Bir isyan ateþi, sessiz biçimde,

Sönmek bilmeden yanar içimde.

Dönünce akkora, derin acýlar,

Depreþir sinemde çetin sancýlar.

Yýkýlmýþ umutlar, çýra misali,

Alevlerde bulur, gerçek visali. 

Külleri sinemde, savrulur durur,

Býrakmaz ruhumda bir lahza huzur.

Dumanlar solurken her bir nefeste,

Çýrpýnýr yüreðim, sanki kafeste.

Baðýrmak, haykýrmak, hepsi nafile,

Gömülür sükûta, feryadým bile.

Dermaným tükenir, ýþýðým söner,

Çöker gönül evim, enkaza döner.

Çaresiz bir halde, düþer de baþým,

Küllerin üstüne, dökülür yaþým.