Bizleri insan yapan, akýl mý irade mi,

Duyguyu, düþünceyi, dil ile ifade mi?

Ýki ayak üstünde, dimdik durabilmek mi,

Sosyal varlýk olarak toplum kurabilmek mi?

Maddeyi iþleyerek, ona þekil vermek mi,

Arzý imar eyleyip, uygarlýða ermek mi?

Eðer akýl yetseydi, tartýp ölçer biçerdik,

Ýradeyi kullanýr, hep doðruyu seçerdik.

Ýki ayak nedir ki, deve kuþunda da var,

Tehlikeyi görünce baþýný kuma sokar.

Birlikte yaþamaksa, koyunlar sürü sürü,

Çobanlarý hepsini, teslim almýþ götürü.

Dilbazlýksa, bülbülün söylediði þarký ne?

Ezberden konuþanýn papaðandan farký ne?

Anlayýþtan uzaksa, bulunmazsa basiret,

Kalp dediðin nihayet, göðüste bir parça et.

Oysa hepsinden âli, ölçüp tartan vicdandý,

O ki Rab’dan bizlere verilmiþ bir ihsandý.

Eðer yitirmiþ isek, bulup bin bir bahane,

Camiye ne gerek var, bizi paklar meyhane.

Yolumuz yol deðilse, inanýn ki hepsi boþ,

Kendini ayýk sanýr, zil zurna olan sarhoþ.

Hani mülkün temeli sarsýlmaz adaletti,

Oysa zalim nefsimiz önce onu halletti.

Bize de saltanattan düþer diye bir koltuk,

Mazlumu yalnýz koyup, zalimden yana olduk.

Dicle’nin kenarýnda aþýrsa kurt koyunu,

Derdik adli Ýlahi, bizden soracak onu.

Devletin mumu bile, mukaddes emanetti,

Ondan fayda saðlamak en büyük ihanetti.

Kýzým Fatýma olsa, bulurdu hak yerini,

Alacaktý emekçi, kurutmadan terini.

Komþusu aç kalmýþsa, uyuyanlar kimlerdi,

Böylesine bigâne olacaðýz, kim derdi?

Çamur dolu havuzda, pir ü pakýz, öyle mi,

Hadesten necasetten temizlenmek böyle mi?

Spordan farký nedir, þekilde namazlarýn,

Bir anlamý var mýdýr, dildeki niyazlarýn?

Güya yalnýz rükuda eðilirdi baþýmýz,

Seherde nedametle dökülürdü yaþýmýz.

Minnet etmezdik kula, rýzký veren Allah’tý,

Aksini söyleyene, cevabýmýz “yallah”tý.

Üç günlük dünya için bozduk halis niyeti,

Deðmez þeyler uðruna kaybettik haysiyeti.