Yazdým… Meçhule giden bir gemiye mektuptu bu. Okuyabilirlerdi ama cevap verirler mi bilmiyordum. O yazýda, her yazdýðýma muhalefet edip, okudukça yerden yere vurulduðumu hisseder miydim bilmiyorum. Yazý veya þiir niye yazýlýr ki, içinde kurallar olsun istenir, sanki okuyanýn karþýsýnda ceketimizin düðmelerini ilikler, asker gibi, saygý duruþunda durur gibi, hatta biraz da abartayým, titrer gibi…  O gemi meçhule gidiyor. Neyle karþýlaþacak bilmiyor. Yazdýðýma cevap verse, gelecekte mahcup olmak da var. Bu dünyada fikirlerde, paylaþýmlarda… Çukura yuvarlanan top gibi, nereden atýlýrsa atýlsýn, o çukura girer günün birinde. Kapanan çukura da mutlaka biri gelir ve o topu alýr… O top kim bilir bir daha, bir daha, nerelerden atýlýr durur. O çukur, atýlan bombadan mý, þiddetli depremden mi, patlayan yanardaðdan mý!?  Açýlmýþtýr, kimin umurunda! O çukur acýdýr, uykularý kaçýrýr, orada yaþayana dehþet verir… O Çukuru açanda bilinir, aleni yapar, herkes þahittir… Niyet yapýcý olsaydý, o çukura ne gerek vardý. O çukuru hayal ederek, hayali paylaþarak, müzakere ederek, iki kiþi arasýnda kalamaz mýydý? Bir kiþiye, alternatif göstermeden, sen bundan vazgeç demek… Yapamýyorsun demek! Meçhule giden gemi bir limana demirler, içindekiler o yöreye misafir olurlar. Konuþurken, mektup yazaný hasbihal ederler… Öyle övgülüdür ki orada o kiþi! O mektubu verilene cevabý paylaþamazlar, susmak zorunda kalýrlar!  Zengin içeriðine, þekline, paylaþýmýna hayran kalýrlar. Anlarlar ki, yapýcý deðildi niyetleri, eleþtirileri, sonuçta kimse kimseye öðretmen olmayacaðýna göre, kestirip atar gibi ya yazmamak gerek, ya da yazýyorsa, özel paylaþýp neden göstermek gerek! Eli kalem tutan herkes yazsýn, nasýlsa zaman içinde yara kapanýr gibi, o top çukura mutlaka girecektir. Açýlan çukur kapanacaktýr.   

Yazdým… Meçhule giden gemi hangi limanda demirler bilinmez… Hangi fýrtýnaya kapýlýr, hangi insanlarý misafir eder bilinmez. Ama o gemi aynýdýr, içinde ki eþyalar ve insanlar deðiþir sadece… O deniz, okyanusta olur bazen. Karaya düþman deniz, dalgalanýr durur. Bu doðasýnda var zaten. O gemi üstünde giderken, geminin gövdesi kalem gibi yazar dalgalarýna, sarsar, köpürür zaman zaman! Ýleride sonsuzluk, belki kýyamet yakýn, gider ama ne kadar gittiðini bilmez. Balýklar oynaþýr da… Týpký o yazýlana karýþan güzel sözler gibi… Meçhule giden gemiye heyecan veren deniz ve canlýlara, nedense insanlarý kýymet vermez, bencil davranýr. Ben en iyiyim, en doðruyu bilirim, kusursuzum der gibi… Denizin ve doðanýn ona her þeyi göstermek zorunda olduðuna inanmýþtýr. Hazýr alýcýdýr. Ancak, öyle bir fýrtýna kopar ki birdenbire… O gurur, ben duygusu, kusursuzluk anlayýþý, ölümle pençeleþtirir. Yok, edicidir artýk. Kibirlilik yerini, alçak gönüllülüðe býrakýr. O denizin Rabbine niyaz edilir, dua edilir… Ben ettim sen etme der gibi… Kendi doðasýný bozmayana, nasýl doðasý bozulur gösterir yaratan.

Yazdým… Meçhule giden gemideki herkese… O geminin þairlerine!  Sen þairsen, baþkasýna öðretmen olma, örnek ol…  Ben en büyük þairim, her þeyi yazarým kime ne deme! Yýldýzlar, geceler görünür, ay gibi… Sadece karanlýðý aydýnlatýr. Aydýnlýk varsa, yýldýzýn da önemi de yoktur. O meçhule giden gemideki insanlar, gündüz aydýnlýðýnda ne ayý ne de yýldýzlarý görmezler. O aydýnlýkta sadece ilham vardýr. Þairler baktýkça, hissettikleri yaratýlmýþlýðýn mükemmelliðini zihinlerine çizer, kalplerine kopyalarlar.

Yazdým… Yazarlar birliðinden içeri girerken, hiçbir þair diðer þairin yazdýðýný beðenmez demiþlerdi. Ben en iyiyim der sözleri çýnladý kulaðýmda… Hep baþkasýnýn þiiri bu yüzden eleþtirilirmiþ! Demek ki bu meçhule giden gemi hep var olacak… Cennet tasavvurunda, belki de bu ruh olmayacak!

Yazdým…

Saffet Kuramaz