Ölüm, kýrgýn bir göðün esaretinde;

O yalýn ve yalýtýlmýþ ömürden arda kalan

Ki en münafýk tezahürü bilfiil yoksunluðun,

Namüsait bir günceye tekabül eden.

Damarýmda acý ve hüzün belli ki kýrçýl bir huzur,

An’ý yokluða devreden:

Týnýsý tanýmsýz,

Tahakkümü sonsuz

Ve güdümü sadece sessiz bir maðlubiyet kadar

Sona saniyeler kala.

Elimde bir avuç kül,

Yürek, indinde belirsizliðin hem de

En acýsý yüksündüðüm tüm gönülsüzlüðümle.

Maruzatým adsýz bir korkunun suretsiz yansýmasý

Hem de en derinde nasýl da ucube

Bir kördüðüm, miðferi kýrýk bir þövalye,

Onun da ellerinde kopuk bir ip,

Sorgulayan hayatý,

Kayýp sarnýcý belli ki

Yürekte asýlý kaygýlarýn

Gün yüzüne çýktýðý.

Çatýk kaþlarý ile elem,

Yüzsüz dirayeti ile derinden fýþkýran,

Sondan sayarken birer ikiþer,

Baþý olmayan nice hikâyeden arda kalan

O demli sessizlik yüreði burkan.

Söze ne hacet,

Gönlün yâd ettiði bir surede sýðýndýðým/ýz

Korkudan ibaret olsa da yüreðin haiz olduðu,

Tümden parçaya daðýlan saklý sükûnet.

Bir yara, bir sancý nasýl da özlem yüklü o sessizlik

Sadece huzura uzanan, peyda olan tek dilek,

Kovuþturulan acýlarýn esaretinde,

Alabildiðine tek yürek.