Son kez merhaba, baba. Ama sadece buradan son kez. Bil ki; dualarým hep seninle olacak. Neden mi son kez?

Çünkü bazen zorlanýyorum, hissettiklerimi dile getirmeye çalýþýrken. Hayýr, kime neyi ispatlayacaðým ki? Bilemezler, asla bilemezler gömülü kalanlarý.

Dýþarýdan her þey ne kadar da farklý gözükmekte oysa.

Bana sunulanlar ve benden çekip alýnanlar.

Ne demiþler; görünen köy kýlavuz istemez. Hangi köy, baba, söyle hangi köy? Öyle bir köy sence var mý yoksa vardý da ben mi görmedim…

Sorular ve cevabý olmayan sayýsýz problem. Zoru severim, çok hem de. Hep öyle olmadý mý hayatým boyunca.

Hep iki ya da üç yol çýktý karþýma. Ve hep zoru seçtim, þartlarý zorladým ve bir o kadar da zorlandým. Ya sonuç…

Ne sebep ne de sonuç: Sadece ardý arkasý kesilmeyen bir mücadele. Ne için ya da kim için?

Ve doðru bildiðim her ne varsa, güven duyduðum her kim ise. Evet, güven: Hani yitirmiþ olduðum ve sürekli sorguladýðým. Ama yeniden edindiðim…

Ve inanç: Asla vazgeçemediðim ve sayýsýz kere beni doðrultan. Asla inkâr etmedim ama hep de zorlandým seçimlerimi yaparken. Sayýsýz kere, sayýsýz seçim ve sayýsýz kere ardý arkasý kesilmeyen hayal kýrýklýklarý.

Hele ki; þu son iki yýl. Tabii ki öncesi de var. Ne çok set çekildi önüme, bilemezsin. Hani, neredesin, söyle bana. Hani nerede beni koruyup gözeten o dað gibi adam. Ve öðretilerin; beni esir alan ve hep korumakla mükellef olduðum…

Evet, zoru seçtim ve hep de zor bir insan oldun. Çok zor hem de. Bu yüzden de hep sürdü arayýþým. Hayýr, arayýþým çok farklý bilinenden ve görünenden. Ve yolculuðumda bana eþlik eden o inanýlmaz iradem. Hep iradem ve içimdeki saklý güç sayesinde galip geldim hayat denen oyunda. Her þey ne kadar farklý. Görüntü itibariyle, baþarýsýz ve kýrýlganým. Görüntü itibariyle, hayalperest, naif ve duygusalým. Ýnkâr etmiyorum ama içimdeki gücün varlýðýndan bihaber insanlar. Yoksa nasýl hala ayakta ve dimdik kalabilirdim.

Ýnanç ve irade ve sabýr ve zaman: Müthiþ bir dörtlü hayatýmda yer tutan. Ýþte bu yüzden alnýmýn akýyla çýktým uðrunda mücadele verdiðim her ne ise. Asla paranýn ve toplumun esiri olmadým her ne kadar esaret denen mefhum yanlýþ algýlansa da. Ve asla egomun esiri olmadým. Hep ama hep yetindim: Mecburdum ve mecburum da. Çünkü isteklerin sonu yok.

Hedeflerim, kahrolasý hedeflerim. Ve içimde o bitmek bilmez o insan sevgim. Biliyor musun inanamýyorum nasýl oluyor da hala beklenti taþýyorum insanlara dair. Aslýnda beklentim yüzünden hep kapaklandým yüzükoyun. Neyin beklentisi: Belki sýcak bir dost eli, belki sonu gelmez düþlerimin en az birinin gerçekleþme ihtimali.

Çok güçsüz gözüküyorum belki de. Çünkü sýrtýmý dayadýðým bir Allah’ýn kulu yok. Hiç mi hiç umurumda deðil. Zira inancým ve içimdeki yaþama isteði beni yeteri kadar motive ediyor.

Doðrularým hep uðruna çýrpýndýðým ve hep de korumakla mükellef olduðum. Ya yanlýþlarým: Herkes gibi, belki az belki çok belki evet sayýsýz belki. Ama hesabýný sadece ve sadece Yaradan’a vermekle mükellef olduðum.

Hep yargýlandým, hep eleþtirildim; en baþta senin tarafýndan ve bu yüzden de hep iyiyi, güzeli aradým. Hep mükemmel olmaya çalýþtým. Hep verici olmak idi hedefim. Ya aldýklarým ve elime geçenler. Ýþte bu yüzden daha da güçlendim. Allah biliyor. Varsýn kimseler bilmesin ve görmesin.

Duyumsadýklarým, gördüklerim, umutlarým ve mücadelem.

Zor bir insandýn, bu yüzden hep zorlandým. Ve zor bir insaným: hep kendini ve etrafýndakileri zorlayan. Kolayý seçseydim her þey çok daha farklý olabilirdi.

Kolay ne miydi? Sadece arayýþýmý noktalayýp, kurallara uyup, topluma uyum saðlamak. Suçum ise maddiyata önem vermeyip, mantýðýmý görmezden gelmek oldu. Ýþte bu yüzden mesleðimi bile elimin tersiyle ittim. Mekanik olmamak adýna, insanlýðýmý yitirmemek adýna. Hayýr, tabii ki kimseyi yargýlamýyorum: Neden ve niçinlerle kimse için ahkâm kesemem. Ama her nedense, hep göze battým. Ve ardý arkasý kesilmeyen sorulara muhatap oldum:

‘’Gülüm, çalýþýyor musun?’’

‘’Ben senin yerinde olsaydým…’’

‘’Neden?’’

Ve gördüm ki; dünya denen düzenekte normal gidiþata uyamýyorum. Bana sunulan iþ imkânlarý altýn bir tepside izlenimi veriyordu. Ama ben o izafi sunumlarý reddettim.

Anlayacaðýn koca bir ömrün izdüþümü.

Giriþ, geliþme ve sonuç…

Ve sen: Ýlk öðretmenim, senin en sevdiðin ve en küçük öðrencin. Ama bana öðretmediðin bir þey vardý: Korumak yerine korunmayý öðretmedin. Ve ben bunu yaþayarak öðrendim. Baþarýlýyým kesinlikle zira korunaklý dünyam hep bana ait oldu.

Cam bir fanus içersinde geçti tüm ömrüm: Adeta bir bitki gibi. Sadece yaþamak ve hayatta kalabilmek adýna kendimi korumakla mükelleftim ve halen de öyle. Ve tek baþýma mücadelemi verirken hep görmezden gelindim. Görenler ise sadece muhalefetimi yargýlayanlardý. Muhalif olmam, aykýrý ya da uyumsuz olmamdan kaynaklanmadý aslýnda. Tek savaþým; iyiyi ve güzeli aramak oldu: Kendi küçük dünyam, kimine göre saçma ve yersiz, kimine göre anlamsýz ama benim sevip, sayýp, korumakla mükellef olduðum o küçük dünyam. Zararsýz ama tehdit altýnda, korunaklý ve bir o kadar da kýrýlmaya müsait.

Hele ki yanlýþ anlaþýlmak ve algýlanmak.

Sadece biraz ipucuna ihtiyacým var aslýnda. Aslýnda çok þeyin cevabýna vakýfým ama yine de illa ki bir takým þeyler ters gidiyor. Suyun akýþý; bazen o kadar çok set çekiliyor ki önüne.

Ve hüzün denen her ne ise ve her nasýlsa çýkan karþýma.

Belki de hüzün yakýþmakta bana her ne kadar ismimle tezat teþkil etse de. Ama yapabileceðim bir þey yok: Mutsuzken mutlu rolü yapamam ve asla da yalan söyleyemem: Ne Rabbime ne de kendime ne de haricimde kim varsa.

Sonuç itibariyle sýradan bir kulum: Ýnsan olarak kalmak adýna savaþ veren. Ne vazgeçerim ne de kolay kolay yýkýlýrým. Sanmasýnlar ki güçsüz ve yalnýzým.

Hep güneþ açacak deðil ya varsýn ara ara hüzün bulutlarý yaðmur býraksýn. Ki o zaman daha net anlayabilmekteyim mutluluðun ne çaðrýþtýrdýðýný.

Her daim mutlu olmak kime nasip olmuþ ki. Zira yok öyle bir mecburiyetim. Yeri gelir aðlarým yeri gelir içimden gelen kahkahalarýn eþliðinde gülerim. Evet, gülmek de yakýþýyor bana en az hüzün kadar.

Ufacýk bir þey ile yetinmeyi bilen, tek bir selam ile havalara uçan garip bir kulum iþte.

Dünyevi zaruretler ve hýrslarla asla iþim olmadý. Ne parayla ne pulla… Ne de baþkalarýnýn mutsuzluklarý ilham verdi bana ne de güldüm hüzün acýtýrken canlarý.

Ve sevdiklerimin mutluluklarý: Dünyalara bedel…

Ve sevdiklerim: Yeter ki acýtmasýnlar canýmý.

Son bir þey daha, baba evet, son bir þey daha:

Her þeye ve yaþadýðým bunca olumsuzluða raðmen sana çok müteþekkirim. Evet, çok þey öðrendim sayende. Çok zorlandým ve zorlanmaktayým ama sen bana sevmeyi, sevilmeyi öðrettin. Onca baský ve onca sýkýntýya raðmen ailemde hep sevgiyi duyumsadým.

Eðer bir evladým olsaydý ona tüm sevgimi sunar ve onu asla sýkmazdým. Ýþte bu yüzden çoðu þeye vakýfým her ne kadar dýþarýdan görünen tablo farklý olsa da.

Eksikliklerimiz ve artýlarýmýz: Kime göre ya da neye göre? Kim buna karar verebilir üstelik? Kim neyi ne derece algýlayýp, hüküm verip, yargýlayabilir?

Ve zaferler… Hayattaki en büyük kazanýmlarýmýz; kendimizi sevmek gibi, inanmak gibi, deðer vermek gibi ve koþmak gibi tüm engellere raðmen…

Bir gün görüþmek ümidiyle baba. Sen rahat uyu.