Övünç kaynaðýmý emanet ettim, önce dumura uðrayan benliði sýktým kerpetenle sonra da irili ufaklý düþlerimi teyelledim yalnýzlýðýma.

Uzun soluklu idi her biri: yetmezliðimin aymazý hangi tanrý ise, sýrça köþkümü emanet ettim.

Bir ruhsattý ruhumun tapusu, bir kebirdi hâsýl olan aslýnda yoldu yoldaþtý her iri gözlü özne.

Göz koydum, göze geldim ve kaçýrdým gözlerimi.

Temkinli cümleler kurmalýydým ama asla asýlsýz olmayan.

Kargacýk burgacýk ilham perimi mademki bana emanet etmiþti ölü yazar.

Azaldým önce ve daha az, daha az ki çoðaldýðýma kani idim, kanýtlarýmý en hijyenik ortama duyarlý hale getirdim.

Saðdým ya ama saðdýcým solumdu.

Solaktý babam ölmezden önce ve soyutlanmýþtým evrenden ölüm onu yaný baþýna çaðýrdýðýnda.

Soyuldum kabuk kabuk.

Sormadýlar da:’’Acýr mý canýn?’’

Can çýkar huy çýkmaz misali; köreldim köhne ahkâmlarý yok sayýp da her yeni þiire asýldýðýmda.

Askýntý idi tüm ilahi söylemler oysa aktarmalý idi içimin yolculuðunda hemhal olduðum cümleler.

Kaçýncý peron, diyen bir kadýna öykündüm.

Kural dýþý aþklarý sorgularken Yaradan, cinsiyeti kayýp þekilsiz ve sýkýcý insanlar tanýdým ve tanýndým ve tarumar edildi içimin beyitleri.

Ökse otu þenliklerinde, gülden bülbüle uzanan aþkýn kuramlarýnda arý oldum, soktum; iðne oldum içimin deliliðine perde çektim.

Perdelenmiþti insanlýk.

Ýnsanlýktý mademki yoldan çýkan hangi yola sapacaktým da sapkýnlýktan alacaktým payýmý?

Pay ettim içimin ergen neþesini ve kýskandý melekler þenlikli yürek sesimi.

Direndim.

Dirildim.

Dingindi oysa dünkü ben ve yazdým ve çömeldim ve sustum ve kaytardým yazdýðým hikâyelerde bandýðým hangi karakter ise içime çektim ölümün kokusunu.

Lanetti belli ki insanlýðýn birincil aidiyeti.

Sefildi üstelik insanlýðýn insanlýða maðduriyeti.

Sattým dünümü yarýna ve borçlandým.

Tefeci zamanda çapulcu bir imge tadýnda soyutlandým, lav ettim hüznü yine de dinmedi.

Ses ettim ama kimse duymadý.

Duysam da duyduklarýma inanmadý kimse.

Kimseleri hiçliðin; herkesi varlýðýn ve bazýlarýný da baþköþesine yerleþtirdim mabedimin.

Þimdilerin coðrafyasýnda üreyen ihaneti giz belledim; aþký yok belleyenleri inkâr ettim ve kýzdý batýlýn siteminde biriken isyan ki maruzatýmý ne beyan ettim ne de satýr aralarýný gereksiz iþgal ettim oysaki indinde tefekkürün bir hal çaresi aradým üstelik istemsizliðin ruhuna okuduðum rahmeti bile çok görürken anlamsýzlýðýn sýrdaþý ve acýnýn da hitabet yeteneðine hayran olduðum her kim ise, yine kendinden muzdarip ya da öykünmekle iþtigal bir rütbe edinmiþken.

Bir tebessümü ilah bildim.

Bir þarkýyý da külah bildim ve koydum önüme.

Önümde dünümü ördüm yarýnýn lepiska gecikmiþliðiyle aslýnda görkemin hiçlik kadar da uzaðýndaydý benlik algýsý.

Ser verdim sýrsýz.

Sýr verdim yersiz.

Yel oldum, sel oldum ve büründüm kifayetsizliðin satýrlarýna.

Büküldüm.

Büzüþtü içimin saçaklarý.

Kayboldum kayýplarla bozmuþken ve ar bildim ruhun istemsiz çýðlýklarýný.

Susmalýydým ölümüne öyle ya sus’larýn gizeminde bir lahitte saklanmýþlýðýmla baþrolüne soyundum yazmadýðým hikâyenin.

Kurmaca öyküler savurmalýydým ve kurgusu alaylý, yüreði mektepli, kelamý da gizemin baþ tacý iken serip sergilemeliydim içimin çocukluðunda baþ tacý adýný anýp da duyuramazken sesimi.

Küfrü yok sayan, gözünü aþk bürümüþ… sýfatlarý ezdim kalemle, üzerinden týr geçen ölü cümlelerimi sarýp sarmaladým üþüyen yüreðin mihrap bellediði soytarý yalnýzlýðým… kuytularda saklý, yüreðin de hakký iken ölümsüzlüðün ilk þartý belki de bir kehanetti, asla varlýðýndan hicap etmeyen ve hiçliðini de sonuna kadar savunan.

Mezhep bildiðim nihayet; söz verdiðim asalet…

Zansýz kelamlara yattým boylu boyunca, küredikçe külyutmaz yetilerimi; kardýkça ölü bebekleri ve yargýlarken evren insaný yoksa insan mýydý ihanetin baþ þehrine gömdüðü yalanlarý ve ölüleri sonsuza kadar unutmakla mükellef?

Sormadým, soramazdým.

Cevabý yeknesak cümle geçiþlerine de baþ eðemezdim.

Bir mizansendi belli ki sýðýndýðým hele ki sýðýntý bir yoksunluk kadar içimi burkanlara okuduðum lanetin geri dönümü tövbe iken…