Mutluluðun peþinde koþarken kendimizi kandýrýyoruz asla. Büyük hedefler koyuyoruz, mutluluk adýna. Kýstaslarýmýz baðlýyor bizi. Farkýnda olmadan mutsuzluk kaynaðý yine kendimiz olmakla kalmýyor, suçu baþka insanlara ve ulaþýlmaz amaçlara atýyoruz.

Yetinmeyi bilmeden, doyumsuz nefsimizi besliyoruz sürekli. Bitmek bilmeyen isteklerimiz, karþýlýksýz sevgiler çekilmez kýlýyor hayatýmýzý. Yetinmiyoruz elimizdekilerle ne de sahip olduklarýmýzla. Her þeyde, herkeste bir kusur arýyoruz ama nedense söz dönüp dolanýp bize gelince; bulunmaz Hint kumaþýymýþýz gibi aðýrdan satýyoruz kendimizi ve sütten çýkmýþ ak kaþýk gibi böbürleniyoruz vasýflarýmýzla ya sahip olduðumuzu sandýðýmýz özelliklerimizle.

Biz kendimizi sevmezken, nasýl oluyor da sevgiden bahsedebiliyoruz ki; aðzýmýzdan çýkan yalanlara yeri geliyor kendimiz dahi inanýrken nasýl oluyor da barýþýk olabiliyoruz kendimizle. Ýþte sorun zaten buradan baþlýyor: Farkýnda deðiliz ama kendimizle barýþýk deðiliz çoðu zaman ve kusurlarýmýzý görmezden gelip karþýmýzdakinde ne varsa bulup çýkarýyoruz kusur niyetine. Ve kýskançlýk, kapris gibi olumsuz duygular giriyor devreye. Söylesenize bu duygularýn esareti altýndayken nasýl mutlu olabiliriz. Aslýnda sahte mutluluklar bizimki, görünürde çizdiðimiz mutlu insan portresi aslýnda o kadar uzak ki bizden, gün geliyor aynalara bakamaz oluyoruz; her ne kadar kendimize âþýk olsak da…

Ya iliþkiler… Kimi Leyla’sýný arýyor kimi Mecnun’u ya elimizdekiler: Kýymetini bilemiyoruz sevdiklerimizin. Sahip olamadýðýmýz ne varsa cazip geliyor bize ve bir de bakýyoruz ki, yalanlarýn, yalan aþklarýn peþindeyiz. Mutluluk ya da ulaþýlmaz aþkýmýzý ararken, elimizdekiler yitip gitmiþ ve nice hayaller yýkýlmýþ.

Doymuyor gözümüz doymak bilmiyor. Daha güzel, daha baþarýlý, daha zengin, daha yakýþýklý ve nice daha’lar. Daha genç olmak, daha mutlu olmak ve beyhude çýrpýnýþlar…

Ünlü düþünür Hz. Mevlana ne güzel demiþ:

‘’Sen benim; bugünüme þükür ve yarýnýma dua ediþim, azla yetiniþim, çoða göz dikmeyiþimsin.’’Ve güzel bir deyiþi daha:

‘’Nefis firavundur. Sakýn doyurma. Baþýna kral kesilir.’’

Ýþe kendimizi tanýyýp, kendimizi bilmekle baþlayalým. Elimizdekiler yetinmenin ötesinde, elbette arayýþlarýmýz ve ideallerimiz olacak; pek tabii ki hedefler koyacaðýz kendimize. Ama insanlýðýmýzý unutmadan, sevdiklerimizi kýrmadan, hatta ve hatta içimizdeki sevgiyi yabancýlarla bile bölüþmeyi bilerek. Zor deðil, gönül gözümüzü açacaðýz ilk önce, hýrslarýmýzý ve ihtiraslarýmýzý geride býrakacaðýz. Maneviyatýmýzý da unutmadan devam edeceðimiz yolumuza. Kendimizi, kötü yönlerimizi bilip, törpüleyip ve muktedir olacaðýz paylaþmanýn tadýna. Sevgiyi asla göz ardý etmeden; anlayýþý, iyi niyeti katýk yaparak yanýna bilincine varacaðýz içimizdeki saklý hazinenin. Tek gerçek ise, o hazinenin kullanýma hazýr, içimizde barýnan yegâne deðer olduðu…