BÝR MEKTUBUN SATIR ARALARINDA - 1

 
Uzun zaman olmuþtu bu verandada oturmayalý genç adam. Bomboþ bakýþlarla izliyordu etrafý. Evin yaný baþýnda, boydan boya uzanan asma üzümler yeni yeþillenmeye baþlamýþtý ve baharýn ilk topraðý ýsýtmasý gibiydi güneþ.
 
Eþiyle balayýna gelmiþler ve ilkleri, heyecanlarý bu evde paylaþmýþlardý. Eþi, kadýnsý duygularla hiç tanýþmadýðý halde, erkeðini mutlu etmek amacýyla davranýþlarýna, bakýþlarýna, cilvesine tecrübeli kadýn süsü vermiþ; sevgi ve saygýsýný göstermiþti hep.
 
Genç adam; o masum, tecrübesiz kadýnsý bakýþlarý anýmsadýðýnda tüyleri diken diken oluverdi. Ürperdi, kendinden tiksindi. Eþinin muhteþem duygularýnýn katili gibi hissetti kendini. Derin derin birkaç kez “Offff” çýktý dudaklarýnýn arasýndan.
Dalýp gitti koltuðunda…
 
Kendine geldiðinde ne kadar zaman geçtiðini bilmiyordu. O kadar acýkmýþtý ki; iþten dönerken yaptýðý alýþ veriþ geldi aklýna Selçuk’un. Ayaklarýný zoraki sürükler gibi isteksizce kalktý yerinden. Hepsi arabada kalmýþtý. “Ýnþallah bozulmamýþtýr” diye geçirdi içinden.  
 
Dýþarý çýkýp bagajý açtýðýnda, önce bozulacaklarý alýp buzdolabýna yerleþtirdi. Tava ya da ýzgarada pratik olarak piþirip yiyebileceði birkaç hazýr ürün almýþtý. Eþi ve iki çocuðunu evde býrakarak bir hafta yalnýz kalmayý O istemiþti. Dinlenmeye ihtiyacý olduðunu söylemiþti eþine. Sevgi dolu, anlayýþlý bir kadýndý eþi. “Nasýl istersen hayatým… Merak etme, biz de çocuklarla annemlere gideriz. Hem deðiþiklik de olur çocuklar için.” demiþti. Bir hafta farklý yerlerde olacaklardý.
 
Adam düþüncelerinden sýyrýlmak istedikçe batýyor, gömülüyordu vicdanýnýn dibine. Karýsýnýn bahçeden taze meyveleri toplamasý, en güzellerlini önce kendine vermesi, mutluðuyla mutlu olmasý…
 
Ýyiden iyiye kendini kötü hissetmeye baþlamýþtý. Gözleri dolu doluydu yüreði gibi. Aldýklarýný yerleþtirip evi dolaþtý. Elektrik, su sorunsuzdu. Uzun süredir gelmeseler de, düzenli olarak faturalarý yatýrýyorlardý.
 
Üþüdüðünü hissetti. Uyumalý, kurtulmalýydý buz gibi düþüncelerden. Çocukluðunu örttü üzerine ve kapattý gözlerini.
……...........
 
Havlama sesiyle yataktan fýrladý adam. Pencerenin mandalýný kaldýrýrken gözleri etrafa bakýnýyordu. Neler oluyordu ki? Yoksa sýkýntýlarý nedeniyle hayal mi görmeye baþlamýþtý? Çomar komþularýnýn köpeðiydi. Bir arabanýn altýnda ezildiðini öðrendiðinde kendine gelememiþti uzun süre. Selçuk onu çok severdi. Çomar öldüðüne göre bu havlama nereden geliyordu? Sallanan bir kuyruk gördü. Nasýl olurdu; çomarýn ta kendisiydi bu! Hemen üçer beþer atladý merdivenleri, aþaðý kata indi. Çomarla karþý karþýyaydý. Uzun zamandýr böylesine sevgiyle sarýlma arzusu yaþamamýþtý genç adam. Sarýldý, elleriyle sevdi, gözleriyle dokundu. Arkadan gelen sesle irkildi.
 
-Selçuk! Oðlum hoþ geldin. Nasýlsýn? Epey zamandýr görünmüyordunuz. Dilek de geldi mi? Ya çocuklar?
 
Selçuk Zehra teyzesini de özlemiþti, bu sýralý sorularýný da. Sarýldý öptü elini.
 
-Hoþ buldum Zehra Teyze. Tek geldim; biraz iþlerim var. Kitabýmý bitirmek için buranýn sakinliðine ihtiyacým vardý.
 
-Ýyi yaptýn oðul.
 
Köpeði iþaret ederken, duyacaðý cevap için heyecanlandýðý her halinden belliydi. Kadýn anladý benzerliðin Selçuk’u çok etkilediðini. Gülümsedi…
 
-Ne kadar benziyor deðil mi? Bundandýr ki görür görmez kaným kaynadý ve eve getirmek istedim. Aþaðý evlerden Hüsamettin Efendi’yi bilirsin; O’nun köpeði yavruladý. Pek sevdik bizde… Sen seversin mantýyý. Akþama açayým; biri cevizli biri yoðurtlu iki tepsi. Sefamýz olsun, yiyelim beraber.
 
Selçuk “Hayýr” diyecek oldu; ama Zehra Haným izin vermedi.
 
Akþam, Zehra Haným’ýn eþi Ahmet ve torunu Sezer de masada yerlerini almýþlardý. Mantýnýn tepsilerdeki el deðmeden öncesi hali ayrý bir güzeldi. Zehra Haným tereyaðýný tavada kýzdýrýp tabaklarýn üzerinde gezdirirken çýkan ses ve mis gibi koku iþtahý daha da kabartmýþtý. Yemeklerini anýlarla süsleyerek, sohbetin zevkiyle yemiþlerdi. Selçuk da biraz aklýndakilerden sýyrýlýp deðiþik konularýn içine girerek rahatlamýþtý.
 
Zaman ilerleyince teþekkür ederek izin istedi. Hemen karþýdaki evine geçip, gýcýrdayan kapýyý üstüne kapattý. Gece kararmýþtý iyiden iyiye. Direk olarak üzerini deðiþip yataðýna uzandý. Karanlýkla baþ baþayken gözlerini kapattý.
 
Karanlýðýn sinesinden bir kadýn çýkageldi aniden. Siluet olarak görüntüsü tam bir diþi idi ve çýrýlçýplaktý. Emreder gibi bir ses tonuyla soyunmasýný istedi Selçuk’tan. Adam yalnýzdý ve bu kadýn nasýl gelmiþti bu halde odasýna? Kadýn dokundu adama ve tekrar etti arzulu, kararlý bir ses tonuyla. Kadý ýsrar ediyor, adam karþý koyuyordu. Vicdanýyla savaþ halindeydi þu an. Bedeni hazýrdý her þeye. Vicdanýyla bedeni çýðlýk çýðlýða, kýran kýrana çarpýþýyordu. Ýrade ile arzu yer deðiþtiriyordu sürekli adamýn yüreðinde. Kuþlar gibi çýrpýnýyordu ruhu. Ellerini, kollarýný savuruyor; soluðu soluðunu kovalýyordu sanki. Nefessiz kalmýþtý.
 
Ýradenin güçlü olduðu bir anda itti kadýný üstünden ve “Yeter!” diye haykýrdý.