Bir satır aralığından sesleniyorum…

Beyhude söylemlerin nazarında

Afakî güncemle nöbete durduğum şafağında,

Bunca hezeyan kaynarken

İçimdeki yarım adalarda çağlayan nakkaşlar…

Aslıma dönük yüzümde pejmürde bir gölge

Afakanlar basan illet gecenin tedavülden kalkan

O som sessizliği.

Bir büyüteç diliyorum Tanrı’dan:

Hani olur da nükseder yanımdaki seyircinin

Bir nebze de olsa iyi niyeti.

Nabzını alamadığım insanlık

Ve o son dokunuş:

Tok sesinde ölümün, izafi yörüngem:

Enlemlerin boylamlarla yer değiştirdiği

Metruk neşem.

Kaybettim.

Kayboldum.

İçimde halesi yüreğin;

Çapasını unuttuğum kaç bininci yenilgi?

Aşkı hazmetmiştim ilk evvel

Ve uyandım.

Feri olmayan hangi cihanda?

Yankısı duyulmayan hangi iç çekiş?

Hani metazori gülücük?

Hangi metafor?

Hangi isyan?

Düzen değişti Tanrım:

Beni kurtar artık bu yakadan.

Ateş düşen yüreğin ikliminde

Seğiren bir düş’üm belki de.

Sevdiğim kadar insanım madem

Sevgimi azat edin de

Daha çok yanmasın canım.

Mahremimde yok oluş;

Matemimde isin karası;

Sefilliğimin doğası.

Rüştümü ispatladım çoktan.

Yetmedi mi aşkın çığırtkan acısı?

Göğün bitiminde buluşacağım

Aslında nakşeden değil

Zulmeden gerçeklerin

Evrenle içten pazarlığı.

Bir nöbet bitiminde ölebilirim ya da

Yüreğin pasını silip

Billur zerreler serperken evrendeki

Kayıp yıldızlara:

Bir metanetin göstergesinde

Yalan bir kıyamda

Ben bilfiil ölmeye razı

Belki irkildiğim de değil hani…

Keşke olsa mıydım hancı?

Zaaflarımın sunumunda

Telaşlı kalbimin vurduğu her aşk başı.

Dimdik göğün

Diri neferiyim:

Aşkın ve Tanrı’nın en ateşli taraftarı.

Ölmekle iştigalim her gün

Ölüme methiyeler yazdığım gölgemle

İçli dışlı bir tufanım:

Başım ne erdi göğe

Sonum da olmadı onca muradım.