Vurgun yemiþ gibisin, nedir bu halin ey gül,

Kahverengi gözlerde, bakýþlar melül melül.

Berrak sular misali, mehtap gibi ýþýyan,

O muhteþem cemalin, sanki matem renkli tül.

Bu kadar mý kýrýldýn, haddi aþan sözlere,

Bir kelam etmek için, eylemezsin tenezzül.

Görmez misin dalýnda, naçar kalmýþ, gariban,

Piþmanlýk ateþinde, zar eyler durur bülbül.

Bir hata etti diye, silip atmak hak mýdýr?

Bunca aðýr cezaya, razý gelir mi gönül?

Kusur, günah tamam da, hani ya af kapýsý?

Uzatma küskünlüðü, yeter artýk, biraz gül.

Sen gülmezsen güz gelir, ne bahar ne yaz kalýr,

Bad-ý Saba ardýndan, bir kuru ayaz kalýr.

Üþüyen yüreklerde titrer durur umutlar,

Sükûta duçar olan dillerde niyaz kalýr.

Sararýp solar gönül, savrulur gazal gibi,

Yas tutan semalara, yükselen avaz kalýr.

Eriyen mum misali boyun büker çiçekler,

Kýrýlan fidanlardan geriye enkaz kalýr.

Harap olan gülþende bülbüllerle birlikte,

Susar bütün þarkýlar, sadece hicaz kalýr.