Musibetin sözlükteki izahý: “ansýzýn gelen felaket, sýkýntý veren þey.” Musibet genelde ceza olarak deðerlendirilir. Rabbimin insanlarý cezalandýrmak için verdiði beladýr, musibet. Peki, insan neden cezalandýrýlýr?

Ýnsanoðlu azar, hiç bir uyarýyý kale almaz. Hatalarýnda ýsrar eder, yanlýþ yolda doludizgin gider. Yapýlan uyarýyý hafife alýr, hatta uyarýdan rahatsýz olup hatalarýný fazlalaþtýrýr. Hakka, doðruluða, dürüstlüðe, iyiliðe çaðýran kiþilere karþý cephe alýp bunlarý cezalandýrmaya bile yeltenir. Bu kadar azgýnlýk, hýrçýnlýk, haksýzlýk, sapýklýk aslýnda musibete davetten baþka bir þey deðildir, musibet ansýzýn gelebilir.

Musibet bazen çok keskin, acý bir cezadýr veya bir nevi dünyevi azaptýr. Böylesi bir cezaya verilebilecek en güzel misal, bazý kavimlerin helak edilmeleridir. Unutulmamalýdýr ki, helak olan kavimler yýllar boyu defalarca uyarýlmýþlardýr.  Helakten dolayý insanoðlu hatalarýný telafi etme imkâný bulamaz. Musibetin diðer bir hikmeti, ne kadar çok acý da olsa,  çetin bir þekilde uyarýdýr. Ýnsana yanlýþlarýndan dönme imkâný verir.

Bazen insanoðlu baþýna gelmiþ olan bir beladan nasihat alýp kendisine çeki düzen verir. Eskiden yapmýþ olduðu hatalarý tekrarlamamaya gayret eder. Ýmkâný varsa, eski hatalarýný telafiye bile çalýþýr. Hatasýný görüp yanlýþlardan dönen musibetten dolayý yüce Allah’a þükreder.

Tersi de olabilir, insanoðlu bazen de musibetten ders çýkar(a)maz.  Baþýna gelmiþ belayý mutlaka fark eder, belanýn verdiði acýyla iki büklüm olur ama suçu kendisinde deðil baþkalarýnda arar. Daha da ileri gidip baþkalarýna iftirada bile bulunur. Bir kere de olsa, aynayý kendine doðru tutup gerçeklerle yüzleþmek istemez.  Hal böyleyken, eski hatalarýndan dönmediði gibi baþkalarýný suçlamakla yanlýþlarý hep çoðalýr. Mahþerde yanlýþlar içinde yüzerken uyarýlmadýðýný iddia edemeyecektir.

Musibetin daha farklý bir boyutu da insanoðluna bazý gerçekleri göstermektir. “Bir musibet, bin nasihatten evladýr” diye bunun için denmiþ olmalý.

Baþarýlý, zengin, nüfuz sahibi birini düþünelim. Bu zatýn yakýn çevresinde çok sayýda sadece iyi gün dostu, bol bol yiyici, istismarcý, çýkarcý ve benzeri insanlar bulunabilir.  Gayri samimilerin bazýlarý mutlaka fark edilebilir ama bazýlarý da o kadar iyi, kaliteli bir maske takar ki, tanýnmasý çok zordur. Mevzu bahis itibarlý þahýs uyarýldýðýnda,  ciddiye almayabilir.  Baþýna gelebilecek daha büyük bir kötülüðün önüne geçilebilmesi için bazen musibetle uyarýlýr. Netice?

Ýflas etmiþ büyük bir iþ adamýný düþünün; çevresinde kaç iyi gün dostu, yiyici, çýkarcý insan kalýr ki? Hiç biri kalmaz, ilk fýrsatta hepsi de ortadan kaybolur. Belki de iflas sayesinden çevresindeki art niyetli insanlarýn þerrinden kurtuldu, belki de dost maskesini takmýþ olan þerliler iþ adamýna telafisi mümkün olmayan devasa bir hata yaptýracaklardý? Þekilde görüldüðü gibi bazen musibet, nimetten baþka bir þey deðildir.

Yazýyý noktalayalým; beladan, musibetten mutlaka kaçalým ama bize gelip çatmýþsa eðer musibetin nedenlerini, mesela nerde hata yaptým ben diye, iyice düþünelim.

 Abdullah Konuksever