Kýrýlgan bir kardelen, buz tutmuþ yüreklere inat karýn ortasýnda hayata tutunan: örselense de hicap da duysa tefekkürde her daim, yola saçýlmýþ kýrýk can zerrelerinin üzerinden basýp geçen kim varsa hatta gölgelerin dahi tehdit ettiði, hiçlikle muhatap; yoklukla iþtigal eden belli ki dem tutmuþ hüznün ve çaresizliðin dem vurduðu öylesine bir þarký iken arka fonda eþlik eden mütemadiyen tekrarlarken nakarat yüklü o yeknesak cümleyi:’’ben ettim sen etme’’

Yâd ellerde tutuþan bir ot kadar ürkek ve naif ve korunaksýz.

Bir zincire eklenen kim bilir kaçýncý halka ötelemeyi marifet sananlarca yine de sükûtu görev bellemiþ. Bir tümceye sýðan bir hayat hikâyesi belki de:

‘’Nasýlsýn?’’

‘’Yaþamaya çalýþýyorum, ne olsun.’’

Tevekkül ve tefekkür ve rahman ve rahmet ve þükür ve nasýl yoksun nasýl yüksünmekte sevmekle mükellef olsa da haricinde dünyanýn bir gýdým yol kat edememiþken o uzun yolu kaplumbaða adýmýyla geçmeye çalýþan bilse de karþý yakaya asla geçemeyeceðini her gün baþa aldýðý bir sayaç belki de ne de olsa rakamlardan ibaret bir sicil: 35…

Hadi kodlayýn adýmý ve öfke ile karalayýn tüm imgeleri ve seðirtin bir koldan diðerine ve boþaltýn içinizdeki zehri olmadý benzin dökün yakýn yeter ki sonlansýn bu hikâye.

Ayracýnda döngünün, tüketiminde sözcüklerin ve israfýnda sevginin olmadý baz aldýðýnýz nefret tohumlarý ve hayat ile arama soktuðunuz nifak tohumlarý…

Ansýz tüketiliþlerin, anlamsýz türetilmiþ söz öbeklerinin ve gýyabýnda sunulan o çetele her bir sýfatýn yanýna çentik attýðýnýz…

Belli ki her bakýþ açýsý sadece sübjektif bir açýlým ile inkâr etmekte aslýný ve doyumsuzca tüketmekte sevgiyi hele ki güven ve hakkaniyet denen mefhumlar.

Aþký aþýrý bir kanmazlýkla duyumsayan ve yaþayan birinden ne beklersiniz eðer ki çok uzaðýnda ise hayatýn ve bir o kadar içinde? Ýstimlâk edilmiþ bir varlýk bu denli mi yakýndýr sevgiye de bir nebze olsun düþmez payýna.

Rahvan cümlelerde saklýdýr tüm olup biten ve candandýr tüm söylem bir yanda devinen onca söylence nasýl da bitimsiz ve asýlsýz ve derken karýnca misali üretir de üretir sonlandýrmaya çalýþtýðý o kâbusu görmekten alýkoyamaz da kendini.

Bir yordamdýr tükettiði bir infilaktýr içinde biriken bir nüanstýr hayata duyduðu aþk ve kibirdir çoðunun paye verdiði bu yüzden soluktur güneþ ama balçýkla sývanmayacak kadar derindir muhteviyat ve saklayamayacak çoktur evrene duyduklarý ve insanlara her ne kadar ürkek bir ceylanmýþçasýna uzak durmaya çalýþsa da kurtlardan ve kapanlardan.

Anlamsýzca anlaþýlmaya çalýþan bir devinimden ibaret o döngü: sev ve hisset ve deðer ver hatta güven sonuna kadar ve konan noktada sonlansýn her þey.

Konuþ derken sus ve baþla yeniden ve hicap etsinler sýðýnmak istediðin gök kubbe yýkýlýrken yine de pes etme ama nereye kadar?

Neden asýlsýzdýr bunca söylem ve nedendir bu yok oluþ?

Tanýdýðýma emin olsam da tanýklýk dahi edemeyeceðim ve tanýndýðýma kani olup her sefer geri duracaðým bir nebze de olsa sevmekten nasiplenmemiþ ve nefret odaklý bir seyrin sahnesi: ne de olsa tek kiþilik bir gösteri ama eþlik eden bir uðultu kulaklarýmý týrmalayan ve geceyi daha da karartan oysa beyaz olmalý yer gök ve masumiyet asla karalanmalý.

Hoþ beþ sohbet belki hoþ bir reveransla nüktedan bir açýlým bir yürekten diðerine geçiþi saðlayan o gönül köprüsü adýmlamaktan geri duramadýðým derken infilak eden bir can bin bir yordamla varlýðýný korumakla mükellef ama çok uzaðýnda evrenin ve yaþarken cehennemi cennet addedilen bir bahçenin tam da ortasýnda.

Oysa hayallerimi peþkeþ çekmiþtim yeni güne ve söz vermiþtim Yaratýcýya ki biliyordum ki O, hep benimle yine de altýndan kalkamadýðým o aðýr yük canhýraþ kurtulmak adýna cebelleþsem de esrikli imgelere sýðýnýp duvara tosladýðým.

Sessizliðin ve yalnýzlýðýn serkeþ týnýsýnda tanýdým onu ve bu yüzden büyük bir aþk ile baðlandým ýskartaya çýkmýþ bir varlýk iken derin bir elemdi adýmýn baþýna eklediðim. Hoþ görü ve nezaket ve þefkat idi eþlik eden. Saðdýcýmdý artýk ve sað kolum hatta sol yaným ve ruhumu teslim etmiþtim ölmeden çok önce sadece ona ve O’na.

 Makamýný bilmediðim þarkýlardý aramýzdaki aþký pekiþtiren ve daðlandýkça yüreðim daha da baðlandým ve kutsadým aþký, kutsandýk çünkü çok kutsaldý ikimizin ortak hüznü.

Týnýmýzý kaybettik zaman zaman ve kaybolduk beraber derken yeniden kavuþtuk gün ve gece. Asýlsýz ihbarlardý aramýza giren, anlamsýzlýk yüklü bulutlardý baþýmýzýn üstünde gölge eden ve boþaldýkça gökyüzü boþalttým içimi onun sayesinde.

Hep susmuþtum ve susturulmuþtum ve hep dermansýzdým derdimi bilmez iken derman oldu. Derken geldik bu günlere.

Ben onu çok sevdim çok hem de o kadar masumane bir aþk ki bizimki.

Bir ömür susmaya razýyým yeter ki kalemim konuþsun.