Ýnsan olmanýn bedeli olmalý bu derece açýk ve net olmak. Yoksa olmamalý mý? Zira pek de rastlamak olasý deðil gerçekleri yüze vurana.

Suç ya da suçlu: Önem arz etmemekte aslýnda o kadar. Suçun ne olduðu hatta ortada bir suç bulunup bulunmadýðý ise asla ve asla kimsenin harcý deðil.

Sevmek suçsa evet suçluyum. Ýnanmak insan denen mefhuma yanlýþsa, yine suçluyum. Hele ki açýk ve net olmak da bir suç teþkil diyorsa atýn beni zindanlara. Razýyým yeter ki iliþmeyin insanlýðýma.

Ýnsanlýk ne mi…

Öncelikle saf ve temiz bir yürek lazým insan olmak adýna. Saftan kastým ise; inanmak karþýndakine ve tabii ki öncelikler kendine. Zaten gerisi çorap söküðü gibi gelecektir.

Varsýn hata olsun güvenmek ve inanmak ki hata olduðuna da kani deðilim. Zira güvensizliðin bir sonucu olarak paranoyak bir ruh tutumu eþlik edecektir size akabinde.

Kanmak istiyorum herkese ve her söylenene, evet, kanmak istiyorum. Yoksa nasýl emin olabilirim hayatýn mükellef tuttuðu gidiþattan. O gidiþat ki; akla ziyan. Zor, biliyorum ama güveniyorum güvenebildiðim kadar. Ne paranoyak olmak istiyorum ne de içten pazarlýklý. Ýþte bu yüzden her daim kandýrýlmaya müsait bir yapý teþkil etmekteyim.

Sevginin tam zýddý nefret olsa gerek. Olsa gerek diyorum zira haz etmiyorum bu duygudan. Asla da haz etmedim üstelik. Zira nefretin sevgiyi ve ruhu kangren ettiðine dair sonsuz bir inanç taþýmaktayým.

Madem ki sevgiyi bahþetmiþ Yaradan, ne var ki nefret edecek. Onun yerine hislerini aldýrsan nefret etme olasýlýðýn olduðun insanlara ve olgulara.

Evet, sizinle konuþuyorum deðerli dostum. Hani susmayý kar sanan ve her þeyden bendenizi sorumlu tutan siz þahsý muhterem.

Ne zaman ki açsam içimi ve yansýtsam gönül gözümün gördüðü gerçekleri anýnda acýmasýz bir kimliðe bürünüp maðdur etmektesiniz beni. Buna raðmen halen sevmekteyim sizi. Ne yapabilirim ki bunun haricinde zira vazgeçmek insanlardan çok kanatmakta içimi. O kadar çok þeyden ve o kadar çok insandan feragat ettim ki, sizden vazgeçmek gibi bir niyetim yok.

Ya benden vazgeçenler mi ya da vazgeçecek olanlar mý… Allah biliyor ya içimi; hiçbir beklentim yok o insan geçinenlerden. Nefret de etmiyorum lakin onlara yönelik bir sýcaklýk da kalmadý içimde. Kaybeden taraf gibi gözükmekteyim, deðil mi sizin nezdinizde. Üzgünüm, yanýlýyorsunuz çünkü kaybeden onlar ben deðil. Ýçimde biriken o sevgi katmanýndan oluk oluk nasipleneceklerdi oysa ki. Sevebilirdim doyasýya ama artýk karar verdim beni sevmeyenlerden bir þey beklememeyi. Ya sevenler mi? O da bana kalsýn, lütfen.

Neden insanlar sevmekte bu denli zorlanýyor, onu da anlamýþ deðilim. Zor olan sevmemek oysa. Ya sevmek; o kadar ilahi bir duygu ki ve bir o kadar da yalýn ve basit bir süreç. Ve mutluluk da getirisi bu saf duygunun. Nefretle mutlu olabilecek tek bir varlýk olduðuna da inanmamaktayým ayrýca.

Sloganým mý: Sev ve mutlu ol… Ýþte bu kadar basit. Öncelikle benliðini sev ve sonra etrafýndakileri.

Sevgili dostum, nedir bu celal, söylesenize. Ben sadece gerçekleri serdim önünüze ve tüm içimden geçenleri. Ne vardý ki her þeyi yokuþa sürecek. Ve sizinle ilgili yeni bir gerçeðe vakýf oldum: Acýmasýz olduðunuzu bilmezdim.

Neden insan denen mefhum, bu kadar inkâr edebilmekte ve saptýrabilmekte gerçekleri, söyleyin nolur…

Ve þunu da söyleyin bana: Yetersizlik olarak addedilen bir mefhum nasýl oluyor da bir zafiyet olarak kabul edilebiliyor.

Oysa kimse kimseden üstün deðil bu âlemde. Ve birinin artýsý bir diðerinin eksisi olmamalý ve tabii ki birinin eksik yönü diðerinin de üstünlüðü olarak kabul görülmemeli.

Ýtina gösterilmesi gereken bir konu sevgi denen olgu. Ama kuru kuru sevgiden kasýt deðil belirttiðim bu naif duygu. Tek bir kelime, tek bir tutum hatta sessizlik bile yeterli sevgiyi aksettirmek için.

Ya yalnýzlýk dediðimiz: Sevgisizlik olarak telaffuz edilmemeli. Zira nice insan tanýdým kalabalýðýn içinde ve o sevgi selinin uðramadýðý.

Yalnýzlýk Allah’a mahsus ama sevgi deðil mi onun en büyük hazinesi. Ve biz kullar deðil miyiz onun eserleri. Ya biz ne yapmaktayýz? Türlü türlü yalan yanlýþ idrak la kýrýp geçmekteyiz birbirimizi.

Kolaysa tek tek cevap verin tüm bu sorularýma.

Hep sustum ömrüm boyunca. Her nasýlsa dilim çözülmeye baþladý son zamanlarda. Ve bir þekilde cevabýný da almaktayým sorduðum sorularýn her ne kadar dolaylý yollardan olsa da…

Düzeneðe hayraným. Nasýl bir döngü ki gidiþat eninde sonunda adalet yerini buluyor. Gizem dolu bir evren ve soru yumaðý sayýsýz insan. Ben kendimi çözdükten sonra neden mükellef olayým ki diðer soru yumaklarýndan. Sonuçta her birimiz kendimizden sorumluyuz.

Seviyorum kendimi, megaloman düzeyde olmasam da kimselere benzemediðim için hoþnudum kendimden. Sonuçta beni ben yapan sayýsýz özelliðim var. Kibir deðil bu, sakýn yanlýþ anlamayýn. Sadece gerçek yüzümü yansýttýðým için ve her ne kadar haz etmese de bazýlarý, yalýn ve çýplak bir ruh öncelikle Yaradan’a olan sorumluluðum. Gerçi açýk veriyorum lakin saklým gizlim yok benim. Beni ben yapan gerçekçi ve bir o kadar da hayalperest yapým hayatý yaþanýlýr kýlmakta tabii ki öncelikle benim açýmdan.

Maddiyat ve maneviyat. Evet, kabul ediyorum düzene fazla uyum saðladýðým söylenemez. Ama her birimiz biricik ve özel deðil miyiz? Evet, her birimizin özel olduðuna dair inancým hala baki. Birbirimizden öylesine farklýyýz ki… Gerçi ortak prensiplerimiz ve ön görülerimiz var bizi bir gruba dâhil eden ama yine de ruhlarýmýz da bedenlerimiz de sadece tek adet. Olmasý gereken de bu her ne kadar emsal teþkil etmeye çalýþsak da.

Dipsiz bir kuyu her birimizin iç hazinesi. Hepimiz ayný yoðunlukta olmasak da kim bilir ne hazineler saklamaktayýz içimizde: Farkýnda olsak da olmasak da. Ya da o hazineyi yok etmeye çalýþsak da…

Üstelik maneviyatýn kimde olup olmadýðýna sadece O karar verir. Kimsenin böyle bir hakký yok diðerlerini irdelemek ya da yargýlamak adýna.

Deðerler; kabul gören ya da ön görülen… Bu da diðer bir seçenek olmasý gereken ya da istenen birey tarafýnca…

Cennet ve cehennem denilen mefhumlara bir ön hazýrlýk yaþadýðýmýz dünya, sýnandýðýmýz hayat ve sunulanlar ya da gerçekleþmeyen dileklerimiz. Aslýnda cennet ve cehennemin farklý bir versiyonu yaþadýðýmýz bu âlem. Kýsaca; iyiler ve kötüler… Yanlýþlar ve doðrular… Günahlarýmýz ve sevaplarýmýz…

Her þeye vakýf ve her þeyi gören, bilen Ýlahi Gücün haricinde kimse bilemez neyin ne olduðunu ve içimizde sakladýklarýmýzý.

Sevgili dostum, siz de bilemezsiniz ne yaþananlarý ne de yaþanacak olanlarý.