Kýrsal bir dað köyünde vardý bir öðretmen

Anlatýrken cin Ali cin gibiydi biz öðrenirken

Ýlkbahar gibi yazýn habercisiydi gülüþüyle

Birkaç kitapla zorlukla okuttu çocuklarý öðretmen

Bir kelimesi bir bakýþý aldý beni öðrenmeye götürdü

Birkaç deli öðretmen okuma zevkimi inanýn öldürdü

Okudukça öðrendiklerim cin Âliyle çok çok güldürdü

Birkaç kitapla zorlukla okuttu çocuklarý öðretmen

Zorluklar omzuna yük gibi binmiþti taþýmasý zordu

Okuyan kýz çocuklarý yoktu bu yakan bir kordu

Tüm köydeki babalara sebebini her gün sordu

Birkaç kitapla zorlukla okuttu çocuklarý öðretmen

Tek tek kýz çocuklarý evlerinden aldý okuttu

Bazen hýrpalandý Gülden öðretmen bazýsý korkuttu

O korkmazdý öðretmendi korkmamayý öðretti oturttu

Birkaç kitapla zorlukla okuttu çocuklarý öðretmen

Çocuklar büyüdü þehirdeki liselerde parasýyla okuttu

Sonrasýnda üniversite burs buldu zorluklarý kuruttu

Kimi doktor kimi mühendis oldu mutlu mesut oldu

Birkaç kitapla zorlukla okuttu çocuklarý öðretmen

Ýþte yeþermiþti topraða diktiði taptaze güller

Baþlarý önde eðildi babalarýn olmaz bu dediler

Tüm köy imece usulü sofra kurdu hep birlikte güldüler

Birkaç kitapla zorlukla okuttu çocuklarý öðretmen

Birkaç yýrtýk defterle okunmaz diyenlere kanýttý

Kýz çocuklarý okumaz diyenlere bu bir yanýttý

Okumak istemeyenler utanmadan yollarýný sapýttý

Birkaç kitapla zorlukla okuttu çocuklarý öðretmen

Ellerinden öperim öðretmenim hayraným aþkýna

Zorluklar seni yýldýrtmadý bizler döndük þaþkýna

Binlerce çocuðun var bugün ellerinden öperiz geldik kapýna

Birkaç kitapla zorlukla okuttu çocuklarý öðretmen

Mehmet Aluç – Âþýk Gülveren