En az 30 yýldýr duygu ve düþüncelerimi yazýlý olarak paylaþmaya çalýþýyorum. 30 yýldýr kalemimle topluma faydalý olmaya çalýþýyorum. Dile kolay, 30 yýl! Çoðu kiþinin ömründen uzun bir zaman. Duygu ve düþüncelerimi düz yazýda çok rahat bir þekilde ifade edebiliyorum. Eksiklerim mutlaka vardýr ama geldiðim nokta itibariyle Türkiye’de sadece 4 yýl ilkokul okumuþ biri için bir baþarýdýr. Bu yüzden gerektiðinde yazar olduðumu iddia edebiliyorum. Gerektiðinde dedim çünkü yazar, þair vesaire kartvizit bastýrmadým, ihtiyacým olmadý. Hiçbir yerde yazar, þair Abdullah diye kendi reklamýmý yapmadým, ihtiyacým olmadý çok þükür!

30 yýldýr ara sýra þiir yazmaya çalýþsam da hiçbir zaman þair olduðumu iddia etmedim, haþa! Þairlik iddiasýnda bulunmak benim için üstadlara hakarettir. Her þair þiir yazar ama her þiir yazan þair deðildir, düsturum var elhamdülillah! 

Bugünlere iðneyi kuyu kazarcasýna geldim, hiç piþman deðilim. Bende hatýra haddinden fazla çoktur, bir tanesini paylaþayým ki elimizdeki nimetin yani Edebiyat Evi'nin kýymetini anlayalým.

Yazdýðým yazýlarda her zaman okuyucuya mesaj vermek istemiþimdir, yoksa hiçbir mesaj içermeyen yazý israftan baþka bir þey deðildir. Okuyuculara ellerindeki imkanlarýn kýymetini bilmeleri ve isteyenlerin, azmedenlerin baþarýyý elde edebileceklerini hedeflediðim bir çalýþma dizisi baþlatmýþtým. Bunlardan biri de evli, çocuk sahibi, çalýþan ama buna raðmen boþ zamanýný çok iyi deðerlendirerek üniversitede master yapmýþ biriyle röportaj yapmýþtým. Bu þahsýn diðer bir özelliði ise Hollanda’ya çok geç yaþta gelmiþ olmasýydý. Bu zat ilk önce dil sorununu çözmüþ, yüksek tahsil yapmýþ, bununla yetinmeyip çok kýsýtlý imkanlara raðmen üniversitede master yapmýþ biridir. Þunu da kaydedeyim, Hollanda’daki üniversiteler dünya çapýnda kalite sahibi müesseselerdir. Herkes master yapamaz.

Röportajý güzel bir þekilde deðerlendirip o günlerde gönüllü olarak çalýþtýðým gazeteye arkadaþýn fotoðraflarýyla beraber gönderdim. Birkaç gün sonra o gazetede hak hukuk sahibi olduðunu zanneden zatý muhterem röportaj ve fotoðraflarý bana geri verdi. Bu röportaj yayýnlanamaz dedi; kendi arkadaþlarýmýz dururken neden kimsenin tanýmadýðý birini nazara vermiþim! Kimi nazara vereyim diye soruma aldýðým cevap daha da komik: kendini…. Tövbe! tövbe!

Ertesi günü o gazetenin arka sayfasýnýn tümünü kaplamýþ bir röportaj vardý. O gazetede nazara verilmesi beklenmeyen bir siyasiydi. Tepem attý, gazete idarecilerine itiraz yazýsý gönderdim. Ya Türkiye’deki gazeteciler kendi arkadaþlarýný nazara vermenin kýymetini bilememiþler ya da buradaki gazetecilerde hazým sorunu var. Yazým çok aðýr olmuþ, daha yüksek mertebeli biri benimle konuyu görüþtü. Konuþtukça battý desem daha yerinde olur. Neymiþ efendim birileri siyasi çýkar veya çýkýþ için röportaj veriyormuþ. Ýtiraz ettim, teklif benden geldi ve bu arkadaþýn siyasi bir yönü yok. Hatayý kabul etme yerine iyice battý, yazýnýn haber deðeri yokmuþ.

Yazýmýn haber deðeri olmadýðýný iddia eden þahýs ne gazeteciydi, ne de yazardý. Sadece Karaman tabiriyle kelek kesen biriydi… Gönderilen yazý yayýnlanmayabilir, anladýk ama yazara hakaret edercesine eline geri verilmez. Artý, abuk subuk gerekçeler üretilmez. Çok þükür, bu ve benzeri nice tecrübelerden geçerek yazarým diyebiliyorum.

Çok þükür, ömründe kaliteli bir yazý yazamamýþ kiþiler artýk yazýmý iade etmiyor. Çok þükür, ömründe yazý yazmaktan aciz kiþiler yazýma burun kývýrýp kenara atmýyor.

Edebiyat Evi, bir nimettir ama bunun kýymetini anlamak için gazete veya dergilerde az da olsa tecrübe edinmiþ olmak lazým. Edebiyat Evi, nimettir kýymetini bilelim. Bu güzide sitenin kurucusu, idarecileri ve üyelerine saygýlý olalým.