Ben Ýzmir deðilim ki adam,
Alý pulu sokaklarým yok.
Iþýl, ýþýl caddelerim de yok.
Kalabalýk da deðilim hiç.

Ben doðuda, en doðuda.
Suyu, elektriði olmayan,
Az nüfuslu bir kököyüm,
Ýki elin parmaðý kadar tüten ocak sayým.

Belki kimse adýmý bile bilmez!

Güz veririm sana en sertinden.
Karlar yaðar en þitetlisinden.
Sonra bir yaz gelir daðlarýmýn eteðine en bereketlisinden.
Tabi yaþamak istersen...