Þifa yüklü dizelerde,

Sefasýný sürdüðüm bir hengâmede

Yine kaygýlarýn dibinde

Aþka da nazire eden nice beyitte

Sürgün tutulduðum yýllarýn ve yalanlarýn

Soluk renginde bir günceye sýðan satýrlardan arda kalan

Bir hezeyanda gönülsüz olmadýðým

Hayat yolculuðunda

Kýrýlan dirayetimin sancýsý belli ki

Yazmaktan geri duramadýðým

Yaþam savaþýmda

Pür-neþe israf edilesi kelimelere duyduðum þükranda

Minnet dolu yakarýþlarýma asla sýrt çevirmezken Ýlahi Aþkýn da

Yüzü suyu hürmetine

Bir kelamda bir de açýk yaramda

Ölmekten korkmadýðým gerçeði ile

Her daim sadece O’nun hükmünde

Bir zerreyim,

Tutarsýzlýðýmý görmezden gelen

Ve tövbelerime geçit veren

Sadece O’nu aþkýna duyduðum minnet ile

Sadece O’na emanetim.

Ýhlal ettiðim satýrlarda yine sorumlu tuttuðum tüm tahakkümü de yok saymaktan yorgun, kelamý da sürgün bir deryadayým.

Yanýldýðýma nazire eden yine sevginin beyaný ve asla da is ve pus tutmayana bir öngörü yine gündönümüne sürüklendiðim geceye ait bir týný da densizliðin raconunu bilenlerce benim de anlamsýzlýklara verdiðim paye.

Sözcükler ufaldýkça ben büyüyorum ve büyütüyorum gözümde tüm çöp adamlarý derken serkeþ bir týnýda raks eden gece ile arama nifak sokan ucube bir yoksunluk hâsýl oluyor aslýnda olmayandan ürettiðim ve olanla yetinsem bile bir yerlere depoladýðým sevgi kümeleri.

Adý olmayan insanlarda yüklüyüm belki bir belki bin belki de bilinmedik bir dinginliðe rest çekip de içsel kaygýlarýmýn hegemonyasýndan sýdkým sýyrýlmýþ iken dýþ etkenlere de yüz çevirdiðim.

Hayli kaygýlý mý? Asla.

Sona meyilli bir hikâye mi peki?

Hiç sanmýyorum hele ki kendi hikayemi kurgulama gücüm yok iken kurmaca bir hikayeyi de mal edemem asla kendime…bingo!

Kocaman bir yanýlgý neden derseniz…

Sanýrým çok çok baþa almalýyým filmi. Film dedimse ben içsel bir savunma mekanizmasýyla ve Freuden teorinin de girdabýna kapýlmýþken… ve uyuyan benliðim derken tekabül eden yýllar…

Yaþým dört var yok aslýnda yoksunluðun minvalinde gölgemi bile arkadaþ bellediðim neden derseniz cevabý çok keskin ve belirgin:

Ýlk çocuk olmanýn ötesinde ailenizin tek çocuk olma þerefine nail olarak bir o kadar üzerinize titreyen ebeveynler ve sonuç itibariyle oyun arkadaþýnýz olan evin kalýn perdeleri ve arkasýna saklanmýþ gizil tanýklarý yine boyutsuzluðumun ama ruhuma da en iyi gelen.

Çoluk çocuða karýþmýþ bir kadýn aslýnda perdenin arkasýnda raks ederken korniþlerin gýcýrtýsý ve sessizliðe karýþan annemin sesi:

‘’Kopacak þimdi çekiþtirdiðin yerden üstelik daha yeni astýk onlarý oraya.’’

Komik.

Yoksa acý mý?

Aslýnda tek gerçek, hayal dünyamýn uçsuz bucaksýz o sürrealist varlýðýnda heba olan oyun arkadaþlarým yine de kimsenin bilmediði ve asla bilmeyeceði belki zamaný gelince paylaþmaktan mutlu olacaðým týpký an itibariyle yolculuðuma sizleri de dâhil etmiþken.

Çok uyduruk bir ismi olduðunu hatýrlasam da net olarak çýkaramýyorum aklýmýn tozlu sayfalarýndan ama net olan yüzlerce çocuðu olan bir kadýnýn benimle geliþtirdiði o kurmaca döngüde yine rast geldiðim bir rüya iken gerçeði ve yalnýzlýðý çekilir kýlan.

Nereden nereye…

Baþlangýç noktamda son denen ritüeli de esirgeyen bir minvalde, akýl öðüttükçe geçmiþi ve geleceði de perdeleme ihtimalini asla ön görememenin verdiði bilinçsizlikle ben sür-git sevmelerle bozmuþken aklýmý ama benliðimi de yok sayýp þeref veren gönül dostlarýmdan damladýkça sevgi zerrecikleri hayata duyduðum aþkýn da göreceli muafiyetinde ve hangi akla hizmetse þarkýlardan nemalandýðým ve yazma þerefine nail olacaðýmý da göz ardý edip çok farklý boyutlarda yine göreceli yolculuklara çýkacaðýmýn bilincinde olmadan bir içsel tutarsýzlýk iken yoksun kýlýndýðým ama asla da yok saymayý beceremediðim insan sevgim ve… Tüm yýkýmlarýný belleðimin olmayan bölümünde depoladýðým bir katman iken yine sessizliðime prim verenlerce ve ben de onlara prim verdikçe dur durak bilmeden sayýsýz cephede savaþma ihtimalini gerçek kýlan.

Kurgu denen illet yoksa hezeyan yüklü bir bildirge mi ansýzlýðý genele taþýyan belki de aslýmý yine bana sunan bir minvalde son sürat tabana kuvvet bir kulvardan diðerine atlayan ben-merkezli hayallerimi de yok sayan ne çok güruh yine hayatýn ýrmaklarýnda boðulmaktan son anda kurtulduðum ama peþi sýra atladýðým o boþluk belki bir kuyu kadar karanlýk ve dipsiz belki de bir kuytu kadar sahiplenmeyi aþk belleyen ama aþklarýna da toz kondurmayan.

Kanayan satýrlarýn ansýzýn attýðý çýðlýklara rast gelip sýra dýþý tezahür etmeyi akýl karý sayan bir hengâmede akýlsýz baþýn mimarý iken bitimsiz hayallerim…

Kimine göre umut.

Kimine göre hayal.

Kimine göre de hiçlik ile iþtigal ettiðim gerçeði ve yine sýrtýný dönenlerce emsalsiz bir yalnýzlýða da davetiye çýkaran ama kendimi asla yalnýz hissetmediðim.

Çokça da sebebi var ve az bir kesimde anlaþýlma ihtimalime rast gelen bir tümcede ölmek kadar da meþakkatli bir yolculuk, iç sesimin pompaladýðý sözcükler ve aþka nazire eden hiçlik þarkýma geçirdiðim kýlýfta, artýk hangi yoksunluk ise kantarýn topuzu.

Dediklerim kadar demediklerim.

Diyecek olup da son anda geri durduðum ama yine de saniyeler sonra sunuma geçeceðimin garantisini vermiþken Tanrý.

Suretlerde yanýlgý mý da var yoksa seyretmekten kendimi alamadýðým bir ayna mý sadece iç dünyamýn tezahüründe bin bir imgeye yolum düþüp de içselleþen bir gövde gösterisi belki de duygularýmýn buyur ettiði ve duraðan hayatýn da kýrsalýnda yüz görümü bir yaþama katsayýsý yine ben cebelleþirken sadece kendimle ve yine evren ek olarak inanýlmaz sorumluluk yüklemiþken omuzlarýma hem de...

Sýnýrsýz mý?

Yoksa sýrasýz mý demeliydim?

Belki de sýra dýþý…

Sýrlarla yüklü belki de ya anlaþýlmak denen anlam kaygýsý ya da anlamsýzlýðýn kehanet bildiði bir sonraki gün iken mi depoladýklarýmý ifþa etme telaþým?

Sorular hep sorular ve yalan yanlýþ ne çok söylem ne de çok sakýnca yine insan eti iken hep aðýr gelen ama göremezken bizler aslýnda ruhlarýmýzýn nasýl da aðýr ve dayanýlmaz olduðunu.

Kerelerce beyan edilen.

Ýspat edilesi ama bir o kadar da karalanasý.

Kanadýkça mý kandýkça mý?

Karaladýkça mý yoksa masumiyet her zamankinden fazla hassasiyet gösterip ve sevdikçe sevesim geliyor, dercesine sebepsizce kundaklanan yürek yangýnlarýmýz…

Sarmalýnda hidayetin evet, sarmalýnda ve vazgeçilmezliðinde yine de geri duramadýðýmýz ne çok yalan ne çok isyan ne çok günah oysaki hep demez miyim: Ýnancýmýn arkasýndayým.

Hadi, o zaman ne duruyorsunuz: sevin sevebildiðiniz kadar hatta kundaklansa da ruhunuz taviz vermeyin sevmekten…

Sayýlar neye mi tekabül ediyor?

Ya harfler çok mu çaresiz?

Yoksa addedilen çaresizlik aslýnda yüreðin yoksun kýlýndýðý sevdaya düþmemiþken yolunuz, nefreti ve kini daha çok mu benimsemeniz?

Ve insan ýrký…

Sahi ne zamandan beri eksildik de çoðaldýðýmýza hükmediyoruz yine de evet, yine de siz sadece kendiniz olun ve abartýn neþenizi hele ki kimselerin gücü yetmezken yaþama sevincinizi çalmaya sadece sevin sevebildiðinizden de çok bilin ki ne sevgi tükenir ne de benliðiniz bilakis artan bir huzura denk düþecek tüm sevgi imleri ve bilin ki; ne sizsiniz çaresiz olan ne de harfler.

Ya o küçük çocuk, hani içinizde bir yerlerde saklý ve unutmadan ona da selam olsun iç sesimin yorgun yýllarýndan çýkýp da gelen o tezahüratý da yüklenmiþ iken hele ki sonlanmasýna mahal vermeyeceðim hayat þarkýmdan da son bir nakarat belki de tehir etmem gereken kimine göre ama benliðimin buna geçit vermeyeceði.