Yediðimin içtiðimin hesabýný tutuyorum:

Her öðün bir þiir üç dize

Mavi geceden de alacaklýyým

Ýzini sürdüðüm düþlerin yüzü suyu hürmetine

Tavþan kaçýyor tazý kovalýyor misali…

Neye denk düþüyorsam þiir dilinde.

Vecizelerimi ütüledim ve koydum bavula ve açýk ara farkla düþtüm yola.

Göðün mensubu þiir idi ve kanaviçe düzleminde ömrün içinden çýkamadýðým o düðüm.

Resmettim her gün, geceyi: gece ki þimendifer ve kelaynak kuþlarýndan da yoktu farký yalnýzlýðýnýn þiirlerin.

Tasnifi olmayan ne hikmetse sevdalanmýþtým bir kez renklere belki de renk özürlü gecenin karanlýðýný b/içiyordum içimdeki sökükler kadar da kanayan yaralarýmý þiirle yamaladým.

Sözcük vurgunu idi yediðim ama sað kaldým.

Sol kalandý saðdýcým ve solumla yatýp kalkarken ömür boyu sað ayaðýmla atýyordum ilk adýmýmý yeni güne bazense unutuyordum ad’ýmý þahlanan dizelerde kükreyen bir hikâyeye özeniyordum þiirin baðdaþ kurduðu yüreðimin penceresinde iri cüsseli bir adamdý peyda olan: ne yüzünü seçtiðim ne de ellerine d/okunduðum.

Sözcüksüz yaþamýþtým kaç ömür sahi kaç ömre bedeldi kaybettiðim zaman ve sükûnu idame ettiren sefil benliðimle müptelasýydým sessizliðin bir de okumadýðým þiirlerin bir gün gelip büyük aþka düþeceðimi bilmiyordum iþte.

Önce Süreya’yý sevdim sonra Cansever’i ve kim oluyordum da þiir yazdýðýmý s/anýyordum?

Ve yandýkça yazdým daha çok benzin döktüm yere göðe ve alev alan o ateþ topunda ben bir sýrtlandým dününe rahmet okuyan ve yarýna umutla bakan.

Akasya aðaçlarý yoktu etrafýmda belki de devasa bir bahçe ölmeden cennete düþtüðüm yaþadýðým cehennemde solan günlerimi geceleri þiirlerime mezar kazarak sonlandýrdým.

Mezarýmdý yazdýklarým bazen.

Bazense mazeretim.

Bazen ufkumdu þiirler bazen hicabým.

Aþkla evrildiðim ve kaçýncý evresindeydim kim bilir ben ki müptelasý omlaþ aþkýn ve yaþama sevincinin.

Kâbuslara yeltendim kimi zaman düþ mezarýmda korktuðum.

Kimi zaman aheste aheste yol aldýðým ama asla paye verdiðim zalim insanlar bir de ölümden artýk korkmadýðým.

Bir düþ palasýndaydým çünkü kelimelerdi hizmetkârým belki de kalem hizmet ettiðim ama öncesinde Rabbim ve savsakladýðým hayal kýrýklýklarým.

Bir kumpastý belki de içine düþülesi ben ki þiirlerle tanýþmazdan önce ve þakýyan aþkýn da belalýsý idi büründüðüm gizem aþkýn da tarifesi ve zanlarýn yok olduðu bir o kadar zaman aþýmýna uðramayan bedenim, ruhum ve bitimsiz dualarým.

Bir parantez açýp da savrulduðum bazen kuytularda unutulduðum ve tüm þaibeli söylemlerden kurtulup kendi masalýmý yazdýðým.

Unutulmuþ bir düþün arifesindeydim belki de ve gizemli debdebeli aþklardan geçip aþka âþýk kimliðimle sevgiyi merkezi bildiðim evrenin ve tapýndýðým rahmetin de iz düþümü iken Rabbime yakýn durduðum.

Kayrasýnda dünün güfteler saklýydý madem.

Bestem illa ki mi hüzün makamýndaydý ve Eylül’e þerh düþtüðüm sonbaharýn da gözdesi iken ruhumda uçuþan kelebekler.

Mademki kýsa ömürlüydü kelebeklerin yaþamý ben de günü birlik þiirler yazmalýydým ve yazdým da. Belki de yazdýðýmý sanýp yazacaðýma kani sevmekle mükellef yüreðime de geçirdiðim gibi hüzün yeleðini talan edilen ömrümü bir kez daha hiçe sayýp savurdum kendimi mevsimin iniltisi eþlik ederken bir cennet bahçesine dönüþen hayatýmýn da renklerine tek tek banarken hayallerimi.

Madem bir düþ’tüm.

Madem ebemkuþaðýna âþýk olmuþtum.

Ve açlýðýmý giderdim bir ömrün yorgunluðunu da yok sayýp.

Þairin de dediði gibi:

‘’Ey þair, sen de nafile yazýyordun:

-Kelimeleriniz þöyle durdun

Ben sizinle söyleþmek istiyorum

Siz þöyle durun kendinizden

Baþka neyiniz var bilmek istiyorum.

Ne kendine, ne sevgiliye,

Þiirden baþka hiçbir þeye

Geçmiyor sözün, ne dersen de!

Sessizlik için þair ol!

Derinlik için dalgýç ol!

Ýnmek için merdiven ol!

Yeter ki kendinden önce

Aþka ince sebep ol!’’

(H.Ergülen)