Hep yanlýþ zamanda ve hep yanlýþ mekânlarda bulunmuþumdur. Sanýrým hatta eminim ki tüm suç bende…

Zamanlama hatasý olmasa da müdahil olduðum her neresi ise görmezden gelinmek ve yok sayýlmak oldukça can sýkýcý bir duygu. Gerçi alýþmaya mý baþladým ne, her neyse…

Bilirim fazla naz âþýk usandýrýr ama ara sýra bazý þeyleri yansýtmak zorunda hissederim, insanlarýn bazý þeylerden bihaber olduklarýný düþünerek ya da umurlarýnda olmadýðým kanaatine vararak.

Son zamanlarda, karalayýp duruyorum ve oldukça da hoþnudum bundan. Adeta esareti altýndayým kalemimle yolu kesiþen duygularýmýn. Gerçekten de tuhaf bir duygu ruhumu sarýp sarmalayan. Yok yok tuhaf deðil, oldukça mutluluk verici.

Akabinde ise gelen yoðun bir merak okunup okunmadýðýma dair. Kýsaca fark edilmek ve kabul görmek…

Farkýndayým da çoðu þeyin diðer yandan, gerçi kabullenmesi zor ama yine de farkýndayým. Bazen ne doðrudur ya da yanlýþtýr, bunu da çözebilmiþ deðilim ayrýca. Ya da uzaðýmda veyahut yakýnýmda olan nedir, kimdir…

Bir yandan ise, mantýðým ve duygularým oldukça karman çorman olmuþ halde arz-ý endam etmekte…Görüntü ise oldukça net. Sanýrým dam anteninden uyduya geçince oldu tüm bunlar. Þaka bir yana, her þey gün gibi ortada.

Aslýnda tüm yaþadýðým tam manasýyla bir beyin fýrtýnasý. Kim kimdir, neyin beklentisini taþýr insanlar ya da hatalý mýyým ya da suçlu muyum gibi sayýsýz soru geçmekte aklýmdan ardý sýra.

Kabullenmek ya da kabullenilmek… Mümkün mü acaba bertaraf etmek bu hissiyatý ya da o kadar da önemli mi ki, sorgulayýp duruyorum.

Varlýðýmýz ve etrafýmýzdaki varlýklar ya da kimliðimiz sorgulanan ya da hiç mi hiç önemsenmeyen. Bu sýký bir yöntemdir psikolojide yok saymak adýna görmezden gelmek ve sýklýkla da maruz kalmýþýmdýr bu yönteme. Ve kanýksadým da artýk…

Yazmak gerçek manada deðiþtirmekte beni her ne kadar bunun farkýna yeni yeni  varmýþ olsam da…

Hep elindekilerle yetinmiþ biri olsam da daha iyiyi, daha güzeli yapmak biz insanlara dair. Her ne kadar güçlü bir iradeye sahip olduðumu bilsem de, sonuçta nefsi olan bir garip kulum iþte. Sevgi, baþarý, kabul görme ve nicesi… Her birimizde hâsýl deðil mi tüm bu duygular, tabii ki dozajlarý farklý olsa da…

Bir takým þeyleri görüp, kabullenmenin bir erdem olduðuna inanýrým. Ne yazýk ki pek de yoðun yaþanmayan bir hissiyat bu bahsettiðim.

Her þeye raðmen, emin olduðum bir þey var ki; içimde barýndýrdýðým inanç ve sevgi ile kolay kolay pes etmeyeceðim bu sefer. Kabul, çok þeyden vazgeçtim ömrüm boyunca ama hiçbir hayalime ya da idealime bu denli sýký sýký sarýlmamýþtým.

Hep ama yetmiþimidir kendime ve yetinmiþimdir sahip olduklarýmla. Ama birazcýk daha fazlasýný istemek de bir suç olmasa gerek.

Evet, sanýrým geçirdiðim evrimin bir üst basamaðý dile getirdiklerim ve yaþadýklarým. Ve tabii ki, þu an içinde bulunduðum halet-i ruhiyem.

Bir sonraki basamak ya da geçiþ ne olabilir, doðrusu ben de bilmemekteyim. Ama bildiðim bir þey var ki; doðru bir istikametteyim ve gideceðim oldukça uzun bir mesafe var.

Hayattan o kadar çok alacaðým var ki, kendi adýma mecburum buna, kendim için sadece kendim için. Ve kullanýma sunulan hayatýn her alanýna da talibim. Elbet oturacak bir yer bulacaðým eninde sonunda…

Saygýlarýmla…