Lise talebesiyken, Ýstanbul'a her yaz tatilinde geliyordum. O zamanlar, ablamla kocasý burada oturuyorlardý. Eniþtem Zirai Donatým Kurumunda aþçýydý. Maaþý geçimlerine yetmediði için, akþam beþten sonra  da çalýþýyordu. Ne iþ bulabilirse... Ben iþ kýçý olmayan beceriksizin tekiydim. Boþ gezme, denilerek hangi iþe konulduysam, çabucak da kovuluyordum.

Eniþtemin Almanya iþi olup da ablamý alýp gidince, bir daha ayaðým kesildi, Ýstanbul'a hiç gelmedim. Elazýð Þeker Fabrikasýnda çalýþýyordum; zaten, ha deyince gelinebilecek bir yer deðildi.

Ta ki, üç gün öncesine kadar.

Bilenler bilir, ben Pink Floyd hayranýyýmdýr.

Gazetelerden Pink Floyd'un Ýstanbul'da konser vereceðini okuduktan sonra konsere gidebilmek hayatýmýn en önemli iþi haline geldi. Hemen konsere bilet bulabilme telaþýna düþtüm; ne var ki, Ýstanbul'da benim için bilet peþinde koþuverecek hiç bir tanýdýðým yoktu. Ýþ baþa düþmüþtü!

Konser Kuruçeþme Arena'daydý. Biletler de karaborsayý önlemek düþüncesiyle konserin olacaðý günün sabahýndan itibaren satýþa çýkartýlacaktý.

Çalýþtýðým Elazýð Þeker Fabrikasýnýn veznesinden maaþýma binaen beni Ýstanbul'a götürüp getirecek kadar bir avans çektim.

Otobüse bindikten sonra soluðu Ýstanbul'da aldým. Doðruca Kuruçeþme Arenaya gittim. Ýyi ki, doðruca oraya gitmiþim, zira karþýlaþtýðým manzara olaðanüstüydü. Konsere tam yirmi dört saat vardý, ama giþelerin önünde on binlerce genç þimdiden kuyruða girmiþti. Hemen kuyruktan yer tuttum. Sanýrým on bin birinci sýra benimdi! Olsun, bilet alabilecektim ya!

Her ne kadar Haziran ayýndaysak da gece serinliði ile üþümeye baþladým. Kuyruk tecrübesi olanlar battaniyelerle, uyku tulumlarýyla, çay termoslarýyla filan gelmiþlerdi. Onca kalabalýðýn ortasýnda kýsa kollu bir yazlýk gömlekle sap gibi duran bir tek ben vardým. Beklemekten vazgeçip sýcacýk bir otele sýðýnmayý bile düþünmeye baþlamýþtým ki, birden, "var mý yünlü battaniye isteyen?" diye bir ses duydum. Adamýn biri el arabasýnda battaniye satýyordu. Hemen, "kaç para hemþerim onlar?" diye sordum. Ýki çeþit battaniyesi vardý. Biri peluþ gibi tüylü, renkli, güzel görünümlü bir þeydi, diðeri de tam tersine çoban kepeneði gibi görünen sevimsiz bir þeydi. Sevimli olan yüz elli, sevimsiz olan iki yüz elli liraydý. Yüz elli liralýk peluþ battaniyeyi satýn almaya karar verdim.  Paralarýmý cebimden çýkarttým, içlerinden yüz elli lira ayýrarak adama verdim.

Tezgahýn önünde, benim hemen yaný baþýmda müthiþ güzellikte bir genç kýz, hem elindeki dondurmasýný yiyor, hem alacaðý  battaniyeyi seçiyordu. Sanýrým o da benim gibi tedbirsiz gelmiþti. Seçtiði battaniyenin fiyatýný sorup da iki yüz elli lira cevabýný alýnca, satýcýya, "en kral maðazasýnda bunun fiyatý yüz elliden fazla deðildir. Yüz elliye verirsen alýrým!" deyince satýcýyý çok kýzdýrmýþ olacak ki, adam kýzýn elindeki battaniyeyi çekip alarak kýzý "git baþýmdan!" diyerek itekleyip uzaklaþtýrmak istedi. Kýz o anda boþ bulunup sendeleyince de elindeki dondurmayý benim gömleðe yedirdi.

Bu durumdan dolayý mahçup olan kýzcaðýz, benden belki milyon defa özürler dileyerek çantasýndan çýkarttýðý mendilden daha çok peçeteye benzeyen bir bezle dondurma lekesini silmeye baþladý. Her ne kadar, "zararý yok bacým! Olsun, varsýn, biþi olmaz!" dediysem de dondurma izlerini iyice temizlemesine engel olamadým. Nihayet temizliði tamamlayarak son bir kez daha özürler dileye dileye uzaklaþtý, gitti. Kývýrta kývýrta öyle bir gidiþi vardý ki, arkasýndan kedinin ciðere baktýðý gibi, baka kaldým.

Battaniyemi çýkarttým, herkesin yaptýðý gibi yaparak, battaniyeme iyice dolanýp olduðum yerde uyuklamaya baþladým. Memuriyette her gece on iki oldu mu vurup kafayý yatmanýn verdiði alýþkanlýkla on iki sularýnda uyuya kaldým. Sabah sekiz gibi giþelerin açýlmasýndan sonra oluþan gürültüyle uyandýðýmda, giþelerin önüne ulaþabilmek için sýramý beklemeye baþladým.

Bilet alacaðým giþenin önüne ulaþtýðým da saat üç olmuþtu. Eðildim, "bir bilet lütfen! dedim. Bilet fiyatý iki yüz elli liraydý. Parayý ödemek için elimi pantolonumun cebine daldýrdým. Paralar elime gelmemiþti. Belki öbür cebime koymuþumdur, diye düþünerek hemen baktým; paralar orada da yoktu. Arka cebimde, nüfus cüzdanýmýn kabý içinde, gömleðimin ön cebinde, hiç bir yerde yoktu paracýklarým! Giþe memuru, "hadi hemþerim, oyalanma! Paran yoksa çýk kuyruktan!" diye azarlayýnca çaresiz ayrýldým kuyruktan ve kimseye çaktýrmamaya çalýþarak sessizce aðlamaya baþladým.

Aklýma hemen dondurma güzeli geldi. "Demek ki, dondurma izini ýsrarla temizlemekteki maksadý, cebimden paralarý çekmekmiþ!"

Deðerli okurlar, yolda yürürken ya da bir kafede-çay bahçesinde-restoranda otururken üzerinize yanlýþlýkla (!) dondurma ya da meyve suyu döken bir kiþiden mutlaka þüphelenin. Zira üzerinizi temizlemeye çalýþýrken cebinizdeki parayý boþaltabilir, aman dikkat! Bana bu tecrübe bir milyar liraya (þimdiki parayla bin liraya) patladý.

Neyse, hikayenin gerisi de ilginç; oldu olacak, bölümü de yazayým. 

Yürüyerek Cemil Topuzlu parkýna gelip kendimi bir bankýn üstüne attým. Saat, akþamýn beþiydi. Konser beþ saat sonra baþlayacaktý ve ben orada olamayacaktým. O anda aklýmdan kendimi öldürmeyi bile geçiriyordum. Cebimde beþ param yoktu. Ýstanbul’da borç para isteyebileceðim, tanýdýðým bir Allah’ýn kulu da yoktu. Mecburen, Esenler’e yürüyerek gidecek, bir Elazýð firmasýna durumumu açýklayýp veresiye bilet isteyecektim.

“Affedersiniz, Esenler’e yürüyerek nasýl gidebilirim?” diye sorduðum bir adamcaðýz acýyarak suratýna baktýktan sonra,

“Yürüyerek varabileceðin bir yer deðil orasý kardeþim, þurada Muallim Naci caddesinde otobüs firmalarýnýn yazýhaneleri var. Onlarýn servis araçlarý olur Esenler’e giden. Git birine bin…” diyerek nasihatte bulununca, adamcaðýzýn ahretteki en az bir gününü cennette geçirmesini saðlayacak sevap kazanmasýna vesile olmuþ oldum.

Söylediði caddedeki ki otobüs yazýhanelerinde Esenler’e gidecek servis aracý ararken,  Elazýð’a giden bir otobüs firmasýna ait yazýhane buldum; daha doðrusu Muþ’a gidip de Elazýð’dan geçen bir otobüs firmasýna ait yazýhane buldum. Adama, babam yetiþtirme yurdu müdürlüðünü yaptýðý için ve de annem bana orada hamile kaldýðý için pek de yabancýsý olmadýðýmý düþünerek,

“Muþ Bulanýk’lýyým, ama Elazýð Þeker Fabrikasýnda çalýþýyorum, parasýz kaldýðým için beni Elazýð’a kadar veresiye götürür müsünüz,” dedim.

Adam da Bulanýk’lý çýkmaz mý, “vay hemþo, neresindensin, kimlerdensin,” diye sormaya baþlayýnca, kem küm ederek, çok küçük yaþýmda ayrýldýðýmý, orada hiç akrabam kalmadýðýný filan söyledim, ama adamý Bulanýklý olduðuma inandýramayarak, yalancýlýðýmdan dolayý itimadýný da kaybettim ve veresiye bileti kopartamadým.

Bir sürü de nasihat: “Ulen kardaþým, gel, abi parasýz kaldým de, beni Elazýð’a yollayýver de, baþým gözüm üstüne. Yok, Bulanýklýyým, yok Muþluyum… Ne gerek var yalana, dolana... Hadi kardaþým, baþka kapýya! Hadi!”

Yazýhaneden çýkýp yola koyulduðumda bu defa sesli sesli aðlamaya baþladým. Çocuklar gibi, zýrlayarak aðlýyordum ve sinirlerim iyice bozulduðu için kendimi susturamýyordum da. “Sanki Muþluyum diye yalan söylemeseydim de, doðrudan doðruya Elazýð’da çalýþýyorum, deseydim, ölür müydüm? Yalan söylediðim için Allah benim belamý versin! Þimdi nereden bulurum ben otobüs bileti! Hü!… Hü!…”

Kalýbýma bakýp da, böyle zýrladýðýmý görerek yakýþtýramayanlar dönüp dönüp merakla bakýyorlar ve þaþkýnlýða düþüyorlardý.

Aðlamak iyi gelmiþti. Sustuðumda, durumuma artýk soðukkanlýlýkla bakmaya baþlamýþtým.

Her problemin bir çözümü mevcuttu ve bu çözümü kendi iç huzurumuzda bulabilirdik. Karþýlaþtýðýmýz güçlük ne olursa olsun, ondan da çýkartýlacak bir ders olmalýydý. Bu ders beni daha iyi, daha güçlü bir insan olmaya yönlendirebilirdi, zira hiçbir þey içimdeki gücü alt edemezdi...

Aklýma geldi. Karaköy’de Türkþekerin satýn alma müdürlüðü yok muydu? Esenler’e gitmeye çalýþýp tanýmadýðým insanlara boyun bükmek yerine, kendi þirketimin þefkatli kollarýna sýðýnmam gerekirdi. Orasýnýn misafirhanesinde kalabilirdim ve maaþýma istinaden avans alarak rahatlýkla yolculuk yapabilirdim.

Tabii ya… Yapmam gereken buydu, aklýma daha önce niçin gelmemiþti ki?

Karaköy’e deniz sahilini takip ederek, arada denk gelen banklarda dinlenmeyi de ihmal etmeyerek, bir buçuk, iki saat kadar yürüdüm. Satýn alma müdürlüðünde mesai bitmiþ olduðu için doðrudan misafirhanesine çýkýp kalacak yerimi ayarlattým, sonra lokantasýna inerek hiç görmemiþler gibi ýzgarasýndan tatlýsýna yiyerek karnýmý týka basa doyurdum. Veresiye fiþini imzalayýp odama çýktým, vurdum kafayý, uyudum. Sabaha kadar Pink Floytlu rüyalar gördüm.

Buradaki masraflarým ve alacaðým avans para, bir avi ile Elazýð’a bildirilecek, sonra, orada maaþýmdan kesilip buraya havale edilecekti. Böylece bu ayki maaþ güme gitmiþ olacaktý.