tanýmlamalar, kabul gören teoriler, ekoller haricinde iyi bir de gözlemci olmak gereken. Yani kabaca insan sarrafý olmalý. Lakin kamuflaj tekniðini sergileyen insanlarýn olmasý büyük bir handikap. Velhasýl, sonuç müphem…

Hele ki zaman zaman detaylara girmek oldukça yorucu bir eylem.

Aslýnda var olan tek bir gerçek var: Ýnsanýn kendini koruma içgüdüsünün baskýn olmasý. Bunu adýna da kendinden taviz veren sayýsýz emsal var. Üstünlük kurma gayesi öylesine baskýn ki, bazen ortalýðý yýkýp geçiyor çoðu insan. Tabii ki, ek olarak onun güdümünde olan sayýsýz takipçi söz konusu. Kolaysa baþ edin…

Esas itibariyle; varýlmasý gereken nokta þu ki: Hayatý fazla ciddiye almamak lazým, zira çok ama çok yýpratýcý. Ve tabii ki, herkesi olduðu gibi kabullenmek de ikinci madde. Toplumla barýþýk olmanýn sýrrý da burada gizli.

‘’Yalnýzlýk’’ ise, bize ön görülen bir seçenek sadece. Kimine göre iyi, kimine göre de yaþanan bir fiyasko.

Bazý seçimlerimize muktedir olsak da, elimizde olmayan nedenlerden dolayý mecbur býrakýldýðýmýz nice durum var. Ve bu akýl karýþýklýðýnýn tek derman: Kader ve inanç.

Bazý þeyleri ne kadar zorlarsak zorlayalým, nihayetinde her þey olacaðýna varýyor. Aklýmýzýn almadýðý, tahmin bile edemediðimiz sayýsýz örnekle dolu her birimizin hayatý.

Bize sunulanlar ve tabii ki kabul edilmesi gereken gerçekler.

Sanýrým; ipleri gevþetip, az da olsa býrakmalýyýz dizginleri. Kendimizi zamana ve hayatýn þelalesine býrakýp, akýp gitmeliyiz. O kadar zor da deðil bunu gerçekleþtirmek. Bilmediðimiz, bilme ihtimalimizin bile olmadýðý yaþanmýþlýklar ya da yaþanmamýþlýklar zaten bir noktadan sonra kontrolümüzden ve görüþ alanýmýzdan çýkmakta.

Ýnsan çok þeye muktedir olabilir ama bizim dýþýmýzda geliþen bu durumlara hazýrlýklý olmalýyýz. Zaten senaryo çoktan tasarlanýp, hayata geçmiþ deðil mi… Bize de bunun keyfini çýkarmak düþsün o zaman. Olaylarý, yaþanacaklarý daha heyecanlý ve kabul edilebilir düzeye getirmek sadece bizim elimizde.

Her yeni günü yeni bir macera gibi görüp, yaþamanýn tadýna varalým…