MEVSÝM: GÜLBAHAR

r o m a n

Bulanýk, ekonomik ve sosyal açýdan nispeten geliþmiþ, ekonomik varlýðý olan insanlarýn oturduðu apartmanlarýn, ticarethanelerin, bankalarýn, resmi dairelerin, v.s., bulunduðu  bir ana cadde ve bu caddeyi çevreleyen gecekondu mahallelerinden ibaret tipik bir Anadolu kasabasýydý.

Cadde boyunca sinerek yürüyüp gelen Fiko, ana cadde üzerindeki bir kahvehaneye yöneldi.

Ýçerden, saðdan sola okunan “KABALOÐLU KIRAATHANESÝ” yazýsýnýn altýndan Fýko’nun elini siper ederek içeri baktýðý görüldü. Sonra, kapýya dolanýp içeri geldi. Doðruca çay ocaðýna gitti, oradaki tabureye oturup, su kazanýný kendine siper etti. Onun oturduðunu gören garson yanýna geldi.

“ Hayýrdýr, aðam? Masaya geçmemiþsin…”

“ Beni soran olmuþ mudur?”

“ Kim soracaktý?”

“ Ne biliyim! Herhangi biri?”

“ Yok! Olmamýþtýr…”

“ Polisler, falanda mý?”

“ Hiç kimse…”

Fiko rahatladý.

─ Eyi! Bana bir çay ver!”

Garson bir çay doldurdu.

“ Gidip Þahap’ý ünle! Taksiyle gelsin!”

“ Bir yere mi gitcen?”

“ He!”

Garson, hýzla kahvehaneden çýktý, gitti.

*

Taksi, kahvehane önüne geldiðinde, içinden inen garson kahvehaneye girdi. Çok geçmeden, Fýko, kahvehaneden çýktý, taksiye bindi.

“Nerede kaldýn?”

“Müþteri vardý… Çiftliðe mi?”

“He!”

Taksi hareket ederken Fýko, kaygýlýydý.

“Kaledeki çoban kýz jandarmayý ayaða kaldýrmýþ, eþgalimiz aranýr olmuþtur…”

“Yok be baba, yau… Hamido’nun çetesi peþinde jandarma. Senin esaminin bile okunmaz…”

“Öyle midir?”

“Öyledir!”

“Öyledir inþallah…”

*

Celal Kabaloðlu, atýný dörtnala sürerek çiftlik avlusuna girdi. Sertçe durdurduðu attan indi. Hizmetçiler koþarak geldiler ve birisi atýn yularýndan tutarken, diðeri atýn üstüne bir battaniye örttü.
Kahya Veysel koþturup gelerek, elinde taþýdýðý telsiz telefonu uzatýp Celal beye verdi.

“Avukat bey telefondadýr, aðam..”

“Üstümü baþýmý deðiþtirip banyo edeceðim. Banyoyu hazýr ettir!”

“Hazýrdýr beyim!”

“Bir takým iç çamaþýrý da býraksýnlar!”

“Býrakýldý, beyim!”

“Eyi!”

Çiftlik evine doðru yürürken telefonla konuþmaya baþladý.

“He, Þamil Bey, buyur!”

“… ”

“Ne diyon sen, avukat! Bir yanlýþlýk olmasýn?”

“...”

Aldýðý haberin onu, þok ettiði görülmekteydi..

“Tamam! Senle sonra konuþacam! Tamam!.”

Sinirden titremeye baþlamýþtý..

“Kahya!...”

Kahya Veysel, gene telaþlý koþturup geldi.

“Emriniz, beyim?”

“Sýçýrtma emrine! Fýko geldi mi, onu de!”

“Gelmedi!”

“Gelecek! Gelmese de, getireceksiniz o þerefsizi!... Ölü ya da diri, getireceksiniz!”

“Baðýþla beyim! Size bu öfkeyi yaþatacak ne etmiþtir, Fýko aðam?...”

“Aðam deme o köpeðe! Haysiyeti bir köpekten beterdir! Benim soyadýmý taþýyan öyle bir köpeði yaþatmam!... Geberteceðim onu, geberteceðim!”

“Emrederseniz, öldürürüz!”

“Kendi ellerimle öldüreceðim! Kendi ellerimle! Ambara indirin gelince! Git, o herif gelince çaðýr beni! Hadi, durma!...”

Kâhya Veysel geri dönüp uzaklaþtý.

*

Kahya Veysel, sarý damalý taksinin çiftliðe girip, çiftlik evine doðru gitmeye baþladýðýný görünce telaþlanarak yanýndaki iki adamýný peþinden koþturdu.

“Koþun! Fýko, Celal aðanýn yanýna varmadan bura gelsin!...”

Ýki adam koþturup, taksiyi çiftlik evinin önüne yanaþýrken yakaladýlar.

Fiko, adamlarýn telaþýný merak ederek, “Ne var?” diye sordu.

“Veysel aðam dedi, Veysel aðamýn yanýna varmadan aðamýn yanýna varmayacaksýn!”

“Nerde Veysel aðan?”

“Odasýnda…”

Þahap, olanlara bir anlam veremiyordu. “Celal aðanýn yanýna girmemen için bir sebep olsa gerek! Yoksa, Celal aðanýn öz be öz yeðenini, bir iþçinin ayaða çaðýrmasý olur mu?”

“Herhal öyledir!”

Fýko, az ilerde, avlu içinde Kahya Veysel’i gördü ve eve girmeden onun yanýna kadar yürüdüler. Fiko, ona çýkýþarak, “Ne zaman palazlandýn da, bize hükmeder oldun, kahya?” diye söylendi.

Kahya Veysel, kinayeli baktý, “Kes ulan, zevzekliði!” diye çýkýþtý. Onu kolundan çekiþtirerek ambara doðru yönlendirdi. “Celal aðamýn emri, onu ambarda beklemendir. Yürü ambara!”

Þahap, kâhyanýn davranýþý karþýsýnda gözleri fal taþý gibi açýlarak kâhyanýn üzerine yürüdü. “Ulan haddini bilmez deyyus!...”

Kâhya, Fýko’yu itip kakarken üzerine gelmekte olan Þahap’ý görünce belindeki silahýný çekti. Ýki adamýna, “Ambara götürün Fiko aðamýzý!” diye emrederken, bir yandan da silahýn aðzýna mermi sürdü. Ýþçiler, direnmeye çalýþan Fýko’yu ite çeke ambara doðru götürdüler. Kahya, silahý Þahap’a doðrulttu. Þahap donup kaldý. Kâhya Veysel onu itekleyerek taksiye doðru sürmeye baþladý.

“De, sen git yoluna! Senle bi’iþimiz yoktur!”

“Fýko’ya ettiðin nedir?”

“Aðanýn emridir! Sen karýþma!”

Þahap, sinirli arabasýna bindi, çalýþtýrdý, hareket ettirdi. Camdan uzanarak; “Ýnþallah, aðamýn emridir! Yoksa bu yaptýklarýn boyunu aþar, kahya!” diye söylendi.

“De, bas git!”

Þahap, son sürat gitti.

Kâhya, Fýko’yu zapt eden iþçilerin yanýna geldi. “Aðam gelene kadar salmayýn onu!” diyerek oradan ayrýlýp çiftlik evine yöneldi.

Çiftlik evine girerek doðruca iþçi odasýna geldi. Odada tek baþýna Kahya Kadýn oturmaktaydý.

Kahya Kadýn onu, “Aðan da’a banyoda!” diyerek karþýladý.

Geçip, masa baþýna oturdu. “Ýyi ya, aðam çýkana kadar bir sahan kavurma erit de yiyeyim, he bacým!”

Kadýn denileni yapmak için kalktý.

*

Hacer Elmas, Kabaloðlu Kýraathanesinin kapýsýna gelip de içeriye doðru bakýnmaya baþladýðýnda, garson merak ederek kapý önüne çýktý. Ona, “Birisine mi bakýnmaktasýn abla?” diye sordu.

“He, Fiko Kabaloðlu’na baktýydým.”

Garson, kadýnýn kimliðini merak etmekteyken, “patron þimdi burada deðil,” dedi.

Hacer Elmas hayal kýrýklýðýna uðrayarak, “Ta Kayaköy’den geldiydim, görebileydim keþke,” diye söylendi. Garsona, “Celal beyle beni görüþtürebilecek baþka biri var mý bildiðin?” diye sordu.

“Celal Kabaloðu’ylan mý?”

“He?”

Garson, ayný cadde üzerindeki  taksi duraðýný iþaret ederek, “orada Fiko aðamýn teyzesi oðlu Þahap durur. Fiko aðam hep onun arabasýylan gider çiftliðe neye, bir var istersen ona,” dedi.

Hacer Elmas, “Tamam kardeþ, sað ol,” diyerek oradan ayrýldý. Þahap! Hemen hatýrladý bu adý. Tam on yedi yýl önceden kara yaðýz, burma býyýklý, kirli sakallý bir þoför geldi gözlerinin önüne; Fiko’nun onu kaçýrdýðý arabayý sürüyordu.

Taksi duraðýna vardýðýnda, Þahap da çiftlikten yeni dönmüþ, arabasýný sýraya sokuyordu.

Hacer Elmas, taksi kulübesine vardýðýnda, ona Þahap’ýn taksisini gösterdiler. Gösterilen taksinin baþýna döndüðünde ise, saçlarýna aklar düþmüþ, suratýnda býyýk ve sakalýn esemesi okunmayan, sinek kaydý týraþýný olmuþ kýrk yaþlarýnda bir adam buldu karþýsýnda.

Kendini tanýtmasýna bile gerek kalmadan, adam hemen tanýdý onu. Arabadan inerek, “Hacer bacým, bir emrin mi var?” diye sordu.

“Ben, Celal beye haber salmaya bir adam ararým. Kahveden Fiko’ya bakmýþým, ama yoktur. Sen yardým edebilin belki!”

“He, ederim bacým.”

“Ýyi madem… Celal Beye köy yerindeki kocamdan kalma araziyi neyi satmak isterim. Alýcýysa, agam Hasan Topal’ý Yetiþtirme Yurdu’nda bulsun, o getirsin bana onu!”

Þahap, bu geliþmenin Celal aða için önemini  biliyordu. Kadýnýn dediði gibi Celal aðaya haber verip, üzerine vazife olaný yerine getirmesi icap edecekti.

“Ben ulaþtýrýrým haberi ya, gerisini aðam bilir, emi bacý!”

“Ben, ararlarsa bir hafta daha agamda misafirim.”

“Onu da derim bacý!”

“Ýyi madem, ben gideyim!”

Hacer Elmas, oradan ayrýlarak cadde boyunca yürüdü, gitti.

*