.

Sekiz yaþlarýndaydým. Evimiz çýkmaz bir sokaðýn köþesindeydi. Küçük bir de bahçesi vardý. Güzel havalarda eve týkýlýp kalmaz, kardeþlerimle birlikte, bahçemizden daha çok, bu çýkmaz sokakta oynardýk. Bazen de, mahalle arkadaþlarýmýzla, duvarýnda yýlýþýk bir sarmaþýk sarýlmýþ olan evimizin caddeye bakan yüzünün tam karþýsýndaki ilkokulun bahçesine de oynamaya giderdik. Komþu çocuklarý Yadigâr, Sevinç, Nurþen, Doðan, Ali, Alev ve bir de Alev’in aðabeyi Kenan.

 
Kenan, benden üç yaþ kadar daha büyüktü. Sarýþýn, mavi gözlü, havalý bir oðlandý. Sözüm ona yaptýðý þakalar bazen beni canýmdan bezdirirdi. Mesela yolda yürürken ayaðýný aniden ayaðýmýn önüne koyar, yüzüstü yere kapaklanmama sebep olurdu. Gözyaþlarý içinde yerden kalkýp, ciyak ciyak peþinden kovalarken, “Yakalayamaz ki, yakalayamaz ki…” diyerek kaçmasý yok mu, beni daha da çok sinirlendirirdi. Taþ, toprak elime ne geçerse arkasýndan fýrlatýrdým. Bazen enseme “Bugün Cuma, enseni kapa.” tekerlemesiyle bir þaplak indirir, bazen de top oynarken bilerek sert bir þekilde topu kafama atardý. Hiçbir þey bulamazsa burnumu, kulaklarýmý sýkardý. Canýmýn yanmasý onu mutlu ediyordu, anlaþýlan. Bu hareketleri yüzünden annem birkaç kez Kenan’ýn annesine oðlunu þikâyet etmiþti. Deðiþen bir þey olmuyordu maalesef. Beni, alay edip iþkence yapacaðý kurban olarak seçmiþti bir kere. Bu yüzden ondan uzak durmaya çalýþýyordum.
 
O gün hava yine günlük güneþlikti. Mahalle arkadaþlarýmýzla sokaðýmýzda bir müddet oyalandýktan sonra, okulun bahçesine saklambaç oynamaya karar verdik. Sevinç, lider karakterli bir kýzdý. Daha okulun kapýsýndan girer girmez “Þöyle halka olun bakalým!” komutunu verince hepimiz etrafýnda bir yuvarlak oluþturduk. Kimin ebe olacaðýný belirlemek için, sað elinin iþaret parmaðýný aðzýna sokup, sonra sýrayla her kelimede birimizi iþaret ederek tekerlemeye baþladý.
 
- Oooo piti piti, karamele sepeti, terazi, lastik, cimlastik. Biz size geldik, bitlendik, hamama gittik, temizlendik. Tik tik tik! Dersimiz matematik, öðretmenimiz otomatik. Tik tik tik!”
 
Son “tik”in isabet ettiði Doðan, itirazda bulunmadan ebe oldu ve hemen yakýndaki bir aðaca dayadýðý kolu ile yüzünü kapatýp, bizim saklanmamýz için yirmiye kadar saymaya durdu. Diðer çocuklar saða sola kaçýþýp kendilerine sote yer aramak için daðýldýlar. Ben de kendimi okul merdivenlerinin altýndaki boþluða attým. Olduðum yerden ebeyi gözetliyor ve onun saða sola seðirterek saklanan çocuklarý bulma çabalarýný izliyordum ki ensemde bir nefes hissettim. Baþýmý çevirip baktýðýmda Kenan’ýn sýrýtan suratýnda ýþýl ýþýl yanan boncuk mavisi gözlerini gördüm. “Yine bir pislik yapacak.” endiþesi ile kendimi dýþarýya atmak üzereyken, o daha atik davrandý ve beni yanaðýmdan öpüverdi. Kendimi kurtarmamla birlikte merdivenin altýndan çýkýp bahçede deli gibi koþtum ve “Yadigâr, neredeysen çabuk çýk, Yadigâr!” diye baðýrdým. Doðan, benim bu garip halime aldýrýþ etmeden, “Sobe!” dedi. Ona da postamý koydum hemen.
 
- Hadi be oradan, sobeyse sobe; oynamýyorum iþte! 
 
Derken, Yadigâr bir aðacýn arkasýndan çýktý ve koþarak yanýma geldi. Yanýk kahve gözleri, pembeleþmiþ yanaklarý ile yarýsý kesilmiþ kayýsý gibi gözüküyordu yüzü. Saklandýðý yerden üzerine bulaþan tozlarý, eliyle silkelerken hafiften öfke kokan bir ses tonuyla sordu.
 
- Ne oldu Filiz, ne var?
 
- Çabuk bize gidelim, anlatýrým.
 
Arkadaþým, hâlimde bir olaðan dýþýlýk sezdiðinden olacak, hiç itiraz etmemiþti. Hýzlý adýmlarla evimize geldik. Annem o sýrada mutfaktaydý. Geldiðimizi görünce göz ucuyla bize bakmýþ, yemek yapmaya devam etmiþti. Biz de kardeþlerimle birlikte paylaþtýðýmýz çocuk odasýna kapandýk. Kapýyý kapatýr kapatmaz, Yadigâr fýsýltýyla beni sorgulamaya baþladý..
 
- Anlat hadi! Meraktan öldüm. Neden geldik ki?
 
- Patlama! Anlatacaðým ama dur biraz, önce nefes alayým.
 
Derin derin soluklandýktan sonra olaný biteni bir hamlede anlatýverdim. Kýzcaðýzýn aðzý açýk kalmýþtý. Yaþýmýz küçük olduðundan dolayý sanýrým bu öpücük sayesinde ikimiz de þoka girmiþtik. Bir müddet kocaman gözlerle hiç konuþmadan birbirimize baktýk. Ne diyeceðimizi bilemiyorduk ki Yadigâr aniden beni daha da sarsacak bir þey söyledi.
 
- Eyvah! Kýz ya sen þimdi hamile kalýrsan?
 
- Nasýl yani? O da ne be!
 
- Ya bebeðin olursa ne yaparsýn?
 
- Neden bebeðim olsun ki?
 
- E, öpmüþ ya!
 
- Yanaktan öpülünce hamile mi kalýnýr?
 
- Kalýnýr kalýnýr, belli mi olur?
 
Ýþte þimdi ayvayý yemiþtim. Kenan en sonunda bana bu kötülüðü de yapmýþtý. Dövünmeye baþladým. Yadigâr çözüm üstüne çözüm üretiyordu beni kurtarmak için. Konsolun üstünden getirdiði kolonyayý cebinden çýkarttýðý mendile boca etti. Ve mendili, öpücükle kirlenen yanaðýmý silmem için bana uzattý.
 
- Ýyice sil. Belki iyi gelir.
 
O kadar çaresizdim ki ne derse yapacaktým. Bütün yüzümü, hatta boynumu dahi kolonyalý mendille iyice sildim. Yadigâr da yamacýma tünemiþ, gözlerim yanmasýn diye yüzüme üflüyordu. Ýçi rahat etmemiþ olacak ki bu sefer de baþka bir öneri getirdi.
 
- Þimdi de sabunla yýkaman lâzým. Hadi banyoya gidelim!
 
Allah’ým, neydi bu baþýma gelenler? Ya hamile kalmýþsam? Ya bir bebeðim olursa? Babam beni dayaktan öldürürdü. Annem de bu rezilliðe dayanamaz, arkamdan o da ölürdü. Piç kurusu bir oðlan yüzünden tam bir aile faciasý yaþayacaktýk. Panik içerisinde banyoya koþtum. Arkadaþým da peþimden geldi tabii. Sabunluðu iyice köpürttükten sonra sýký bir þekilde yanaðýmý silmeye çalýþtým. Bir müddet sonra, derisi soyulan yanaðým cayýr cayýr yanmaya baþladý. Bol suyla çalkalayýp kuruladým ve kendimizi tekrar odaya kapattýk. Caným çok acýyordu. Hýrsýmdan bir yandan aðlýyor, bir yandan da “Ben mahvoldum! Ölmek istiyorum!” diye çýrpýnýyordum. Yadigâr beni yatýþtýrmak için hemen yeni bir öneri attý ortaya.
 
- Bak þimdi! On gün bekleyeceðiz. Bu süre içinde belli olur hamile kalýp kalmadýðýn. Eðer karnýn þiþmezse, bir þey yok. Þiþerse, gerçeði ailene anlatýrýz. Korkma, ben sana þahit gelirim. Kenan zorla öptü, derim.
 
- Gelir misin kýz, sahiden mi? Bak; gel ama olur mu? Yoksa kimse bana inanmaz.
 
- Aaa, ne demek! Tabii ki gelirim.
 
Yadigâr’ýn “Tekrar kolonya sürelim mi?” teklifini reddettim. Artýk ne olursa olsun, kaderime razý olmuþtum. El mahkûm, on gün bekleyecektim. Arkadaþýmý yolcu ettikten sonra kendimi yataða attým. Baþýma kadar çektiðim yorganýn altýnda, korkudan büzülmüþ bir vaziyette, uyuyana kadar aðlamaya devam ettim.
 
Geçmek bilmeyen on koca gün… Ýþtahým kesilmiþ, neþem kaçmýþtý. Sokaða oyun oynamaya da çýkmýyordum artýk. Bebek korkusunu içimden atamýyor, Allah’a durmadan dua ediyordum. Evdekiler her zaman canlý, neþeli görmeye alýþtýklarý kýzlarýnýn hasta olduðuna hükmetmiþlerdi. Annem birkaç kez yanaðýmýn neden kýzarýp þiþtiðini öðrenmeye çalýþtýysa da benim söylememeye kararlý tavrýmdan dolayý pes edip sorgulamaktan vazgeçti. Merhem sürmekle yetindi. Her sabah ilk iþ; duvarda asýlý duran Saatli Maarif Takvimi’nin yapraðýný kopartýp, bir kitabýn arasýnda biriktiriyordum. Sýk sýk “Bu kâbusun bitmesine kaç gün kaldý acaba?” diye sayýyordum. Nihayet onuncu günün yapraðýný da kopardým. Sabah kahvaltýsýndan sonra, evimize bitiþik oturan Yadigâr’larýn kapýsýnda aldým soluðu. Zile uzun uzun basýp bekledim. Annesi Hidayet Haným ikinci katýn penceresinden kimin geldiðini görmek için baktýðýnda seslendim.
 
- Yadigâr evde mi?
 
- Evde. Ne vardý Filiz böyle sabah sabah?
 
- Aþaðýya gelsin. Mühim bir þey söyleyeceðim teyze.
 
Hidayet Haným, Yadigâr’ýn öz annesi deðildi. Çok küçükken evlâtlýk edindikleri kýzýna öz çocuðuymuþ gibi þefkatli davranýr, her zaman temiz ve itinalý giydirir, hiçbir fedakârlýktan kaçmazdý. “Mühim bir þey” sözümden iþkillenmesine raðmen, bütün itirazý “Fesübhanallah!” olmuþtu. Ben de, onun bu aksi tavrýný görünce, sýrrýmýzý bilip bilmediðini zihnimde muhakeme etmeye ve sýkýntý ile volta atmaya baþladým. Biraz sonra evin dýþ kapýsý açýldý. Yadigâr saç-baþ daðýnýk hâlde kapýda gözüktü. Hangi sebepten geldiðimi biliyordu. Sonucu sormaya korktuðundan olacak, söze benim baþlamam için kollarýný göðsünde kavuþturdu ve dudaklarýný aðzýnýn içine çekip kilitledi. Bu duruþu, annemin yaramazlýk yaptýðýmda beni azara tuttuktan sonraki hâline benziyordu. Zaten bunalým içindeydim. “Ne olacaksa olsun artýk!” düþüncesiyle “Gel þöyle, yandaki arsaya gidelim.” dedim.
 
O tarafa doðru ilerledik. Arsa, inþaat malzemeleri artýklarýyla ve molozlarla doluydu. Bir köþesinde, artýk kullanýlmayan, kýrýk dökük, eski bir kulübe vardý. Ayaklarýmýza çivi, cam gibi kesici þeyler batmasýndan çekinerek, kalýntýlarýn üzerinden atlaya atlaya, sývalarý dahi dökülmüþ, is kokan kulübeye kadar geldik. Eðreti bir mandalla kapatýlmýþ kapýsýný açtým ve arkadaþýmý kolundan çekiþtirip içeriye soktum. Gözlerimiz karanlýða alýþtýktan sonra fýrfýrlý eteðimin belinden kurtardýðým bluzumu yukarýya kaldýrarak karnýmý açtým ve  “Bak bakalým, þiþmiþ mi?” diye sordum. Yadigâr bu sefer de tam bir doktor havasýna girmiþ, kaþlarýný hafifçe çatarak, çokbilmiþ bir ifade ile beni inceliyordu. “Anlayamadým, bir de yan dön bakayým.” dedi. Sinirlerime hâkim olmaya çalýþýyordum. Bluzumu biraz daha yukarý çekerek kendi etrafýmda defalarca döndüm. Saðdan, soldan, tekrar önden, yukarýdan hatta arkadan epeyce inceledikten sonra müjdeyi verdi.
 
- Hamile deðilsin!
 
- Yaþasýn, yaþasýn! Offff, kurtuldum ya! Harika, yaþasýn!
 
Ellerimizi çýrparak, gözlerimizden yaþ gelinceye dek gülüþtük. Birbirimizi sýrayla kucaklayýp havaya kaldýrdýk. Sevincimize diyecek yoktu.
 
                                                            xx
 
O yýlýn sonbaharýnda, kiracýlýða veda etmiþ ve iki mahalle ötedeki kendi evimize taþýnmýþtýk. Kenan belâsýndan da böylece kurtulmuþtum. Aradan birkaç yýl daha geçmiþti ve ben artýk ortaokula gidiyordum. Okulun ilk günlerinden birinde, koridorda dolanýrken aniden Yadigâr’la burun buruna geldim. Þaþkýnlýkla birkaç saniye birbirimizi süzdükten sonra hasretle sarýldýk. Boy atmýþ, pek güzelleþmiþti. Beline kadar uzanan saçlarýný iki örgü yapmýþtý ve örgülerin bitim yerlerinde kocaman beyaz kurdeleler vardý. Eskiden benden daha kýsaydý ama þimdi bana dört parmak yukarýdan bakýyordu. Birden ayný anda söze baþladýk: “Nasýlsýn?”
 
Bu halimize gülüþtük. Eski candan arkadaþýmý tekrar görmek beni çok mutlu etmiþti. Biraz lâfladýktan sonra Yadigâr elini karnýma koydu ve sinsi bir gülümsemeyle “Hatýrlýyor musun? Kenan…” dedi.
 
Ne diyeceðini hemen anlamýþtým. Etrafýmýzda bir sürü öðrenci cirit atýyordu. Duymalarýndan endiþe ederek, sözünü tamamlamasýna fýrsat vermeden, Yadigâr’ýn aðzýný kapattým: “Sakýn ha! Onun adýný…”
 
Bu sefer de o benim aðzýmý kapatmýþtý. Sonra kollarýmdan tutarak güven verici bir þekilde sarstý. Gözlerimin içine bakarak “Tamam.” dedi.
 
Hayatýmý bir aralar kâbusa çeviren kötü çocuk Kenan, küçük, masum kýz arkadaþýyla yaþadýðý bu sýrrý, ayný hassasiyetle sakladý mý, yoksa merdiven altýnda sýkýþtýrýp öptüðünü iftihar vesilesi edip eline geçen her fýrsatta kabara kabara anlattý mý; onu bilemiyorum. Zaten ne önemi var artýk? Týpký Sezen Aksu’nun þarkýsýndaki gibi…
 
Ýçindeki çocuða sarýl;
Sana insaný anlatýr.
Eller günahkâr,
Diller günahkâr.
Bir çað yangýný bu;
Bütün dünya günahkâr.
Masum deðiliz hiç birimiz.
 
Mücella Pakdemir