Göðün delindiðine tanýðým aslýnda içimin hezeyanlarýna rahmet okuduðum, tüm müþkülüm.

Uyumsuz ve sýfatsýz aslýnda özne olma hakkýný yitirmiþ.

Satýrlarýn gazabýna uðruyorum; sitemlerin tümünü kendime yöneltiyorum belli ki içimin coðrafyasýnda tüm þekiller yer deðiþtirdi.

Övündüðüm deðil öðütüldüðüm.

Kaybettiðim de deðil üstelik.

Varlýk olma hakkýmýn elimden alýndýðý ve sevdiðim kadar da sevilmeyeceðimin bilincinde.

Uyruðum da yok uydurduðum bir hikâyede bile barýnamýyorum. Saklý tuttuklarým sanýrým sanýk sandalyesinde kalmaya bir ömür mahkûmum.

Metruk bir gölgede konuþlu, o ýsrarcý hasret ve zulüm. Her þey siyah ve gözümü alamadýðým ýþýk yýllarýn çok ötesinde yýllanmýþ uyduruk bir heyecan.

Farklý olmanýn menþei sanýrým yazmak deðil de yaþamak adýna direndiðim ve defter-i kebir bile sayýlarýn hýþmýna uðrayýp saygýn bir emekliliði hak etmiþken…

Keþke duygularýmdan emekli olabilsem ve þerh düþsem tarihe: ölümlü deðil de ýlýmlý bir insan olduðum inancý ile sehven tek tanýk hangi katakulli ise ayrýmýnda olduðum hayatýn dertop olduðunu görüp bihaber iken mutluluktan.

Kayýtlara geçirdiðim sihri hayatýn belki en þaibeli tomurcuk az sonra patlayacak olan aslýnda infilak etmesi de an meselesi ne zamanki içimdeki pimi çekeceðim ve her þeyden muaf tutulacaðým.

Ýstikrarlý olmayý dilesem de bir ömür boyu at baþý giden hazan mevsimi benim mesaiye kaldýðým gecelerin bile þafaðý atmýþ.

Hayra alamet deðil hani bunca sessizlik.

Men etsem bile kendimi.

Benlik bir mecra; metazori bir gölge peþime takýlan hani ikiye bölünsem orta yerimden ve ortalýkta gözükmediðim gibi orta karar bir mutluluk ile muhatap olsam.

Sevmekle iþtigal olduðum da mý yalan?

Sonram yok ne de olsa.

Önümde deðil arkamda gözlerim.

Bakýþlarýn delici titri aslýnda ensemde hissettiðim bazen öfkeli bir söylem bazen yanlý bir kelam ve sonrasý malum: içimdeki çocuða yönelik tüm öfkem.

Acýmdan muzdarip kel alaka seyrindeyim âlemin.

Elemin tutanaklarýnda kanatlarý olmayan kuþlardan sorumluyum belki de.

Belki de yalnýzlýðýn ela gözlerinde þirret bir öfkeyi sonlandýrmak isteyen mazlumun ayak sesiyim.

Ait olduðum hiçbir yer yok hani nerede ise bir mezarým yok diye aðlayacaðým.

Huzurun adresine talibim lakin google bile yanýt vermiyor bu soruma.

Ya hüzün giriyorum huzur kelimesini tuþlarken.

Ya da hazana denk düþüyor aramam ne de olsa tüm aylarýn toplandýðý tek mevsim.

Mavi bir acý düþüyor yüreðime: en güzel mavi ve iki yanaðý da ýslak bir çocuk.

Çocuk dediðime de bakmayýn hani… lakin içindeki çocuk en yakýn tanýðý yine içimdeki acýnýn da muzdarip kýldýðý benlik bir tasa.

Öykündüðüm ne var ki?

Öldürmeye kýyamadýðým hangi duygum yalan?

Hangi hasret ölümden yakýcý? Hangi duvar üstüme yýkýlmayan?

Hangi yalan en çok inandýðým?

En çok hangi sitem kulaðýma aþina?

Devler geçit yapýyor aklýn ýrmaklarýnda buruk bir tat býrakýp devasa bir hýz ile küçük imgeler ölüyor.

Küçük çocuklar ölüyor.

Küçülüyorum günbegün.

Kükreyen yaným ise sadece gümbürtüye gidiyor ne de olsa sessizliðimle muhalifim hayata ve sessizliðimle yanýyorum sayfa sayfa.

Ýkramýnda mevsimin sararýyorum.

Sardýðým ne ise sarmalýndayým sadece hidayetin ve Allah’ýn bildiðine vakýf kim ise ne yakýnýmda ne uzaðýmda ne de olsa bilip bilmeden kaçýyorum insanlardan belki de yaram çok yeni; belki yaram çok derin; belki yaram bile yok ki gocunayým, dediðim kadar da ara veriyorum.

Ara verdiðim deðil arayýp da bulamadýðým.

Bulup bulacaðým ne ki hele ki en beylik söylemle ben iklimler büyütüyorum çocuklarým niyetine ve duygularýmý öðütüyorum öve öve bitiremediðim sevginin hulasasý lakin denk düþtüðüm deðil devre dýþý býrakýldýðým hayat denen saha.

Sanrýlar büyürken ben boþ baþaklara özeniyorum.

Özendiðimden de deðil hani öylesine bakýp geçiyorum zaman zaman.

Zaman da geçiyor ve kurþun aðýrlýðýndaki öykülerim sadece selametle ulaþacaklarý þafaðý bekliyor.

Çocukluðumda tutukluyum madem matemin yarýsýný öldürüyorum ve yazarýn þu cümlesi en yakýn tanýðý geçen hayatýmýn en azýndan çocuk kalmayý deðil çocuk olarak geçen zamanýnda ömrümün:

‘’Hayatta baþýnýza gelebilecek en güzel þeylerden biri mutlu bir çocukluk geçirmektir.’’(Agatha Christie)

Yoksa kendimi kandýrdýðým kadar var da ben uyutulduðum zamana mý atýfta bulunuyorum?

Karekökünü alsam yýllarýn sonra mutlu dakikalarý eklesem ve derken iç acýlarýný da çýkarsam ne geçecek acaba elime?

Zafiyetin doruðunda ne çok insan…

Dostluðun týnýsýna ve tanýsýna vakýf az sayýda insan…

Günü kurtarmak mý hayatýn gailesi yoksa geleceðini biçimlendirmek adýna hayallerin turþusunu kurmak mý?

Bazen bazý sýfatlar aðýr basýyor.

Baþarý ya da mutlu ibaresi altýnda neye denk düþüyorsak ve çoðaldýðýmýz kadar da eksildiðimiz gerçeði…

Öyle ya; arýndýðýmýz kadar duruyuz ve eksik.

Çoðaldýðýmýz kadar da kibirli ve egoist.                  

Nefsin sunumunda vakýf olduklarýmýz.

Varlýðýn hicabýnda yokluk ile sýnandýðýmýz.

Dokusunda ömrün gömdüðümüz ne çok sanrý aslýnda gerçeklerin bakiyesi gerekçeleri ile birlikte gel-git aklýn da sancýlý var oluþunda uydurduðumuz hikâyeler.

Ve kendi hikâyemiz.

Emek verdiðimiz.              

Ve emekli olamadýðýmýz duygular.

Hayata bir sýfýr yenik baþlamak adýna sür git savrulduðumuz sayýlar: eþleþtiðimiz; eklediðimiz ama sayýsýný da unuttuðumuz ne çok yenilgi.

Maruzat bellediðimiz ama bir türlü açýklýk getiremediðimiz.

Öykündüðüme dair belki bir noktaya meftun ama gücü sadece virgül koymaya yeten.

Hayatýn yasýný, pasýný def edip kucak açtýðýmýz ne ise gelmesini bizatihi bizlerin tehir ettiði.

Hücremde geçen bir günün daha ardýndan sadece geçici bir virgüle bel baðlayýp yeni günden nasýl oluyor da umudu kesmiyorsam artýk…