Sadece ve sadece yaþamaya çalýþýyorum gölgelerin çok çok uzaðýnda kalmak adýna çabalarken.

Soluklandýðým satýrlarýn nezaretinde sýðýndýðým imgelerin yalýn tezahürü delip geçen: bazen bir ok bazen sessizlik en derine saplanan.

Amaçsýzlýðýn hegemonyasýnda türetilmiþ çaresizliðin imgelem gücünde seðirten bir kar tanesiyim altý üstü: birazdan eriyip yokluða karýþacak. Yokluðun yoksunluðu mademki yalýn dokunuþu hayat denen zafiyet yüklü zaman yýðýnýnýn belli ki hiçlik katsayým tüm edilgenliðime gölge olmuþ bir devinim ben kýrýlganlýðý bir meziyet bellemiþ salkým saçak dolanýrken ortalýk yerde. Hayýr, demek düþse idi payýma tüm tedirginliðime rest çekip avaz avaz baðýracaktým. Ne malum çýðlýk atmadýðým ya da kimin umurunda mý demeliydim?

Mana yüklü anlamsýzlýk tüm devingenliðinde saklý iken mizacýmýn yol vermiþim vermemiþim pek de önem arz etmiyor ne de olsa bariyerlerin arkasýnda çýkýþ noktasý arýyorum. Farkýndalýk seviyesine bir gösterge mi yoksa tepkisizliðin zýt düþtüðü hayat yolculuðu: seðirten serçeler gibi ne yiyecek peþindeyim ne de… Sahi, sizce o minnacýk kuþlarýn tüm derdi ekmek kýrýntýsý mý? Ýþte ayrýþtýðýmýz tek nokta zira daha dün avucumdaydý o küçük serçe yavrusu üstelik bomboþtu elim ama dolu hissettiði gibi dolmuþtu gözlerim o sýðýndýðýnda avuç içime.

Bir kuþ bile güvene hasret iken…

Tüm yalýtýlmýþlýðýmýzla ruhumuzun kepenklerini indiriyoruz ve karþýlaþýyoruz tam da yolun ortasýnda tüm tutarsýzlýðýmýzla muhalif bir benliðe rest çekip ayný þarkýyý söylüyoruz ister istemez hatta yüksünmeden ezberliyoruz baþtan sona dile pelesenk olmuþ sözcükler bile sýrt çevirmiþken hala bekliyoruz neye mal olacaðýný bilmeden. Zoru kolay kýlan mý kolayý zora sokan mý? Ya anlam yüklü anlamsýz yarýlarýmýz heder olmuþken konuþlandýðýmýz benliðimiz mi bedenimiz mi sýrra kadem basan sorularýn cevabýný merak dahi etmezken…

Sözcükler boþ aslýnda çünkü içimizden geçenleri yansýtmýyor: anlýk bir dokunuþ nüksederken türetiyoruz ardý ardýna ve tüketiyoruz tüketilmiþliðimizi hesaba katmadan amaçsýzca soluklanýyoruz birbirimizin gölgesinde: sevmediðimiz ruhumuz kilit vurmuþken sevmediðimiz kim varsa gözyaþý yüklüyoruz hicap yüklü bekleyiþine sonlandýrýrken hikâyesini kendi hikâyemizi yazýyoruz bir avazda. Sadece mutlanacaðýmýz tümceler kuruyoruz zafiyet yüklü egolarýmýzý baþ tacý edip…

Sýradanlýklarýn nezdinde sýra dýþý yüklemleri yine yok ediyoruz öznesiz birlikteliklerini görmezden gelip. Edilgen ruhlarýn coðrafyasýnda sadece etkin ruhlar gövde gösterisi yaparken soluklandýðýmýz her kýtada eþlik ediyoruz güftesiz þarkýya…

Bir edim ve bir izlek derken sonuçsuz bir rabýta kýsacýk ömürlerin nezdinde uzun çok uzun hayat hikayeleri. Aþklarýn dirayetini sýnayan adamlar ve kadýnlar, hakkaniyet bilmeyen sorgu hâkimleri ve sýðýntý ve göstermelik mahkemelerde hak ve adalet arayan insan öbekleri…

Ne güzel usul usul sevmek hatta dokunmadan, görmeden yeter ki teðet geçmesin o izafi varlýðý.

Müþkül kýlan mý maðdur eden mi? Ýkisi de deðil sadece mutlandýran bir o kadar keyfi, telaþý tüm o duraðanlýðýn.

Kutsallýðý ve imkânsýzlýðý aslolan yine de istisnalar kaideyi bozmaz yeter ki ayrý kalmayýn özümsemekten ve hissetmekte aþk damarlarýnýzda dolaþýrken her ne kadar görünmez ve ulaþýlmaz olsa da…

Ölümün þekillendirdiði, isyanýn günah kýlýndýðý ve nimetlerin deðerini bilmeyenler ile sýnýrlandýrýlmýþ iken cennet duvarlarý pür-neþe masumiyet ilk kez anlaþýlmanýn vermiþ olduðu o huþu belki de saflýðýn meleklerdeki izdüþümü.

Zafiyetlerin doðurganlýðý mý baþarý odaklý çaðrýþýmlara verdiðimiz tepki yoksa asýlsýz bir söylence mi o izafi gölgelerin çaðrýþtýrdýðý umutsuzluk ve derken pekiþen yaþama sevincimiz bir ölümlü olmamýza raðmen baþarýyý peþkeþ çekerken ruhumuza. Tedirgin mizaçlar, yoksun bedenler ve zaafýný görmezden gelip mutlu kýlmak için evreni mutsuzluðu çaðrýþtýran bir pekiþtirece anlam yüklemek: Bir devinim yaþam tüm muhalif týnýsýný duymazdan gelip hala evet hala odaklandýðýmýz büyülü bir hikâye kahramanýný ellerimizle biçimlendirdiðimiz yeri geldi mi yok saydýðýmýz daha doðrusu yok sayýldýðýmýz.

Kolektif bilincin bir tepkisi belki de görsel hafýzaya yüklediðimiz ve o esrikli mizaçlar tozutmuþ hatta coþmuþ ama yok olmaya aday.

Gizemi saðaltan ne varsa ve mutluluðu çaðrýþtýran: Bir edime sahip çýkmak mý geride kalan son izlek mi bizi biz yapan ama görmezden gelinen. Hele ki o benmerkezci ve yadsýmaz tavýrlarýyla görmezden gelindiðimiz ve sýðýntý mizaçlarýmýz özgüvenimizin kaybolduðu ama yine de umutlarýn saklý tutulduðu…