Kaygýlarýn çok uzaðýnda bir ömür dilerdim tüm insanlýk adýna.

Sonlanmasýný acýnýn;

Kýrýp geçmeden

Varmadan menzile,

Soluk bir perdenin arkasýna yýðdýðým/ýz

Üzünçlerin ve tasalarýn olmadýðý…

Deðil bir hikâyem olduðu inancý var olup olmadýðým bile kocaman bir soru iþareti.

Belirsizliðin kalýcý imge olduðu o uzun soluklu maratonda önlerde yer kapma telaþýný çoktan geçtim. Deðil ön arkalar bile hýnca hýnç insan dolu. ‘’Ýnsan’’ addedilen ki kabul görmüþ bir terim: Bir bedeni olan ve ruh’u olduðu kayýtlara geçmiþ. Bir de irade sanýrým sözüm ona ve tabii ki ‘’vicdan’’ yazýlý tutanaklarda.

Rest çekeli çok oldu. Her ne kadar o yeknesak düzenekte iþgal ettiðim bir makam olmasa da tüm amacým rütbemi hala ‘’insan’’ kýlmak.

Ýçine ne dilerseniz katýn ki katýk yaptýðým çok duygu aslýnda beni bu denli yorgun ve meftun kýlan.

Ceplerim yýrtýldý, desem yeridir. Yüreðim hepten yamalý. Ve o uzun liste yanlarý çentik dolu. Aklýma gelmiþken; tavan arasýna kaldýrdýklarým -gerçi bizim evde tavan arasý yok- Sadece güneþ görmeyen bir odaya týktýðým onca ývýr zývýr. Hele ki o kütüphane giriþi yok mu… Ne var bunda demeyin sakýn. Ýstiflediðim onca kitap her gün yenilerini eklediðim bir de sayýsýný dahi unuttuðum defterler her gün karalayýp durduklarýmýn yazýlý olduðu. Sözüm ona önümde klavye ve internet müdavimi olsam da yine de alamýyorum kendimi eski usul not tutmaktan. Konuyu toparlamak gerekirse… Sahi, siz kaydý kuydu olmayan onca hatýratý nerede saklýyorsunuz? Gözbebeklerinize bakýnca anladým, inanýn ki. Tamam, sorumu geri aldým. Ah, keþke hayatý da baþa alabilsem ve tüm yanlýþ seçeneklerle donatýlmýþ cevap anahtarýný yok etsem. Var etme arzusu taþýdýðým ne varsa onlar da bir bir eklense þu uzantýsý meçhul’e denk düþen hayatlarýmýza.

Çaðýrsam tüm ölü sevinçleri ve yolcu ettiklerimizi. Bir de yaþarken gömdüklerimizi vasýflarla donatsam. Silsem sözlükten kötü ile iþtigal eden tüm olumsuzluklarý ve bertaraf etsem üzünçleri, acýlarý.

Ýþkillendiklerim ve tarafýnca taciz edildiðim kim varsa özellikle psikolojik taciz maðduru bir fani olarak…

Söylemediðim sözcüklerden bir zincir yapsam ve çepeçevre sarsam ruhlarýný iþgal edilmiþ olmanýn verdiði o kötü hissi bilfiil onlara yaþatarak.

Döngünün tam da kýrýlma noktasý. Tuzla buz olan kim varsa hele ki ebediyete uðurladýklarýmýz üstelik beklenmedik bir anda kaderin bir tezahürü olarak yitip gidenler…

Kaygý denen illet mi yoksa bizleri bu denli maðdur ve aciz kýlan…

Ölümden korkmak mý yoksa bu korkunun eþliðinde her gün kerelerce ölmek mi ya da yanýltýlmak belki de yalýtýlýp yansýttýðýmýz o beyhude izlekler: Sözüm ona bizden bir parça ya da enstantane. Hangi edim ise iþtigal ettiðiniz ve hangi vasýf ise koruyup kolladýðýnýz ya da hükmettiðiniz hatta hükmedildiðiniz…

Sanrýlarý unutun sadece unutun ve kapatýp gözlerinizi… Ýþe yaramayacaðýný biliyorum zira o mutlu ve huzurlu günler çok ama çok geride kaldý. Cüzdanlarýnýz dolu olabilir ve bir o kadar yükümlü olabilirsiniz ya sorumluluklarýnýz? Vicdanlarýnýzýn ne ile yüklü olduðunu sormak gibi bir niyetim yok inanýn ki zira iþe yaramayacaðýný bilmekteyim artýk tüm bu müdahalelerin iþe yaramadýðý gibi. Ne de olsa verilen sözler bir saniye dahi geçmeden unutulmakta. Söylemler her ne kadar önem arz etse de o kilit cümleler yok mu sizi yaftalayan ve maðdur sýfatý ile eþleþtirildiðiniz…

Ýrdelenesi ne çok konu var oysa ve ne çok izlek ölüm öncesi.

Ve ne çok insan müdahale etmekten geri durmayan. Yakýn ya da yabancý olsun, inanýn ki hiçbir farký yok edilen müdahale açýsýndan.

Ve geldiðimiz nokta… Hicap edilesi, irdelenesi yine de sözlerin ve duygularýn kifayetsiz kaldýðý.

Ölümler, çalýntý hayaller, zevk düþkünü insan egosu, muðlâk sevinçler, mahrum sevgiden kim varsa, saklý öfkeler, kýstýrýlmýþ benlikler belki… Belki de yaþanmayan aþk ikilemleri, günün taþýdýðý onca yýlgýdan muzdarip gençler ve çocuklar. Bir adým ötemiz deðil de burnumuzun ucunda yaþanan vahþet ve katalogdan seçme þansýmýzýn olduðu ölüm türevleri…

Yazýk çok yazýk.  Ne günah…

Utanç katsayýsý giderek çoðalmakta. Ölü ruhlar ölmeden kuruyan vicdanlarýn ýssýzlýðýnda nöbet tutmakta eþlik ederken o mel'un þeytan.

Kandýrýlmýþlýðýmýz had safhada. Kanmýþlýðýmýz acýtýrken acýmadýðýmýz bir dünya ve her nedense mütemadiyen bizler suçlarken dünyayý ve kaderi…

Dönüp bir kez de olsun baktýnýz mý aynaya içinizdeki þeffaflýðý size yansýttýðý halde sizler koyulturken ortalýðý.

Koyulmakta evren, gün ýþýðý bile muzdarip. Gece hepten küskün. Bizler zaten kaybolmuþuz o belirsizlikte. Kaybettiklerimizin ardýndan gözyaþý bile akýtmaktan aciz hale gelmiþiz. Borsada deðer kaybeden hisse senetleri bile daha önemli insan hayatýndan.

Ne çok engel. Nasýl bir izdiham. Belki de bir torba yasa tüm yaþadýklarýmýzý içine sýðdýrýp da görmezden geldiðimiz.

Aþk’ýn masumiyeti bile kayýp iken bizler kaybolmuþuz çok mu?

Çok mu aðlamak aslýnda insan olduðumuzun tek kanýtý iken…

Çalmaksa huzur çoktan çalýndý ve nirengi noktasý toplumun sürekli boyut atlamakta.

Süregelen ve esefle kýnarken birbirimizi kendimizi her daim masum ve sevgi dolu addettik. Geçiniz efendim geçiniz.

Geç mi kaldýk yoksa?

Aslýnda akýl saðlýmýz yerinde mi, belki de bunu sorgulamalýyýz. Ýçimiz kan aðlarken nasýl þen kahkahalar atýyoruz bu bile baþlý baþýna bir araþtýrma konusu. Eþlik etmemiz gereken hakikatler ile donatýlmýþken nasýl oluyor da bu kadar vurdumduymaz bir etkileþim söz konusu?

Yanýldýðýmýz, yanýltýldýðýmýz, yaftalandýðýmýz yine de hicap etmediðimiz bir düzenek aslýnda koþullandýrýldýðýmýz bizler mütemadiyen koþullandýrýrken çevremizdekileri.

Tek koþul deðil mi oysa insanlýk ve tek öngörü deðil mi sevgi denen mefhum?

Zincirlerden kurtarmalýyýz vicdanlarýmýzý ölmeden insanlýk son raddesine kadar ve kenetlenmeli gönüller gök kubbe çökmeden üzerimize. Vakit bu gün hatta þu an yeter ki gonk vurmadan sonu ve Yaradan elini çekmeden bizlerden. Sevgi’nin gücü her þeye kadir inancýmýzýn baki olduðu gerçeði kadar üstelik.