Duraðan bir gecenin lirik ýþýltýsýnda duydum o þarkýyý, ilk defa hem de. Kimdi söyleyen ya da neydi sözleri. Bilmediðim bir lisanýn aþk dilindeydi þarký. Aþk her lisanda ayný telaffuzla nüksetmez mi?

Sýcak bir yaz gecesinin izdüþümüydü kýþýn tam da ortasýnda. Kýþýn soðuðun sýcakla avuntusu idi rüyalarýmda gördüðüm her bir düþ. Yitik bir kavramdý belki de sensizlik, sessizliðin o yürek burkan çýðlýnda. Sessizlik ve sensizlik. Yoksunluk ve yokluk. Yokken ne varsa yoksun olduðum.

Bayram arifesinde duyduðum heyecandý lügatime eklediðim son harf. Senle baþlayan, senle devam eden ama senle bitmeyen. Ne de olsa sonsuzluktu lügatimin son harfi her çaðrýþýmda senin ile yankýlanan.

Bitmek bilmez bir pasta tadýndaydý her bir duyum ve sunum gözlerinde her ne kadar hiç görmemiþ olduðum bir tablo olsan da. Ya da henüz bestelemediðim ve güftesini yazmadýðým bir þarký tadýnda ve ahenginde.

Ilgýt ýlgýt esen o nemli meltemin çaðrýsýydý uzaklardan yankýlanan ve sadece benim duyduðum. Gökkuþaðýnýn yedi rengi deðildi gökyüzünde raks eden ama sonsuzluðun týlsýmýnda gökyüzünden içime yansýyan. Belki bir düþ ertesi belki gün dönümü belki de beþinci mevsimimdin ve sekizinci günü haftanýn. Her yýl artýk çekiyor artýk senden sonra ve günler yirmi sekiz saat hiç uyumadýðým.

Ahengi bu olsa ruhumla yüreðimin. Hiç bu kadar uyum arz etmemiþti oysa. Nem yüklü bulutlar yine toplandý baþýmda. Yýlýn son günü, ayýn otuz ikisi ve haftanýn kaç günü varsa içinde sen olmayan.

Bulutlandým bir kez daha. Ne de olsa kadere yenildim. Yine iþ birliði yaptý kader ve keder ikilisi. Hep de böyle olmadý mý ömrüm boyunca. Ne varsa baþa gelen, kader dedim oysa bilemezdim ki en büyük ortakçýsýydý keder kaderin. Tek yumurta ikizi kocaman bir bilinmezlik ve belirsizlik.

Arza çýktý tüm sessiz çýðlýklarým. Duyan olsa ne deðiþir ki. Biliyorum ne diyeceklerini ve arkalarýný dönüp gidecekler akabinde.

Tutuldu dilim yine bir tek kalem kaldý elime eþlik eden. Olsun, en azýndan o býrakmýyor beni yýkýk düþlerimin ertesinde. Eskiden ona bile sahip deðilken nasýl da kifayetsiz ve dirayetsizmiþim. Yine nezdindeyim esaretin hayatýmýn her döneminde olduðu gibi. Roller bile deðiþmedi. Yine maðdurum, yine mahzunum. Ama þikâyetçi de deðilim olmam gerekse bile. Ne de olsa antrenmanlýyým molalara. Evet, mola arsýdýr benim antrenmanlarým. Kabul görenin tam tersi üstelik. Ne zaman mola versem

yorulurum ve baþlarým koþmaya. Koþmak deðil mi hayatýmýn ritmi her ne kadar dýþarýdan bir o kadar duraðan görünse de…

Ritmik bir mýrýltýyla söylüyorum o þarkýyý. Ve sayýsýz þarký sayýsýz bene eþlik eden. Onlarca ben ve her birinin ayrý ahenkteki þarkýsý.

Çok tuhaf görünse de dýþarýdan yaþlarýmdan çekinmiyorum artýk. Aðlarken özgürüm hiç olmadýðým kadar rüyalarýmda bile özgür olamazken. Özgür olmayý çoktan yasakladým kendime. Bariyerlerim, zincirlerim ve ket vuran her kim ya da her ne ise.

Dolu yaðmakta kaç gün ve dolu seninle her bir mekân hiç olmadýðý kadar. Ve gözlerim de dolu dolu olmakta sessizliðin her tokadýnda. Bilir misin nasýl da yakar sessizlik eðer ki aðzýna kilit vurmaya yeminliysen. En az benim kadar ve en az senin kadar.

Dün doðdum ben ve bugün yaþýyorum, yarýna çýkar mýyým? Allah kerim.

Zaman iç içe geçmiþ bir döngü nihayetinde. Geçmiþten ve gelecekten mükellef günü yaþama arzusu ile coþarken biz sefil ve bencil insanlar. Hiç olmadýðým kadar ve hiç olamadýklarý kadar üstelik… Zafiyetimiz de bu deðil mi, suçu karþýmýzdakine yýkýp köþemize çekilmek.

Zaten köþemdeydim bir ömür boyu. Þimdi ne mi deðiþti? Bunu sen mi soruyorsun.

Oysa ben hiçbir soruma cevap alamamaktayken kimsenin bana soru sorma hakký bulunmamalý. Evet, iddia ediyorum, bu celsenin hâkimi de savcýsý da avukatý da benim. Ve verdim kararýmý: Beraat etmeliyim artýk, yeteri kadar çektim cezamý. Bir ömür kapalý kalamam ve kilit vuramam yüreðime. Yine de þifresini kimselere vermem.

Karanlýðýn hiç bu kadar koyu ve boðucu olduðunu görmemiþtim. Bak, güneþ bile geç kaldý. Belki de gün doðmaz artýk. Doðsa bile eskisi kadar ýsýtmýyor yeryüzünü ve kalpleri. Kýrýk ne varsa dökülüp saçýlmýþ oraya buraya. Temizlik yapmanýn zamaný geldi de geçiyor bile. Bahar temizliðine uyanmalý gönül ve gereksiz ne varsa süpürüp atmalý çöpe. Kýyamam ki diðer yandan.

Ne çok insan var hayatýmda, kýyamadýðým her ne kadar kýyým kýyým bana kýysalar da. Kendime de kýyamam her ne kadar yerden yere vursam da aciz kimliðimi.

Tuhaf bir hayatýn tam da dönüm noktasý. Sayýsýz meridyen ve paralel üzerimden geçen. Ekvator sýcaklýðýnda ve kutup soðuðunda. Kýsaca sayýsýz çeliþki bir o kadar beni ben yapan. Ve sayýsýz tezat duygu asla yâdsýma cüretkârlýðýnda bulunmadýðým. Zira cüret etmek uzaktýr kimliðime. Yoksa yazmazdým bu satýrlarý ve nasýl cüret ederdim yadsýyacaðýma…