. 
Kýrk yýlýn baþýnda kendine vakit ayýrmak istemiþ ve tek baþýna dolaþmaya çýkmýþtý Sabiha Haným. Ayaklarý þiþmesin diye en rahat ayakkabýlarýný giymiþti tedbiren.  Paþa gönlü ne kadar dilerse o kadar gezecek, yorulunca dönecekti. Otobüsten boðaz duraklarýnýn birinde indi. Tepeye týrmanan en yakýn yola daldý. Nisan ayýnýn güneþli bir gününde temiz havayý ciðerlerine çekmek ruhuna iyi gelmiþti. Yol kenarýndaki bahçelerden gelen çiçek kokularýyla romantik duygulara sürüklendi. Küçükken gittiði piknikleri hatýrladý; içi bir hoþ oldu. Etrafýndakilerden utanmasa þarký söyleyecek kadar neþeli, huzurlu hissediyordu kendisini.
 
Tepeye varýnca sahil gören bir yerde mola verdi. Gemiler ýþýltýlý denizde birer kuðu gibiydi. Acaba þu anda kimler vardý içlerinde? Nereye gidiyorlardý? Çok istemiþti bir gemi yolculuðunu. Gittiði yer fark etmezdi. Denizin tam ortasýna, karanýn görünmediði ýssýzlýða eriþebilecek olsa gündelik bütün sýkýntýlarýný üzerinden atacaðýna inanýyordu. Bu arzusunu ne zaman iletse, kocasýndan “Haným, macera mý arýyorsun? Otur oturduðun yerde! Ayaklarý karadan kesmek iyi deðildir. Fýrtýna falan çýkar; ikimiz de yüzme bilmiyoruz, boðulur gideriz maazallah.” cevabýný almýþtý.
 
Kocasý böyleydi iþte. Bir yere gezmeye götürmez, hep bahane bulur, tek baþýna dýþarý çýkardý. Hanýmýnýn da pazar, market ve çevredeki maðazalardan baþka yere gitmesine müsaade etmezdi. Beraber gittikleri birkaç akraba vardý ama onlara da anca ayda yýlda bir ziyarette bulunurlardý. Son zamanlarda bu sebeple yaptýklarý tartýþmalarýn haddi hesabý yoktu. Elli yaþýna merdiven dayayan Sabiha Haným, nihayet bugün isyan bayraðýný açmýþ, bir cesaret, yola düþmüþtü.
 
“Hayýrdýr inþallah! Anne, nereye gidiyorsun? Babam duyarsa…” Kýzý Aysel’in bu ikazýna son derece sert çýkmýþtý: “Cehennemin dibine… Beni biraz rahat býrakýn yahu! Yeter artýk! Babana da söyle; aramaya kalkýþmasýn.” Aysel, telaþla annesine “Temelli mi gidiyorsun? Anlamadým ki! Babama ne diyeceðim ben? Kýrar kemiklerimi billahi. Anneee, anne!” diye seslenerek çýrpýndý ama nafile. Annesi kapýyý yüzüne çarpmýþ, merdivenlerden uçarcasýna inerek, çoktan dýþ kapýya kadar ulaþmýþtý.
 
Sabiha Haným kafasýný dinleyecekti güya! Gemileri seyrederken sýkýntýlarý yine beyninin içinde cirit atmaya baþlamýþtý. Silkinip toparlandý. Yaný baþýndaki aðaçta minik bir kuþ serenat yapýyordu sanki. Bir müddet onu dinledi. Bayýlýrdý kuþ sesine. Keþke onlar gibi kanatlarý olsaydý da, dilediðinde özgürce uçup beðendiði dala konabilseydi. “Ah, caným! Benimle konuþurmuþ. Ne de güzel þeysin böyle!” diyerek gözleriyle sevdi kuþu.
 
Genç kýzlýðýnda ailesiyle bu tepeye gelip piknik yapmýþlardý. Hafýzasýnda tatlý bir aný olarak kaldýðý için de, bugün kendisini burada bulmuþtu zaten. Tepenin görünümü geçen yýllarda oldukça deðiþmiþti. Yeþilin türlü tonlarýnda, köpük köpük aðaçlarýn kapladýðý alanlar önemli ölçüde azalmýþ, yerlerini konutlara býrakmýþtý. Mamafih, eþsiz manzarasýyla, huzur bulmak isteyen ruhlarý cezbedici özelliðini muhafaza ediyordu hâlâ. Ailesiyle az ileriye örtülerini serip, semaverle getirdikleri çayý yudumlamýþlar, mis gibi ev böreklerini yemiþ, aðaçlarýn arasýna salýncak yapmýþlardý. “Keþke anneciðim, babacýðým hayatta ve yanýmda olsalardý þu anda!” diye geçirdi içinden. Duygulanmýþtý. Gözleri nemlendi. Birer Fatiha okuyup ruhlarýna hediye etti. Bakýþlarýný tekrar ufka doðru çevirdi.
 
“Neden denizi uzaktan seyrediyorum ki? Sahile ineyim biraz da.” Bu fikir hoþuna gitmiþti. Geldiði yoldan geri dönerek yokuþu inmeye baþladý. Topuksuz ayakkabýlarýnýn faydasýný görüyordu. En ufak bir yorulma hissi yoktu þu ana dek. Yüzüne çarpan meltemin sarhoþluðuyla ilerlerken, cep telefonunun çaldýðýný duydu. Zýnk demiþ kalmýþtý yokuþun ortasýnda. Elleri, dizleri titriyordu þimdi. Evden fýrlarkenki efelenmesinden eser kalmamýþtý. Ya arayan kocasý ise ne cevap verecekti? Telefon da sürekli çalýyor, sinirlerini iyice bozuyordu. Açýp açmamakta epeyce tereddüt yaþadýktan sonra elini çantasýna atýp, telefonu çýkardý. Güneþe arkasýný dönerek arayanýn kim olduðuna baktý. Evet, Nazým arýyordu. Kocasý… Birden baþýndan aþaðýya ter boþandý. O telaþla tuþa basarken, terden výcýk výcýk olan parmaklarýnýn arasýndan fýrlayan telefonu, bayýr aþaðý zýplaya zýplaya inmeye koyulmuþtu. Kadýncaðýz da arkasýndan koþturuyor, yakalamaya çalýþýyordu. Ancak, arayý bir türlü kapayamýyordu. Birinden telefonunu yakalamasýný isteyecekti ama tepeye çýkarken yoldan gelip geçenler ortadan kaybolmuþlardý nedense! Adýmlarýný hýzlandýrýrken, kimsenin duymayacaðýný bile bile, en tiz sesiyle, “Telefonum, telefonum! Ne olur, tutun þu mereti!” diye feryat etti. Derken, dengesi bozuldu ve yüzüstü yere kapaklandý. Kapaklandýðý yerde dursaydý bari. Paldýr küldür yuvarlanmaya baþladý. Açýlan bacaklarýný elleriyle örtmeye uðraþsa da, durmadan þekil deðiþtirdiðinden dolayý, beceremedi. Çantasý bir yana, kendisi bir yana savrulmuþ; telefonla yokuþun dibinde buluþmaya sözleþmiþlerdi âdeta. Hâl böyleyken tutunmaya çalýþtýðý Arnavut kaldýrýmlarýndan biri yuvasýndan sökülüp havalanmýþ, kafasýna inivermiþti. Ondan sonrasýný hatýrlamýyordu artýk. Bayýlmýþtý.
 
Önceleri derinden gelen insan sesleri, giderek netleþmeye baþlamýþtý. “Hanýmefendi, hanýmefendi, iyi misiniz?” diyerek yanaklarýna minik þamarlar atýyordu bir kadýn. Bir adamsa tok bir sesle ikaz ediyordu kadýný: “Vurmayýnýz efendim! Ambulans çaðýrdýk; gelir þimdi.” Kolonya arayan, “Ayaklarýný yukarý kaldýrýn; beynine kan gitsin.” önerisinde bulunan, “Kýpýrdatmayýn; boynu kýrýlmýþ olabilir.” diye endiþelenenler de vardý. Sabiha Haným en çok ayaklarýnýn yukarý kaldýrýlmasý ihtimalinden irkilmiþti. Gücünü toplayýp gözlerini açtý. “Ýyiyim, iyiyim; kesin þu tokatlamayý artýk.” dedi fýsýltýyla. Tokatlayan kadýn onu býrakýp ayaða dikildi bu uyarýyla. “Aaa, iyilik de yaramýyor ayol! Ýþim ver zaten; ben gidiyorum.” dedi ve hýþýmla oradan uzaklaþtý.
 
Ambulansýn yaklaþtýðý siren seslerinden anlaþýlýnca, baþýndakiler kenara çekilip Sabiha Haným’ý yolun ortasýnda öylece býraktý. Ambulanstan aceleyle çýkan saðlýk ekibi derhal bir sedye açtý, kaþla göz arasýnda kadýncaðýzý taþýyarak, arka kapýdan araca soktular. Siren eþliðinde yol alýrlarken, tansiyonu ölçüldü, oksijen maskesi takýldý. Hemþire lafa tutuyordu bir yandan: “Aðrýyan bir yeriniz var mý hanýmefendi? Ýsminiz nedir; nerede oturuyorsunuz; haber verebileceðimiz bir yakýnýnýz var mý?” Peþ peþe gelen sorularý yanýtlayabilmek için maskeyi araladý ve sadece “Yok!” dedi. Tekrar bayýldý.
 
Gözüne tutulan kuvvetli ýþýkla ayýlmýþtý. Ayný anda, kalçasýndan yediði iðnenin acýsýný hissetti. Doktor onun ayýldýðýný görmüþ ama umursamamýþtý galiba. Kendisiyle konuþmayýp, yanýndaki hemþireye “Emar çekilsin; kanýný tahlile gönderin, sonuçlarý da bana getirin.” talimatý vermesinden bu çýkarýmý yapmýþ, gücenmiþti. “Ölsem acýyaným olmayacak. Kara bahtým, kem talihim!” diyerek iç geçirdi ve baþýný öbür yana çevirdi.
 
Kayýt için kendisini sýkýþtýran personele sadece adýný söyledi. Baþkaca bilgi vermedi. Ýþte, yine paketlenmiþ, sedyeyle röntgen odasýna doðru yol alýyordu. Asansöre bindirilirken, sedye kapýya çarptý. Sabiha Haným, sýrtýnda, bacaklarýnda aðrý hissedip küçük bir çýðlýk kopardý: “Ah!”
 
Býyýklý, esmer, iri yarý bir hastabakýcý, “Affedersin anne, kazayla oldu.” diye özür dilese de, doktora küskünlüðü devam ettiðinden dolayý, hiç cevap vermedi ona. Kaþlarýný çatmakla yetindi.
 
Hasta odasýna dönmesinin üzerinden beþ dakika geçmemiþti ki, iki polis damladý içeriye. Yanýna yaklaþýp sorguya baþladýlar. “Teyze, geçmiþ olsun. Biz hastanenin polis kadrosundayýz. Kendi hakkýnýzda bilgi vermemiþsiniz. Þimdi tutanak tutacaðýz. Kazanýn nasýl olduðuna geçmeden önce kimliðinizi beyan etmeniz, yakýnlarýnýzýn telefon numaralarýný vermeniz lazým. Bu þart. Yoksa hakkýnýzda iþlem yapacaðýz.”
 
Öyle kesin konuþmuþlardý ki, korktu Sabiha Haným. “Ýþlem yapma” lafýndan “Hapse atarýz.” anlamýný çýkarmýþtý ve istedikleri bilgileri söylemeye karar vermiþti anýnda. “Tamam, tamam. Ne derseniz yapacaðým. Çantamý bulun hele þuralardan. Kimliðim içinde olacak.”
 
Çantasý da telefonu da kaybolmuþtu oysa. Kadýncaðýz ne kimlik ne de telefon numaralarýný hatýrlayabiliyordu. Aile fertlerinin isimlerini ve ev adresini yazdýrdý tutanaklara. Baþýna geleni kýsaca anlattý. Polisler çýkýp gitti ama doktor, hemþire, hastabakýcý falan, derken, odasý boþ kalmýyordu ki… Ýçinden çýðlýk atmak geliyordu. Sinirlerini kontrol edip telkinde bulundu kendisine: “Sakin ol Sabiha, yine polis gönderir bu vicdansýzlar yoksa.”
 
Bir saat kadar sonra, kýzý Aysel gözyaþlarýyla dalmýþtý odadan içeri. “Anneee, annem! Ne oldu sana böyle? Ýyi misin ha, iyi misin?” Yanaklarýndan þapýr þupur öpüyordu. “Offf, her tarafýn çizik içinde. Kýrýk falan var mýymýþ anneciðim?” Vereceði cevabý beklemeden odadan fýrlayan kýzýnýn, koridorda çýnlayan sesini duydu Sabiha Haným. “Doktor nerede? Çok acil görüþmeliyim. Biri bana annem hakkýnda bilgi versin, ne olur!”
 
Aysel’in bu çýrpýnýþlarýndan büyük memnuniyet duymuþtu Sabiha Haným. “Hah, anca kýymetimi bildi nankör evlat. Nazým’la bir olup bana yapmadýðýný býrakmamýþtý, babasýnýn kýzý. Bundan sonra böyle! Evden çýkýp çýkýp hastanelere düþmezsem bana da Sabiha demesinler.” dedi içinden. Kocasýnýn adý geçince, neden gelmediðini merak etti. Haberi yok muydu, yoksa kýzgýn mýydý kendisine? Ardýndan restini çekti: “Aman, neyse ne; gelmezse, hiç eve uðramadan toplar bohçamý, anamýn evine dönerim valla.”
 
Annesinin evine dönmesine gerek kalmayacaktý anlaþýlan. Nazým Bey, elinde çiçeklerle süklüm püklüm kapýdan içeri girmiþ, kolu serumlu karýsýnýn ahvalini anlamaya çalýþýyordu. Göz göze geldiklerinde yüzüne kocaman bir gülücük kondurup, yanýna seðirtti. “Geçmiþ olsun haným. Duyar duymaz, yüreðim aðzýmda koþup geldim. Nasýlsýn bakalým?”
 
“Gördüðün gibi… Nasýl olacak? Ölüyordum neredeyse. Siz de kurtulurdunuz benden ama olmadý. Derdine yan artýk.”
 
Hemen itiraz etti Nazým Bey: “Tövbe de haným! Allah korusun. Sensiz biz ne yapardýk? Yeminle, ödümüzü kopardýn. Telefona da cevap vermeyince…”
 
“Zaten hep o telefon yüzünden…”
 
Yüzü asýlan karýsýnýn hasta yataðýnýn ucuna iliþerek, çiçekleri eline tutuþturdu. “Bak bunlarý senin için aldým caným. Aslýnda Aysel’le birlikte gelmiþtik. Ben çiçekçiye uðramýþtým. Seversin diye… Beðendin mi?”
 
Kocasýyla kýzýnda bir hâller vardý. Suçlayýcý tek laf etmemiþlerdi þimdiye kadar. Meraklanýp sordu: “Kýzmadýn mý yani? Hani tek baþýma sana sormadan gezmeye çýktým ya…”
 
“Niye kýzayým? Kocaman kadýnsýn. Gideceksin tabii. Üzüldüm sadece. Gelirken hemþireden bilgi aldým. Çabucak ayaða kalkar, korkmayýn, dedi. Yarýn gece evdesin inþallah.”
 
Rahatlamýþtý kadýncaðýz. Gördüðü ilgiden hoþlanmýþtý doðrusu. “Ýnþallah” dedi.
 
Eve döndüðünün haftasýna kalmadan, evden öfkeyle çýkýþýndan sonra olanlarý bütün detaylarýyla öðrendi Sabiha Haným. Aysel onun arkasýndan hemen telefona sarýlmýþ, babasýna “Annem bizi terk etti. Çabuk gel.” demiþti. Nazým Bey derhal iþten izin alarak eve dönmüþtü ve kýzýnýn suçlamalarý karþýsýnda sýký bir aðýz dalaþýna tutuþmuþlardý. Ortalýk yatýþýnca, kaçaðý arama derdine düþmüþ ama kadýncaðýzý nerede arayacaklarýný bilememiþlerdi. Kâbus gibi geçen birkaç saatten sonra, kapýlarýna dayanan polisten hangi hastanede olduðunu öðrenip, yola düþmüþlerdi. Hatta, kýzýnýn aktardýðýna göre, Nazým Bey çocuklar gibi hýçkýrarak aðlamýþ, dizlerini dövmüþtü. O sert mizaçlý adam aðlamýþtý ha! Sevildiðini biliyordu ancak bu kadarýný tahmin edemezdi doðrusu. Habersizce çekip gitmesi iyi bir ders olmuþtu anlaþýlan.
 
Zil çalýnca elindeki þiþ ve yünleri kenara atýp ayaklandý. Gelen kocasýydý. Sýcak bir merhabalaþmadan sonra, evlendiðinden bu yana beklediði teklifi duyuyordu ondan:
 
“Hadi hazýrlan haným! Yemeði dýþarýda yiyoruz bu akþam. Peþinden, sahilde turlayacaðýz; þalýný almayý unutma.”
 
Mücella Pakdemir