Dingin bir ömrün kıyısından uzanmışken,

Hicap duymaktayım dünyanın kirlenmişliğinden.

Ne ya da kim ne fark eder,

Ne varsa elimden kayıp giderken…

Yankısı sevginin eş güdümlü değil mi neşenin.

Düşün bakalım;

Sonu var mı acaba süre gelen bu düzenin.

Değişmeyen tek olgu işte

Değişimin ta kendisi,

Ruhu ve kalbi aynası değil mi insan denenin:

Sayısız vasfıyla

Ve hüküm süren varlığıyla…

Ne tükenişler yaşanmakta

Nice serzenişler çıkmışken ayyuka

Rahmeti Yaradan’ın huzur saldı tüm ruhlara.

İşin aslı sevgi ve merhamet,

Uzak durulması gereken olmalı hep nefret.

Şu mecra hani yaşadığımız doya doya

Ve bize eşlik eden

Beraber insanın fıtratıyla.

Sonun başı belki de

Tahayyül etmek ne kelime,

Rızası olmadan Yaradan’ın

Söyle kavuşur mu hiç gece güne.