ÖN NOT: Önce bu öykünün öyküsünü anlatayým:  Benim ikiz torunlar ilkokula gidiyorlar. Öðretmenleri, sýnýfa “damlaya damlaya göl olur” atasözü hakkýnda birer hikaye yazýn, diyerek ev ödevi vermiþ. Benim ikizlerden adaþým olan, bilgisayardan bana,”dedeciðim, Yaðýz için annem bir tane yazdý, sen de benim için yaz!” diye emir buyurunca iþi gücü býrakýp aþaðýdaki öyküyü yazdým, yolladým. Dosya kaðýdýna geçirmiþ, teslim etmiþ öðretmenine. Beþ altý gün geçti, face booktaki mesaj kutuma þu mesaj düþtü: “Kemal bey, yazdýðýnýz öykü için zat-ý alinize pekiyi verdim. Torununuza da ödevi yeniden verdim. Lütfen bu defa siz yazmayýn; kendisi yazsýn ki, bu konuda beceri kazansýn…”

 ÖYKÜYE GELÝNCE:

Otuz bir Aralýk günü kardeþimle ortak kullandýðýmýz odada ders çalýþýyorduk. Ödevlerimizi biran önce bitirip akþam televizyon karþýsýnda gönül rahatlýðýyla oturacaktýk. Malum, televizyonlarýn her biri, birbirinden eðlenceli yýlbaþý programlarý vaad ediyorlardý.

Annemle babam evde olmayacaklardý; babamýn arkadaþý olan komþumuz Önder amca ve karýsýyla beraber bir gazinoda eðleneceklerdi. Önder amcalar, kýzlarý Aslý’yý da bize býrakacaklardý. Onlar gazinodayken Kemal dedem ve Nurten babaannem bizim baþýmýzda duracaklardý. Bu her zamanki gibi eðlenceli olacaktý.

Annem, iki de bir odamýza gelerek güya ödevlerimize çalýþýp çalýþmadýðýmýzý kontrol ediyordu, ama o arada sarf ettiði sözler sinirlerimizi bozuyordu.

“Yavrucuðum, gündüz vakti gözleriniz kör mü de bu elektriði açtýnýz? Tasarruf nedir bilmez misiniz siz?”

“Ödevlerinizi yaparken, her defasýnda çöp sepetinizi defterinizden yýrttýðýnýz kaðýtlarla dolduruyorsunuz. Size yeni defter almaktan gýna geldi artýk… Yazýk, günah!”

Aklý sýra bize tasarruflu olmayý aþýlýyordu. Öte yandan yýlbaþýný dýþarda kutlayarak yaptýklarý  müsrüfcülükle kötü örnek olduklarýný aklýnýn ucundan bile geçirmiyordu. Ele verir talkýný, kendi yutar salkýmý. Bize yeme veriyorlar, ama kendileri deveyi hamuduyla götürüyorlardý.

Kardeþim, tasarruf konusunda bana pek benzemiyordu. O, annemin verdiði harçlýklarý gereksiz yere hiç harcamýyor, daima kumbarasýna atýyordu. Benim asla yapamayacaðým bir þey… Dünyada para harcanacak o kadar çok þey vardý ki, hiç birisinden feragat edemezdim doðrusu!

Akþam olup da Kemal dedemle babaannem geldikten az sonra Önder amcalar da Aslý’yý getirip býrakarak babamlarla beraber çýkýp gittiler. Annem giderken babaanneme, “aman ha, bunlarý saat on oldumu yatýrmayý unutmayýn. Aslý’yý da bizim yataða yatýrýn, annesigiller geldiðimizde oradan alýr götürürler,” diye sýký sýký tembihte bulunmayý ihmal etmedi.

Onun tembihlerini dinleyen kim… Gece yarýsý, yeni yýla girdiðimiz ana kadar televizyonun karþýsýnda meyveler yiyip meþrubatlar içerek, gülüþ cümbüþ eðlendik. Bol bol da tombala oynadýk. Kemal dedemin ne kadar parasý varsa hepsini üttük.

Kemal dedem ütüldüðü paralarý elimize vermedi. “Getirin bakim kumbaralarýnýzý!” diyerek getirttiði kumbaralarý aldý eline, paralarýn yarýsýný benim kumbarama, diðer yarýsýný kardeþimin kumbarasýna doldurdu. Aslý’ya ütüldüklerini de teslim ettikten sonra, “Haydi bakalým, artýk yatýn!” diyerek ayaklandý. Babaannem Aslý’yý babamlarýn odasýnda yatýrýrken, Kemal dedem de bizi odamýza götürdü, yataðýmýza yatýrdý. Üstümüzü örtüp, kardeþimi de, beni de öptükten sonra çýktý, gitti. Epeyi geç olmuþtu, bu saatlere kadar uykusuz kalmaya alýþýk olmadýðýmýzdan çabucak uyuduk.

Ertesi sabah oldukça geç uyandým. Kalktým, herkesin uyanmýþ olduðunu sanarak salona gittim. Saat ona geliyordu, ama ortalýkta kimse yoktu. Kemal dedemle babaannem evlerine gitmiþlerdi. Babamla annem de yatak odalarýnda olmalýydýlar.

Annemi uyandýrmak için odalarýna girdim. Gördüðüm manzara karþýsýnda az kalsýn küçük dilimi yutacaktým. Annem, yeni tuvaletiyle karyolanýn üstüne uzanmýþ, öylece uyumuþ kalmýþtý. Saçlarýna konfetiler konmuþ, boynuna renga renk serpandinler sarýlmýþtý. Ayakkabýsýnýn biri ayaðýnda, diðeri yerdeydi... Babam ise yerde, halýnýn üstünde uyuyordu, yüzünde kaðýttan bir maske, kafasýnda da kaðýttan bir þapka vardý. Usulca ikisinin de üstüne birer battaniye örttüm, çýktým odadan.

Öðleden sonra uyanýp kendilerine gelebildiler. Ýlk uyanan annem oldu. Babamý kaldýrdý. Annemle babamýn, fýsýldaþmalarýndan gazino hesabýndan büyük kazýk yediklerini, bütün paralarýný hesabý ödemek için harcadýklarýný öðrendim.

Annem kara kara düþünceler içinde, “Ýyi de, bu ayý nasýl geçireceðiz?” diye söyleniyordu.

Babam ise, “Olmazsa vezneden avans alýrým,” diyerek onu teselli etmeye çalýþýyordu.

Onlar böyle somurturken biraz sonra kapý çalýndý. Önder amcanýn kýzý Aslý, babama babasýndan bir not getirmiþti. Notu onun elinden alýp babama götürürken okudum. Aynen þöyle yazýyordu: “Komþu, dün geceki masraflardan sonra bende beþ para kalmadý. Varsa bana bir beþ yüz lira gönderebilir misin?”

Kaðýdý babama verdim. Okudu. Babam kendi haline üzüleceðine arkadaþýnýn haline üzülmeye baþladý. “Tuh, tuh, tuh… Görüyor musun bak, arkadaþýma bu sýkýþýk durumunda yardým edemiyorum…”

Onun böyle üzüldüðünü gören kardeþim, kumbarasýný getirip babama uzattý. “Önder amcanýn istediði parayý buradan karþýlayabilirsin,” dedi.   

Babam, bu davranýþtan o kadar çok duygulandý ki, kardeþime teþekkür ederken sesi çatlýyordu.

O arada teþekkür edilip pohpohlanan kardeþim olurken zararý çeken ben oldum.

“Hadi oðlum, sen de getir kumbaraný!”

“Ama baba…”

“Baþlatma amana da babana da!”

Kemal dedem paralarý kumbarama doldurduktan sonra odama gittiðimde keþke kumbaramý boþaltsaydým! Baþýma böyle bir þey geleceði aklýma gelmedi ki! Çaresizce getirip teslim ettim kumbarayý. Babam da hem benimkinin, hem kardeþiminkinin içindekileri boþaltýp sayarak Aslý’ya teslim etti. “Kýzým burada tam beþ yüz lira var, düþürmeden götür ver babana… Selamýmý söyle, bozuk para yolladým diye kusura bakmasýn!”

“Tamam amca!”

Aslý bir poþet dolusu parayý alýp gittikten sonra babam bize dönüp, “Aferin, bak! Harçlýklarýnýzý çarçur etmeyip biriktirince nasýl da iþe yaradý, gördünüz mü?”  dedi. “Damlaya damlaya göl oluyormuþ demek ki…”

Sinirimden tutamadým kendimi, “damlaya damlaya göl olmaz!” diye çýkýþtým.

Babam, kaþlarýný çatýp, beni, “Nasýl yani?” diye tersledi. “Niye olmuyormuþ bakayým çok bilmiþ?”

“Olmaz, çünkü damlaya damlaya göl olmasý için damlalarýn düþtüðü yerin çukur olmasý lazým,” dedim. “Çukur olmayýnca…”

“Eeee?”

“E’si, sel olur, Önder amcalarýn evine akar...”