Ýmtina ediyorum uzun süredir ve ne çok þeyden feragat ediyorum belki de genele yayýlan zincirleme bir refleks.

Ýzdüþümü acýnýn ki acýtan ne çok zulüm.

Bozulan bir genetik aslýnda genlerimiz iyilikle yoðrulmuþtu, demekten de bitap düþtüm düþeli beklenti düzeyinde tek tohum ekmiyorum yarýnlara.

Yalanlar, isli yürekler, beyhude tüm dilekler: Karanýn kayýp coðrafyasýnda kanayan ve ne yazýk ki kanmaktan da geri duramazken…

Durduk yerde aðlamak mý? Asla sadece insan olmanýn getirdiði zafiyeti sunmak yine insanlýða ve o zafiyette duraðan bir þarký eþlik eden; týnýsýnda hüzün: Gülemem hele ki gün devinip devinip güneþ bile tedirgin doðarken.

Kahkahalar ýsmarlamak isterdim oysa Tanrý’ya hem de ülkece güleceðimiz yalanlar belki de.

Kýtalar arasý bir yolculuk adeta geceden güne çýkma kaygým/ýz ve bir kabir azabý gönülsüz bir uykuya dalma zorluðu çekerken uyanmama isteði.

Uyanmak… Ne için?

Uyumak da akla zarar hele ki ruhani bir devinim iþtigal ederken bilinçaltýmý ve savsaklamak isteði tüm acýlarý, ülkemin sýdký sýyrýlmýþ kaderinde keder odaklý hüzün þarkýlarý çalarken sessizce musalla taþýnda yatan yine beyit beyit þehit ve akla zarar bir acý ki pay etmekle azalacaðýna katlanan.

Ben aðlasam kime ne?

Gülmek yakýþmýyor son zamanlarda belki de ismime itaat etmemek adýna gidip deðiþ tokuþ yapmak istiyorum baþka bir isimle.

Kimliðim zaten üç beþ rakama tekabül ediyor: Bir eksik bir fazla ki ezberimde bile saklý deðil.

Yaþamak neden bu kadar sancýlý hele ki hemhal olmuþken ütopik bir mutluluðu yaþama ihtimalimizin de olmadýðý.

Yaza yaza tükenen kelime devinimi, köreldikçe günbegün ölüme yelken açan bir bayrak yeter ki bayraðým hep asýlý kalsýn gök kubbede.

Korkmuyorum ölmekten aslýnda diliyorum ve þahadet denen imge ile yýkanmak istiyorum hem bir eksik bir fazla olmak neye yarayacak ki?

Gizemi ölümün, acýsýndan da derin gömdüklerimizin ardýndan okuduðumuz rahmette saklý tuttuðumuz o bitimsiz gözyaþý.

Devrik bir ömür ve öznesinden yoksun devrik nice tümce ve en densiz en devrik acý yine yurdumun batýlýnda tek bir zerre kadar deðere binmez ilen sefil benliðim.

Mutlu olmak istediðimi kim söyledi sadece yaþlarým eksik aksýn.

Yaþlarým kendim için deðil artýk ne de olsa mücbir sebeplerden ölü bir imgeyim evrenin nazarýnda.

Hemhalim onca acýyla nice zamandýr hele ki topraða her bastýðýmda altýnda yatanlarý andýkça ve kandýkça yalanlarýna yanlý zihniyetlerin kanayan her bir zerresi vataným iken en büyük aþkým Allah’tan sonra.

Korkmuyorum asla korkmam da gerçi sicilim hayli dolu belki de öldürdüklerimden dolayý hala suç ve ceza yüklüyken, ikbalimi de soyutluyorum an’dan ve anýlardan ve ansýzýn gelecek o meçhul sonu arzuluyorum zira biliyorum varlýðýmýn varlýksýz sancýlarýnýn ve sanrýlarýnýn kimse için bir anlam ifa etmediðini: Bir eksik bir fazla olsa neye yarar ki? Ben ölmeye dünden razýyým yeter ki kanmayayým artýk yalanlara kanarken için için.