Ümmühan, sabah, öðlen bir koþu geliyor; Halil’in odasýndan çýkmadýðýný öðrenerek, ne yapacaðýný bilemeden acý çekiyordu.

“Nisa teyze, niye çýkmýyo bu odasýndan ya…”

“Çýksýn istiyoruz bizde, ama çýkmýyor iþte, kýzým; napiim!”

“Çýksýn ya! Ölenle ölünmez ki…”

“Git kendine söyle bunu! Benim söyleye söyleye dilimde tüy bitti…”

“Öðlen yemeðini ben götüreyim mi?”

“Olmaz! Katiyyen… Delirdin mi sen kýzým, adam üzgün zaten; bi de sen musallat olma þuna!”

Ümmühan, ýsrar edemeden hayal kýrýklýðýyla kala kaldý.

“Bizimkiler oturmaya gelince nasýl olsa çýkar,” diye söylenerek çýkýp gitti.

On beþ dakika daha oyalanmýþ olsaydý, nihayet odasýndan çýkmaya karar vermiþ olan Halil ile karþýlaþacaklardý.

Halil, üç gündür kapandýðý odasýndan çökkün bir halde çýktý, mutfakta oyalanan annesine, “ben þöyle bir dolaþmaya çýkýyorum,” diye seslenerek doðruca dýþ kapýya gitti.

Nisa haným koþturarak gelip onu uðurladý. “Güle güle oðlum!”

Halil, “Erol’un yanýna bir uðrayým bakalým,” diyerek uzaklaþtý.

Erol Soylu’nun iþ yeri, Ayvalýk’ta, Atatürk Bulvarý üzerinde, tam da merkezi yerde, ikinci katta, evden devþirme bir avukatlýk ofisiydi. Binanýn zemin katýnda bir beyaz eþya maðazasý, üst katlarda bir doktor muayenehanesi ve bir mali müþavirlik bürosu bulunuyordu… Avukatlýk ofisine girildiðinde küçük bir hole açýlan oda kapýlarý ile karþýlaþýlýyordu. Eski salon-salamanjeden devþirilmiþ bir sekreter odasý ile deri kaplý bir kapýdan girilen avukat beyin odasý, eski yatak odalarýndan devþirilmiþ bir arþiv ile bir stajyer odasý ve eski mutfaktan devþirilmiþ bir hizmetli odasý hemen dikkati çekiyordu. Eski evde haliyle ayný kalan tek yer banyo-tuvaletiydi.
Sekreter Makbule, sumene, birkaç telefon, v.s. barýndýran mobilya masasýnda oturmaktaydý. Masasýnýn önünde gelen ziyaretçilerin bekletilmesi için konulmuþ koltuklar boþ ve sehpalar ile üzerlerinde günlük gazeteler ve diðer dergiler öylece durmaktaydý.

Erol Soylu, arþiv odasýnda, çalýþma masasý baþýnda oturmuþ, eski dava dosyalarýný incelemekteydi. Yaþlý Muharrem Efendi, dolaplarý karýþtýrarak temizlik ve düzenleme yapmaktaydý. Halil Kaya geldi, Erol Soylu, onun geldiðini görünce ayaða kalktý, yanak yanaða öpüþtüler. Muharrem efendi odadan çýktý.

“Hoþ geldin, kanka!”

“Hoþ bulduk, kanka!”

Oturdular.

“Hangi rüzgar attý seni buraya?”

Halil, evden çýkarken ki sinirliliði ile Erol’a çattý : “Asýl sen hesap ver bakalým! Kaç gündür neden aramadýn beni?”

Erol, karþý odanýn açýk býrakýlmýþ kapýsýndan görünen Makbule’ye bakarak, “Sakin ol,” dedi. “Biz, senin gibi tatilde deðiliz herhalde! Ýþler yüzünden gelemedim… Seni arayýp izah edecektim zaten.”Ayaða kalkýp, sesini yükselterek, “Gel, seni sekreter hanýmla tanýþtýrayým, Halil’ ciðim!” dedi.

Halil de ayaða kalktý. Birlikte sekreter odasýna geçtiler. Makbule, onlarý ayakta karþýladý.

Erol, “Makbule haným, bak, seni kan kardeþim Halil ile tanýþtýrayým!” diyerek girdi odaya. “Halil’ciðim, bu hanýmefendi, buranýn her þeyi olan sekreter Makbule haným.”

Halil ile kadýn nezaketle tokalaþtýlar.

“Memnun oldum!”

“Ben de! Buyurun, oturun!”

Halil de, Erol da oturdular.

Erol, “Birer çay içelim!” dedi.

Makbule, müdahale ederek, “Boþ ver çayý! Soðuk bir þeyler söyle! Ben, bir maden suyu içerim…” dedi.

Erol, Halil’e bakýnca, O da baþýný salladý. “Tamam!” Bürodaki hizmetliye seslendi. ”Muharrem efendi, bize üç maden suyu kap da gel!”

Muharrem Efendi, “Baþüstüne, Avukat Bey!” diyerek maden sularýný almaya çýktý.

Halil Kaya, dostuyla gurur duyarak, “Oo, þimdiden avukat bey havalarý tamam!” dedi.

“Ne sanýyordun ya?”

Gülüþtüler.

Makbule, “Hakký Bey, icra takip iþlerinin tamamýný, Erol beye devretti; yani, avukat olarak…” diyerek izah etti.

Erol, “Evet,” diye gülümsedi, “Kazancýn da yüzde ellisini alýkoyarak! Onun tamamýný devretmiyor…”

Makbule, þakayla karýþýk, “Aç gözlü olmayýn avukat bey! Hakký beyin namýyla gelen iþler, onlar. Kendi büronuzu açýnca, o iþlerin on da birini bulabilir misiniz?” diye çekiþti.

Halil, merak ederek, “Getirisi yeterli oluyor mu bari o iþlerin?” diye sordu.

Erol, þakacýktan, “Ne yapacaksýn? Vergi müfettiþi misin sen?” diye azarladý arkadaþýný.

Makbule, soðuk, “A!... Ne kadar ayýp… Allah bin bereket versin, filan desen ya…” diye söylendi.

Erol, bozularak, “Size ne yahu benim maaþýmdan?” diye çýkýþtý. ”Kadýnlara yaþý, avukatlara maaþý sorulmazmýþ.” Makbule’ye hitaben, “Ben sana yaþýný soruyor muyum? “ dedi.

Kadýn, bu son cümleye çok bozuldu ise de, belli etmemeye çalýþtý.

Erol, pot kýrdýðýný fark ederek, “Senin yirmi yaþýnda olduðunu bildiðim için, sormama da gerek yok zaten,” diye bir espri yaparak kadýný rahatlamak istedi, ama bu espri de, bir çuval inciri bok etmekten baþka bir iþe yaramadý. Bu salaklýðýnýn cezasýný kadýnla baþ baþa kaldýklarýnda on misli çekmek üzere, mevzuu deðiþtirerek konuþmaya baþladý : “Hakký bey, iktidar partisinin ilçe baþkaný da olduðu için daha çok siyasete zaman ayýrmak zorunda kalýyor. Onun için hukuk iþlerinde beni ortak etti kendine. Genelde, O, sadece duruþmalara çýkýyor, ben de ayak iþlerine koþturuyorum iþte… Ama, benim için onun yanýnda yetiþmiþ olmak, inan ki, Halil’ciðim para ile ölçülemeyecek kadar önemli…”

Halil, onu kýskandýðýný hissederek, “Çok iyi, çok iyi!” dedi.

Erol, ” Akþama, bir ziyafetle doktoraný tamamlayýþýný kutlayalým!” dedi.

Halil, “Doktora hocam öldürülmüþ. Kutlanacak bir yaný kalmadý doktoranýn. Ama, efkar daðýtmak için, neden olmasýn?” dedikten sonra, Erol, bir an düþünerek, akþamý Malbule ile geçireceðini hatýrlayýp, “Bu akþam olmasýn, þu kutlama!” diye düzeltti. “Önümüzdeki hafta sonunda yapalým.” Parmaklarýyla sayarak, “Çarþamba, Perþembe, Cuma… Cumartesi günü olsun mu? Hem, sarhoþ yatarsak da, ertesi günü kalkma mecburiyeti olmaz.”

Halil, “Tamam,” deyince

Makbule, “Bensiz ziyafet mi olurmuþ?” diye sordu.

Erol, ona gülümseyerek, “Kambersiz düðün mü olurmuþ!” dedi.

Muharrem efendi, bardaklara koyduðu maden sularýný, tepsi içinde getirerek önlerine býrakýrken sustular.

Halil, bardaðýný baþýna dikip maden suyunun yarýsýný bitirdi. Erol’a, “Aman ha, onun bu ziyafetten sakýn haberi olmasýn!...” dedi.

Erol, “O”’nun kimi kastettiðini hemen anlamýþtý. “Deli misin? Ziyafet çekeceðiz kendimize, eziyet deðil!” diyerek kahkaha attý.

Makbule, onlarýn bu þifreli konuþmasýndan, üzerine bir þey alýnýp alýnmamayý düþünerek sustu.

Halil, oradan ayrýlýrken, “Yarýn akþam bir iþin yoksa bize gel de, oturalým!” deyince,

Erol, Makbule’ ye, þifreli, “Yarýn akþam bir randevum var mý, sekreter haným?” diye sordu.

Makbule, “Yok…” dedi imalý. “yarýn akþam serbestsiniz!”

Erol, “Serbestmiþim…” diye tekrarladý.

Halil, “O halde, yarýn akþam görüþürüz,” diyerek onlarla tokalaþtý, “Allaha ýsmarladýk!”

Erol, tokalaþtýðý arkadaþýnýn elini býrakmadý. “Geçireyim seni… Sen de çarþýya çýktýkça uðra buraya,” Birlikte kapýya gittiler.

Halil, merdivenlerin baþýnda, “sen iþine dön, ben giderim artýk,” dedi.

Erol, kolu onun omzunda, “dýþarýya kadar geçireyim,” diyerek onunla birlikte merdivenlerden inmeye baþladý.

Halil, “Ee, anlat bakalým! Ne iþ?” diyerek hemen sýkýþtýrmaya baþladý.

Erol, onun Makbule’yi sorduðunu anlayarak anlatmaya baþladý: “Bu, kocasýyla evlenmeden önce, Mali Müþavirlik yapan kocasýnýn bürosunda sekretermiþ abiciðim. Herif, evlendikleri zaman çekmiþ, almýþ iþten, evde oturtmaya baþlamýþ. Evde oturmaktan sýkýlmaya baþlayýnca da, ben çalýþmak istiyorum diye tutturmuþ, kocasý da demiþ olmaz. Meðer kocasý baþka kadýnlarla rahatça gezip tozabilmek için bunu eve kapatýyormuþ. Kocasýný, kendisinin yerine aldýðý sekreterle mi yakalamýþ, ne, vermiþ boþanmaya. Bizim Hakký dayý da, boþanma davalarýna bakmaz ama, bu kadýnýnkine bakmýþ. Boþatmýþ kocasýndan. Sonra da, büro iþlerinden anladýðýný filan öðrenince bu iþi vermiþ ona. Ama, hakikaten anlýyor kadýn. Hakký dayýnýn sað kolu gibi…”

Halil, “Bana, kadýnýn hayat hikayesini anlat demedim, oðlum!... Seninle iliþkisi ne, diye sordum!” diyerek sözünü kesti onun.

Erol, lafýna devam etti: “Dur, sýra oraya geldi… Ben staja baþladýðým zamanlar, bir iki yemeðe çýktýk. Hani, öyle sýradan öðle arasý yemekleri... Kafaya, beni tav etmeyi takmýþ meðersem! Bir iki de akþam yemeði, derken, bir gün iyice kafayý bulmuþum… Haydi, bunun evine! Sabah gözlerimi bir açtým abicim, ben, bunun yataðýndayým! O gün, bu gündür devam. Kadýn çýlgýn, kuran çarpsýn… ”

Halil, lafýn gidiþatýndan hoþlanmadý, “Tamam, kafi…” diyerek susturdu arkadaþýný. “Biraz daha anlatmayý sürdürürsen, porno kaseti seyrediyormuþ gibi hissetmeye baþlayacaðým. Kendini kaptýrýp, Ýzzet amcalarý üzme de!”

Erol, babasýnýn lafý geçince, az hüzünlendi. “Babam henüz bir þey bilmiyor, ama annem öðrenmiþ az biraz bir þeyler… Geçen gün annem, senden on yaþ büyük kadýnla olur muymuþ, diyerek söylendi biraz…”

“Yapma, yaa!... “

“Anneme, genç olduðumu, bu tip ihtiyaçlarýmý gidermek için geneleve gidersem daha mý hoþuna gideceðini, filan söyledim de, sakinleþtirdim. Babama bir þey söylememesi için rica ettim. Þimdilik sesi çýkmýyor bakalým…”

“Aman dikkatli ol abiciðim, gözünü seveyim.”

Erol, onu teskin etmek için, “ hiç merak etme, dikkatliyim. Hiçbir ciddi duygum yok kadýna…” dedi. “Kadýnýn derdi de, cinsellikden baþka bir þey deðil zaten.”

*