Var Benim
.
Kara bir efkâr bastı, gideceği yok gibi.
Dünyanın anasını satacağım var benim.
Gönlüm umuda küstü; göründü sabrın dibi.
Kendimi uçurumdan atacağım var benim.
Gözlerim bezdi artık kanlı akan yaşından.
Kulaklarım usandı dinmez yakarışından.
Kopalı hayli oldu şu hayat yarışından.
En yakın bataklığa batacağım var benim.
Çatlamış dudaklarım yanıp kavrulur şimdi,
Hasret peteklerimden sızan zehrini emdi.
Hatırlamam ne mümkün, en son sevenim kimdi!
Aynada suretime çatacağım var benim.
Ne bol köpüklü kahve, ne çay ne de sigara…
Eksik kalsın istemem, gitmeliyim son gara.
Ecel adlı trene bindiğimde bir ara,
Bedduadan üç dilek tutacağım var benim.
Karaladığım şiir yaramasın, öldürsün.
Her dizesi kurşunu namlu ağzına sürsün.
Az kaldı çıldırmaya; pim çekilmeye görsün,
Ortalığa toz duman katacağım var benim.
Huzuru bulamadım ömrümün varlığında.
Omzuma tek dost eli konmadı darlığında.
Toprak atın üstüme, Yayla Mezarlığı’nda.
Annemin kucağında yatacağım var benim.
Mücella Pakdemir
(
Var Benim başlıklı yazı
Mücella Pakdemir tarafından
3.02.2018 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
