Online Üye
Online Ziyaretçi
Babama Japonya'yı Sevdiren Kadın-44
...
“Babasıyla tanıştınız mı?”
“Hayır”
“Ayumi ailesi hakkında bir şeyler
anlattı mı?”
“Ayumi öz annesinin öldüğünü,
babasının yeniden evlendiğini, babası bir firmada çalışıyormuş. Üvey annesinden
iki de kardeşi varmış ama üvey annesi ile pek görüşmüyor… Halası ve eniştesi
emekli insanlar ve Tokyo’da bahçeli bir evde oturuyorlar. Çocukları olmamış. Ayumi’yi ise kendi
evlatları gibi kabullenmişler. Neredeyse Ayumi de onları kendi öz ailesi gibi
görüyor.”
“Tokyo’da onu nasıl görürüm? Bu konuda
ne yapmalıyım? Bana bir akıl ver yavrum. Nereden başlamalıyım? Bana bu konuda
yardım edersin değil mi? ”
“Elbette size yardım ederim.
İsterseniz sizi Ayumi ile farklı bir yolla tanıştırayım. Birden değil de,
alıştıra alıştıra annesi olduğuna bir fırsat ve zemin hazırlayalım. Bu fikrime
katılır mısınız?”
“Neden katılmayayım yavrum. Sizi
tanıyalı çok kısa bir zaman oldu. Ama sanki sizi yıllardan beri kendi çocuğumu tanıyormuş
gibi tanıdığımı hissediyorum. Duygularım bu güne kadar beni pek yanıltmadı.
Sizin sayeniz de onu buldum ya! Uzaktan da olsa onu görmeye, uzaktan sevmeye de
razıyım.”
“Onun yakında dönem bitirme sınavlarını
tamamlaması lazım. Onun için olağanüstü bir şey yaşamaması gerekir ki, bu onun sınavlarını
etkilemesin. Yoksa bu onu alt üst edebilir.”
“Yavrum, o zaman Ayumi’yi sana emanet
ediyorum. Onu daima koruyup kollamanı istiyorum…”
“Hitomi Hanım, Ayumi bir çocuk değil
ki! O artık yetişkin kocaman bir bayan…”
“Öyle deme yavrum. Dünyanın ne hale
geldiğini sen de biliyorsun. Her insanın koruyup kollanmağa, sığınabileceği
sıcak bir limana ve iyi bir sahibe ihtiyacı vardır. Güvenilir ve emin birisiniz. Duygularım beni
yanıltmıyor. Yüreğim her hususta sana güvenebileceğimi söylüyor. Dünyada
güvenilebilecek insanların sayısı her geçen gün biraz daha azalıyor, nesli
tükeniyor sanki…”
“Ayumi kendini gayet iyi yetiştirmiş
bir kızdır. Kendine güveni tamdır. Uzun zamandan beri ona karşı koydu isem de
azmi ve iradesiyle beni ikna etmeyi başardı.”
“Bak buna ben de sevindim.”
“Unutmamalısın ki, kızımın emin
ellerde olması en çok beni mutlu eder.”
“bu güne kadar ondan kaçmaya
çalışıyordum ama bundan böyle, onunla daha yakından ilgileneceğim… Gözünüz
arkada kamlasın. Elimden geldiğince korur ve kollarım. Emanetine de sahip
çıkmaya çalışırım.”
“İşte şimdi gözüme girdin. Gönlümü
rahatlattın. Sizin gibi biriyle tanışmak beni mutlu etti.”
“Hitomi Hanım”
“Buyur yavrum”
“Ben gönül işlerinden pek anlamam.
Benim bu güne kadar gönül işlerine ayıracak pek zamanım da olmadı.”
Hitomi Hanım Safa’yı dinliyor, onu
gözünde büyütüyordu. Rüyasının tahakkuk edeceğine, elinden tutup bataklıktan
çıkaracak gencin bu olacağına inanmaya başlamıştı... Ona gönlünde ve evine bir
yer ayırmaya çalışıyordu. Kendi hayal dünyasından sıyrılarak, “Ne
anlatıyordun?” dedi. Safa anladı ki, Hitomi Hanım son anlattıklarının hiçbirini
anlamış değildi. Hitomi Hanım tekrar sordu
“Ne anlatıyordun yavrum?”
“Yoo, yok bir şey”
“Gönül işleri falan gibi bir şey
söylediniz sanki. Yavrum bu senin daha önceleri duygu kirliliği yaşamadığını
gösterir. Temiz olduğunu gösterir.”
O arada telefonuna bir mesaj geldi. Dr.
Safa, Hitomi Hanımı dinliyor, telefona gelen mesaja aldırmıyordu.
“Telefonuna bir mesaj geldi. Baksana
yavrum. Önemli olabilir…” Hitomi Hanımın uyarısı üzerinde Safa telefonunu eline
aldı. Gelen mesaja baktı. Ayumi’den gelen sesli bir mesajdı.
“Neredesin Vicdansız? Hala
ortalıklarda görünmüyorsun? Ya sen gel, yoksa olduğun yere ben geliyorum,”
Açılan sesli ve görüntülü mesajı
Hitomi Hanım da dinledi. “Bakabilir miyim?” dedi.
Safa “Elbette” dedi ve telefonu Hitomi Hanımın ellerine bıraktı. Hitomi Hanım kızının yüzüne bakıyor, onun sesini dinliyordu. Bunu birkaç kez tekrar etti. Yıllar sonra kızının resmini gören Hitomi Hanımın gözleri yaşardı. Onun hasreti yüreğinde hala kanayan bir yaraydı. Bir gün çok uzaklardan çıkıp gelen bir yabancının, uzun yıllar öncesinde yazıştığı mektup arkadaşının oğlu olduğunu nereden bilecekti. O yabancının aynı zamanda yıllardır izini bulmadığı diğer kızının en yakın arkadaşı olacağını hayal bile edemezdi.
...
Devamı Var
...
Ant-150515