Katýksýz bir düþün seyri seferindeyim ve son peronda.

Farklý bir sýradanlýðýn mizacýmda yarattýðý o deðiþim ve devinim hükmederken kadere, uçuþan kar tanelerine bakýyorum sersefil telef olmaya ramak kalmýþken serçelerin o naif dünyasý.

Sayýsýz ikilem, onlarca muhalif yergi ve dipsiz bir kuyu imiþ adýna ömür denen.

Ne tuhaf ne sancýlý ne sýradan… Tek gerçek payýma düþen oraný mümkün mertebe yaþanmýþlýklarla eþ güdümlü yürütmek.

Bakýp da göremediðim, duyup da dinlemediðim sayýsýz hikâye hatta senaryoya tekabül eden metinler yine de tarafýmýn onayýndan geçmemiþ. ‘’Fark eder mi?’’ gibi yoz ve sýradan bir ifade kullanmak deðilse de niyetim hep açýk oynamadým mý kartlarýmý…

Bana benden yakýn ve bir o kadar millerce uzaðýmda duran hatta tanýmlama yetisine nail olamadýðým olmadý var olmamýþ belki de yeni yitip gitmiþ pek çok þey ve pek çok insan çoktan koptuðum, kopardýðým…’’Ýpin ucunu asla kaçýrmamalý.’’ diyen þahsý muhterem ne iyi demiþ demesine de býrakýn ipin ucunu ipin varlýðý bile çok ýrak andan ve mekândan týpký týpký…

Yarým kalmýþ bir cümleden daha korkunç ne olabilir sizce? Tabii ki yarým kalmýþ bir ömür ya da sayýsýz hayal her seferinde hezimete uðradýðýnýz. Alýþmýþ olmalý mý, dedi birileri. Üzgünüm ama acýya ve cefaya alýþmýþ olmakla nasýl mükellef tutulabilir ki insan…

Yine de yeniden demekte maharet ama inanýn ki çok ama çok zor ayný filmi defalarca baþa sarýp izlemek her ne kadar replikler ezberimde olsa da…

Ýsimler farklý olsa da ve kimlikler yine de farklý pencereden baktýðýnýz insanlarla muhatap olmak çok zorlayýcý. Hele ki o pencerelerin camý kapkara ise týpký ruhlarý ve ötekileþtirmeye çalýþtýklarý mefhumlar gibi. Ýnsan ya da olgu ve sonucun deðiþmediði benzer denklemler sayýsýz bilinmezlikle örtülü ve bir o kadar yargý, yergi dolu. Sevgi denen unsurun her yürekte saklý olduðu seçeneðini çoktan eledim ne yazýk ki. Ýkili iliþkilerde olsun toplumsal boyutta olsun kendini sürekli ön plana çýkaran ve egosunu doyurmakla meþgul bir varlýk her ne kadar ‘’insan’’ diye telaffuz edilse de.

Yansýyan ve yansýtýlan hangi ölçüde paralel seyredebilir ki?

Var iken yok olmak ise daha da kaygý verici. Belki de yokluðuna alýþamamak kayýplarýn ve yeniden kaybetme korkusu ile uzak durmak haiz olmaktan korkup her ne kadar fazlaca caiz olmasa da…

Duvarlarýn kalýnlýðý ne ile ölçülebilir ki ya da o kilitli kapýlar bir kez kapanmýþ açýlmamak adýna.

Tanýmak kadar korkutucu bir ikilem tanýmlama yetisine uzak durmak ve uzak kýlmak varlýðýnýzý çok yakýn hissetseniz de. Korkmak aslýnda ölesiye korkmak. Nefes almaktan korkar mý insan ya da gülmekten? Kim bilir… Mazoþist bir yergi midir uzak tutan mutluluktan yoksa biçilen paye midir takýndýðýnýz maskeler solmamak adýna ya da kopmamak adýna kökünden.

Yine de dayanmak ve dayatmak tüm doðrularý hem de üstüne basa basa kabul görmeseniz de her ne kadar kabullenmiþ olsanýz da…