Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-43

...

Safa, Hitomi Hanýmýn ne kadar çok üzgün olduðunu görüyordu. Sözlerinden daha çok halinin ne kadar samimi olduðuna þahitlik ediyordu. Safa, üniversitede tanýþtýðý, beraber derslere ve ameliyatlara girdiði, ailesi diye tanýþtýrdýðý, gönlünü kaptýrmamak için uzun bir süreden beri kendisiyle mücadele ettiði Ayumi, Hitomi Hanýmýn diðer kýzý olabilir miydi? Kendisi de merak etmeye baþladý. Bu bir tesadüf olabilir miydi? Yoksa kaderin bir cilvesi miydi? Bundan o kadar emin olamýyordu.

Ama Yumi’nin Ayumi’den hiçbir farkýnýn olmadýðýný görmesi, Ayumi’nin Yumi’nin ikizi olabileceði gerçeðini göz ardý edemezdi. Hitomi Haným Safa’nýn gözlerine ve dudaklarýna bakýyor. Yýllardýr kaybedip göremediði kýzýnýn varlýðýndan haberdar edecek bir söz için bakýnýp duruyordu. “Bir anne için yavrusunu kaybetmesinin ne olduðunu bilemezsiniz. Ne biliyorsanýz anlatýnýz lütfen…” dedi

“Hitomi Haným, Tokyo üniversitesinde benimle birlikte doktora yapan Ayumi isminde bir kýz var. Sizin kýzýnýz mý deðil mi bilmiyorum?

“Onun hakkýnda ne biliyorsanýz anlatýnýz lütfen!”

“Büyük bir ihtimal sizin kýzýnýz olabilir. Yumi’yi görünce onu gördüðümü zannettim. O kadar çok benziyorlar ki! Sizin sözlerinizi hatýrlayýnca Yumi’nin yanýnda geçiþtirmeye çalýþtým.”

“Nerede oturuyor?”

“Tokyo’da yaþýyor.”

“Sýhhati nasýl?”

“Gayet iyi…”

“Peki, onun sað kolunda hemen dirseðinin alt kýsmýnda bir mercimek tanesi kadar siyah bir ben olacak… Hiç farkýna vardýðýnýz oldu mu?”

Safa durdu düþünmeye baþladý. “Hiç dikkat etmedim,” dedi.

“Peki, yanýnýzda hiçbir resmi yok mu?”

Safa “Durun tabletimde birkaç resmi olacak” dedi ve tabletinde Ayumi’nin resimlerinin bulunduðu dosyayý açtý. Hitomi Haným heyecan içinde tabletin ve resim dosyanýn açýlmasýný sabýrsýzlýkla bekledi. Safa kayýtlý mevcut resimleri tek tek gösterdi.

Hitomi Haným “Yemin olsun ki, bu benim kýzým. Bu benim kýzým… Nasýl da büyümüþ, serpilmiþ…” Hitomi Haným heyecanýndan sevinç gözyaþlarýný tutamayarak aðlamaya baþladý. O heyecanla Safa’nýn boynuna sarýldý. “Yavrum, heyecanýmý hoþ gör… Kendimi kaybettim.  Bana bu sevinci yaþattýðýn için sana minnettarým. Sana çok çok teþekkür ediyorum. Buda tuttuðunu altýn etsin…”

Safa, Hitomi Hanýmýn heyecanýnýn ve aðlamasýna dayanamadý. “Ne olur sabýrlý olun… Ben Ayumi ile sizi elbet buluþturmak için elimden geleni yapacaðým.”

“Ne zaman?”

“Çok acele etmeyin. Sabýrlý olmanýz lazým. Yirmi iki yýl beklemiþsiniz. Biraz daha sabrediniz.”

“Gel o ayrýlýðýn acýsýn sen bana sor…”

“Bildiðim kadarýyla Ayumi, annesini ölmüþ olarak biliyor. Yýllar sonra hiç tanýmadýðý bir kadýn karþýsýna çýkacak ve o kadýnýn annesi olduðunu öðrenecek… Bu durum onu derinden etkileyebilir. Bir anda sizi anne olarak kabullenmesini beklemeyiniz. Onun için zamana ihtiyacýnýz olabilir. Gerekirse ona yakýn olacak, onun güvenini ve sevgisini kazanmanýn bir yolunu bulmanýz gerekecek. Onu zorlayamazsýnýz. Sevgi ile nefret ikiz kardeþ gibidir. Onun sevgisi yerine nefretine de muhatap olabilirsiniz. Her ihtimali düþünmek zorundasýnýz.”

“Bak ben bunlarý akýl edemedim. Doðru söylüyorsunuz.”

Hitomi Haným Safa’nýn bildiði her þeyi en ince ayrýntýsýna kadar öðrenmek istiyordu. Safa sanki bir soru yaðmuruna tutulmuþtu. Yýllardýr kýzýnýn yokluðunun hasretiyle kavrulmuþ bir kadýnla baþ baþaydý. Ona yardýmcý olmak istiyordu ama bu güne kadar kendisi için pek gerekli görmediði konularý bilmek, sormak ve ilgilenmek gibi bir çaba ve gayreti olmamýþtý ki! Daha fazla bilgi vermeye, faydalý olmaya bildikleri yetseydi. Bildiklerini paylaþmakta bir sakýnca görmeyecekti.

“Ayumi ile samimi misiniz?”

“Üç yýldýr üniversitede ve hastanede bir aradayýz.”

“Sorumun cevabýný tam olarak alamadým.”

“Samimiyiz.”

“Ne kadar samimisiniz? Yani onu seviyor musunuz?”

“Ayumi’yi herkes sever…”

Safa Ayumi’nin öz annesini tanýmýþ olmaktan memnundu. Hatta Ayumi’nin öz annesinin babasýnýn mektup arkadaþý olarak karþýsýna çýkmýþ olmasýnýn þaþkýnlýðýný bile üzerinden atabilmiþ deðildi. Her þeye raðmen, babasýnýn hatýrýna ve gelecek günler hatýrýna hoþ geçinmek istiyordu. Yýllardýr bedenen yýpranmýþ, duygusal olarak hýrpalanmýþ bu kadýný daha fazla hýrpalayarak yormak istemiyordu.

“Yavrum! Herkesin sevmesi o kadar önemli deðil. Lütfen bana kaçamak cevap verme. Sevmenin bir ayýplýðý da yoktur. Sen onu seviyor musun?”

“Daha çok o beni seviyor”

Hitomi Haným ýsrarla Safa’nýn düþüncelerini öðrenmek istiyordu. Bu yüzden de, kendi aðzýndan Ayumi’yi sevdiðini duymak istiyordu. Sorusunu yineledi.

“Sen onu seviyor musun?”

“Elbette ben de onu seviyorum.”

“Halasý olarak tanýdýðý kadýnýn haberi var mý?”

“Yakýn arkadaþ olarak biliyorlar.”

“Onlarla tanýþtýnýz mý?”

“Evet!”

“Nasýl insanlar?”

“Sizin bizim gibi insanlar. Halasý çok katý kurallarý olan, her þeye sahiplenmeyi ve kendinin kontrolünde olmasýný seven bir kadýn… Eniþtesi daha uysal, daha anlayýþlý ve hoþgörülü biri…” Safa ilk defa Ayumi’nin ziyaretine nasýl gittiðini, nerede ve nasýl bir yerde oturduklarýný anlattý. Orada yaþananlarý bir bir aktardý. Hitomi Haným da sanki kendisi de gitmiþ ve orada yaþananlarý hafýzasýna kaydetmek için can kulaðýyla bu genç adamý dinliyordu.

...

Devamý Var

...

Ant-150515