Mavi yaslý yandaþ bir düþ, sözcüklerin kaný çekilirken gizleniyordu metruk yüreðin yalnýzlýðýna sahip çýkan hýçkýrýðýn da tinine nüfus ediyordu gölgeler ve mahrem düþlerin yenilgisine þerh düþtü zaman.

Kanmakla karmak arasýnda giden bulutlar elbette özlemin belirteci idi her biri ve sakin tavýrlý yýldýzlar mübalaða etti ayýn tam teslim olduðu bir þavkla kýyýma uðradý gölgeler ve sürahinin yarýsýn acýyla doldu kalan yarýsý ise sulandýrýlmýþ esprilerle muhatap bildi yoksunluðu ve karekökü kuruyan bir demet çiçek gibi butona bastý ölü seyirci.

Aþkýn hacminde saklýydý hurafeler ve gizin ta kendisi yandan çarklý gemiler.

Düþ pazarýna düþtü yolu muhbir gölgenin ve kat kat soyulan derisinde ölümün bir avuç peri tozu ifþa etti yarým elmanýn da tama tekabül eden çekirdeklerinde tüm elma kurtlarý aþka geldi ve firar etti usulca.

Uluyan ne kurttu ne köpek.

Zaman asýlýydý bulutlarýn tenine.

Vakur çýrpýnýþlar ve gölgeli mabedi ömrün aþk iken kazýk kakan rubailer fýsýldadý kulaðýna þahikanýn ve patinaj yaptý deyimler…

Büyülenen gözlerine esir düþmüþtü aþk peri kýzýnýn ve uçuþan saçlarýna dolandý kelebeklerin kanatlarý.

Bir yenilgi idi: evet, bir yenilgi.

Bir yanýlgýydý da ayný zamanda ve göðe tebessüm eden koyu mavisinde denizlerin tüm mizaçlar tetiklendi ve hüznün peyzajýnda gün çöreklendi sessizce.

Batýlý olsa olsa rengin… demeden sýraya girdi müdavimi yüreðin.

Bir batýnda açacaktý madem güneþ ve de çiçekler…

Gün süzgündü; gün kimliksiz.

Gece azaptý; gece kimsesiz.

Boðazýna takýlan lokmalardan kurtulmaktý madem gayesi ölü denizin sonrasýný unuttu zaman ve an’a kenetli gözlerinde lanetin tövbe etti insanoðlu.

Bilumum gölge düþtü yola…

Düþ gezginleri çarpýttý gerçekleri.

Üzgün martýlar çýðlýk attý.

Üzgün susam taneleri ise sahipsiz kalmýþtý.

Kýyýlarda devasa bir balina ve süt liman ufkun nakaratýna doluþan ahenksiz notalar.

Beli bükülen mevsim resmetti acýyý ve doða tasvip etti yalanlarý.

Aþkýn na’þýnda ölgün bir ýþýktý umut ve rehavetten çok uzak sýzan bir ýþýktý her halükarda: kanaviçe desenler kardý özlemi ve kar tanecikleri usulca indi yeryüzüne.

Aþkýn mihrabýnda sýrdaþ bir mevsim olabilirdi yalnýzlýk ve kýyamete kadar sevmekten asla ödün vermeyecek bir uðraþ ve makul seviyede özlem tetiklemeye baþladý âþýk komplimanýnda gün sayan ölüm meleðinden çok uzak bir canlýydý ruhun sevdalýsý þiirler öyle ya þairdi önsezilerini kâðýda döken ve þairdi tek gerçek ve sahip olduðu bedenini umursamadan hayal gücüne atýfta bulunan tüm sözcüklere kýskývrak baðlanmýþ.

Aklýn yolu bir deðildi hani ve her þair ayrý bir yol tutturdu ama her þair âþýktý evrene belki de kendine uzak geçmiþin kökünü kazýyýp azýða çekecekti tüm hayallerini.

Sözlenen þarkýlar küstü buluta: bulut küstü güne ve gün küstü geceye.

Geceyi ihbar edecek birileri olmalýydý ve þair geldi dile.

Aþkýn kozasýndan taþan o rahmeti kucakladý ve sývazladý sýrtýný evrenin hele ki aþkla özdeþ yüreðinde cirit atan dizeler yok muydu?

Boyunun ölçüsünü alacaktý ve aldý da üstelik neye tekabül ettiðini umursamadan sevmeye ve inanmaya devam etti tüm gücüyle.

Salkým saçak duygular…

Aldýrmadý da afrasýna tafrasýna yýldýzlarýn ve kýrptý yýldýzlarý mütemadiyen ne de olsa ruhu bir yýldýza ait idi ve kendisini çiçek bilen doðaya sitem etti.

Bir gecede açmýþtý.

Bir gecede de solacaktý.

Ama solmasý gereken kara kýþtý ve sonlanmasý gereken tüm cihaný teslim almýþ kötülük.

Ýndinde hayallerin yola düþtü ve yaþlar düþtü gözünden ama düþmedi elden ayaktan elbette Rabbinin izniyle soluklandý da her öðünü yüreðinde öðütürken ve her zerresini þiire serperken.

Nüfuslu imgeler tefekküre daldý ve aþk tüm haþmetiyle koþmaya devam etti.

Sazý yoktu. Sözü vardý.

Sarmadý da acýlarýný üstün körü ama sancýlandý her gece ve gece ruhunu teslim etmeden geceyi giydirdi þiirden mintanlar dikti geceye ve bohçasýnda saklý nazar boncuðunu iliþtirdi yakasýna sözcüklerin.

Sözüm ona mutluydu insanlýk ve þair bihaber.

Þair idi oysa mutlu olan hele ki geç kavuþtuðu hazinesine yürekten baðlý ve aðdalý cümlelerden firar edip sýðýndý rahmete ve ölçüp biçti içinin duvarlarýný.

Enkazý derledi toparladý ve inþa ettiði yüreðini yeni baþtan ve yeniden hissetti yaþadýðýný ve öykündüðü dününü unutmadan hamt etti her niyazýnda eksik etmediðini mademki Rabbi sunmuþtu ona…

Çýðlýðýn enkazý idi sessizlik ve sessizliði mezar bildiði koca ömrü geride býrakýp konuþmaya baþladý: elbet kalemin iz düþümünde kazandýðý hüviyeti ile resmetti hayatý yeni baþtan ve umut koydu adýný þiirlerinin ve kimi zaman bazen hüzün bassa da damarýna sabrýný biledi sevginin haþmetiyle irdeledi hayatý yeniden ve kâbus sonrasý bir milat ile þerh düþtü her geçen güne çünkü sulh bilmiþti hayatý ve yazmanýn meali ile sýrdaþ bir coþkuya yenik düþtü elbet yürüdüðü yolda emsalsiz bir þükür ve huzur duygusuyla kendiyle uzlaþmaya çeyrek kala biliyordu ki; kâinatýn þifresi içinde gizliydi ve sevginin de düþkünlüðü ile serildiði müthiþ yolun yansýmasýnda ýþýyan gözlerine Ýlahi Aþkýn ateþi düþmüþken…