Sayfamdayým ve beyazýn týnýsý ile buðuya dönen günün efkârý bir nebze de olsa dokunmazken ruhuna gölgelerin, af diliyorum bilinmezin avucunda, sükûtuna vurulduðum rahvan gönlün makamýnda sýðýndýðým o isimsiz þarkýya. Ve dem vuruyorum yerli yersiz, sýzlanmanýn çok ötesinde pembeye boyalý duvarlara boca ediyorum rahmetini aþk’ýn yine de derdim baþýmdan aþkýn olsa da yönlediðim kýblede, biliyorum ki dokunmaktayým gök kubbeye her ne kadar ulaþýlmadýðýna rücu eden karanlýða siper tutmuþken boykotunu beyaz bulutlarýn.

An’a sýðýndýðým ve her aný’mý teslim etmiþken düne, üç beþ damla yaþ süzülüyor belli belirsiz içimin hýçkýrýðý iken tek gürültülü þarkým. Aðlamayý seviyorum sanýrým ama her ne hikmetse içime akmalý her bir rahmet. Ola ki yakalanayým, biliyorum ki kahkaha olarak dönecek þu garip kulun niyazýna sakladýðý hüznü.

Hüzün… Fazlasýyla yeknesak ve tedirgin bir bukle saçýma takýlý hele ki atkuyruðu öfkem ile sahip çýktýðým deðerlerime biçilen anlam ve her bir kifayetsiz sýzý alabildiðine içre dönük bir minvalde gelip gitmelerle meþgul. Oysaki… Devamýný getirmek istiyor muyum peki? Evet, mecburum yoksa týkanan nefesimde boðulur terk eylediðim çocukluðum.

Daha dünkü çocuk diyenlere bakýyorum da nereye sýðdýrmýþým bunca yýlý da, hazin bir teselli arýyorum bir adým ötemdeki aksimden. Yoksa çok mu aksiyim de bundandýr serzeniþi gönlün? Ama sevmekten muzdarip bir gölge deðil ki muhatabým hem kem gözleri görmezden gelmenin de ötesinde keramet bildiðim bir kelime saf tuttuðum ýssýzlýðýn siper teþkil ettiði o büyük boþluk.

Sýðýntý olmadýðým bir dünyanýn hangi aklý evveli ise hicap ettiðim, alabildiðine uzaðýndayým. Yeter mi, diye düþünmek pek de akýl karý deðil doðrusu. Yetmediðini bilmek ise en azýndan dokunaklý bir ömre tekabül edip, iþtigal ettiðim hangi görev ise bir o kadar gazabýna uðruyorum nefret iken tekelinde þunca faninin.

Sevmiyorum aslýnda, neyi mi? Fark etmez zannýmca hadi, itiraf edeyim: Sýzlanmak pek de makbul deðil çoðunun nazarýnda yine de öfkesine yenik düþenlere nazire eden bir peyzajda, var olmanýn aðýrlýðýný boþlatýyorum kova kova akýttýðým gözyaþý iken ve yýlgýsýna sýðdýrmanýn da ötesinde yenilgi adýna durak bellediðim sýcak kucaðý sevdiklerimin. Lafý mý olur, demeseler de biliyorum, gözlerinde gördüðüm o pýrýltý en kabul gören tarafýmca.

Aþký satan tezgâhlarda, sýðýndýklarý yalanlarýný da görmezden gelmem belki de bana biçilen deðerlerin baþýna ekledikleri…

Ne çok sitem, ne çok yalan, ne çok hicap hele ki ne çok gýybet.

Dün konuþtuðum en deðerlimden duyduðum bir söyleme takýlýyorum durduk yerde:’’ Kimseyi yola getirmektense sen çýkma da yoldan kýzým!’’

Keþke bir alýntý olsa þu mizacým her beyaz sayfada…

Keþke yolumun tümseklerini bir bir yontsam…

Ve atsam keþke tüm keþkeleri lügatimden…

Annemin bir serzeniþi belki de en yakýnmam gereken. Ne dediðinden ziyade kimden neyi duyup da yüreðimin rotasýnda konaklanan o sevgi yüklü mizaçlarý iken en büyük desteðim…

Hibeli bir ömür belki de þu yýkýlmýþlýðým ve her gündönümünde sýðýndýðým dualarla attýðým ilk adým’la adýmý ananlara yüklediðim o tekil tezahürü gönlün. Gönülsüz geldim bu dünyaya madem, bu mudur payýma biçilen deðersizlik iken yüzleþmem gereken. Hem kime ne ki, bunca duyumsamanýn tekelinde biriktirdiðim bozukluklar. Çoðula dönen varlýðým hele ki ýssýzlýðýmla ile rücu ettiðim ve adým adým iz sürdüðüm hatta dilime söz geçirip sýðýndýðým maneviyatý doya doya duyumsadýðým her bir satýr iken yükümü boþalttýðým her ne kadar yükümlü olmasam da kimine göre.

Aþk en büyük yoldaþým ve sýrdaþým ve âþýk olduðum her yeni gün üstelik sýðýndýðým her gönül yetmedi aþka doyamayýp doðurduðum üzünçlerle teselli bulduðum…

Aþka dayadýðým baþým hele ki vicdaným iken soluklandýðým her yeni satýrda, bir bir ifþa ederken halis munis gölgeler iken aþk ile oynaþan…

Varlýðýmý tamamen teslim ettiðim bir aþk, yaþamaya doyamadýðým kadar da yüksek bir rakýma ulaþmýþ iken üstelik.

Kulaðýmý týrmalayan bir sesten ziyade gönlümü mutlandýran naif bir týný, yine yüreðin sesi her ne kadar duyulduðuna pek de vakýf olamadýðým ve her nasýlsa duyurmakla kendimi mükellef kýldýðým…