ÖLÜ GÖL

Yaðmur yaðýyor göle. Su, suya varýyor. Durgundu oysa göl. Yüzü bir ayna kadar parlaktý. Gölde gök vardý. Gölde bulutlar, aðaçlar. Gölde koca bir evren. Ýçinde sonsuz damla tutuyordu. Damlalar kendi halinde dingin, damlalar huzurlu bir uyku içinde gölde. Oysa yaðan damlalar öyle mi? Göle katýyorlar içlerinde gizli hareketi. Ve durgun göl bulanýyor. Halkalar oluþuyor yüzünde. Ayna daðýlýyor. Ne göldeki gök eski gök artýk, ne bulutlar, ne aðaçlar. Bozuluyor gölün evreni. Buruþuyor teni. Yaðmur yaðdýkça yaþlanýyor. Uyanýyor huzurundan.

 Ve yaðmur damlalarý birbirleriyle yarýþýyor göle düþmek için. Gelecek damlalar, düþen damlalara bakýyor gýptayla. Coþup koþmak istiyorlar özgürce. Mutlular koca gölü uyandýran gürültüleriyle.

 Göðü göle taþýyoruz diyor bir damla gururla. Gölü coþkun bir nehir gibi çaðlatýyoruz, diyor diðeri. Ey koca göl, gör küçük damlalar nelere kadir; damlada gizli gücü gör, diyor baþkasý. Yaðmur hýrsla yaðýyor göle.

 Ve göle düþen her damla, ilerliyor düþmesine gölün içinde de. Gölün ölü damlalarýnýn içinden sýzýyor dibe doðru. Ama devam ettikçe yolculuðuna, yavaþlýyor. Azalýyor gücü, hevesi. Ve o da yavaþ yavaþ ölü damlalara karýþýyor. Ölüyor damla düþtükçe. Göle katýlýyor.

 Ve duruyor yaðmur. Duruluyor göl. Yine yansýtýyor göðü, bulutlarý, aðaçlarý, ayný. Yeniden kuruluyor dünyasý. Kavuþuyor evrenine. Ve sonsuz ölü damlayý, içinde tutuyor yine.

 HAYAT

Dünya denen o yerde, kimi adamlar kazýyor, kimi adamlar týrmanýyordu. Kazan adamlarýn bazýlarý, kazdýklarý çukurlara evler dikti. Bazýlarý o çukurlarý mezar yaptý. Bazýlarý o çukurlarda aðaçlar yeþertti. Týrmanan adamlarýn bazýlarý, týrmandýklarý daðlara bayraklar dikti. Bazýlarý kayak kayýp eðlendi. Bazýlarýnýn da týrmanmasý, temiz hava almak, gezmek ve izlemek içindi.

Ev yapan adamlar, en önemli iþi kendilerinin yaptýðýný düþünüyorlardý. Çünkü ev, hayatýn sýðýnaðýydý. Mezar kazan adamlar, en önemli iþi kendilerinin yaptýðýný düþünüyorlardý. Çünkü mezar, ölümün sýðýnaðýydý. Ve ölüm, sonsuz hayatýn baþýydý. Aðaç diken adamlar, en önemli iþi kendilerinin yaptýðýný düþünüyorlardý. Çünkü onlar, hayatý geleceðe taþýyorlardý. Onlar için aðaç, yaþamýn canlý bir heykeliydi. Tüm kazan adamlar, bir þekilde hayat için kazýyor, hayat için çabalýyor, hayat için ölüyordu.

Týrmanan adamlarýn ise, en önemli iþi yapmak gibi bir dertleri yoktu. Onlar hayat için deðil, hayat onlar içindi. Kayak kayan adamlar, en eðlenceli iþi kendilerinin yaptýðýný ve þu kýsacýk hayatta, kayakta olmaktan daha güzel bir þeyin olamayacaðýný düþünüyorlardý. Onlar için hayatý korumak, geleceðe taþýmak yada ölümü kutsamak boþ iþlerdi. Hayata en büyük saygý, onu doya doya yaþayarak gösterilirdi. Temiz hava alan ve çiçek toplayan adamlar, yaþamý paylaþmanýn, huzurun, sevginin peþindeydi. Yaþam, ancak paylaþtýkça çoðalýr, geleceðe taþýnýrdý. Hayatý bu paylaþýmdan doðan çocuklar sürdürmüyorlar mýydý?

Tüm bu kazan ve týrmanan adamlar, yaþadýklarý ortak dünyada, birbirlerini anlamak, birbirlerine hak vermek zorundaydýlar. Ama, aslýnda hepsinin de farklý yönlerden taptýðý hayatý, bir hiç uðruna, daðlarýn tepelerine bayrak dikmek için riske atan adamlarý anlayamýyorlardý. O adamlar, hayata en büyük saygýsýzlýðý yapýyorlar, hayatý yok sayýyorlardý.

Sonra bir gün, bu týrmanan ve kazan adamlarýn dünyasýnda, yerin bir silkiniþiyle, evler, mezarlar ve aðaçlar, yeniden birer çukura döndü. Temiz hava alan,çiçek toplayan, kayak kayan adamlarýn sevinçleri, anýlarý ve hayalleri, kendileriyle birlikte söndü. Tüm varlar, birden birer yok oldu. Ve daha yaþarken hayatý hiçe sayan bir adamýn, yüksek bir daðýn en yüce tepesine diktiði bayrak, kardeþ rüzgarla bir olmuþ, dalgalanýyordu.