‘’Biz seninle eski mektuplar gibiyiz

Yalnýz birbirimize açýlýr ve vaktimizi biliriz

Hem açan da çabucak kapatýr bizi usanýr

Utanýr gibi mi unutmak ister unutur gibi mi?

Utanýr, ziyaný yok, sonunda bizi bize býrakýr

Ama biz býrakmayýz kendimizi birbirimizde

Çünkü eski mektuplar eski hesaplar gibidir

Hiç kapanmaz, unuturuz ne yazdýðýmýzý…’’

(Alýntý)

Döþediðim kadar martavalýn yankýsýnýn dindiði belki de bir düþ çukuruna düþme istediðim.

Renklerin sesine vakýf içimdeki sayaç bir de insanlarýn baðdaþ kurduðu her köþede bekliyorum baþlarýndan boca etmek adýna yüreðimin kanayan iklimini.

Göðün kapandýðý.

Ömrün henüz tamamlanmadýðý…

Ve iþte az evvel rast geldiðim ölü baykuþ ve bir de bayan kuþ.

Sözcükleri ufalayýp besliyorum semiren nefsini her ölümlünün ve tutanaklara geçiriyorum duygularýmý bir de rüyalarýmda dahi unutulduðumu asla itiraf edemiyorum içimdeki mavi turnaya.

Oysaki en sevdiðim renk pembe idi önceleri bazense siyah; içimdeki hazanýn yasýný tutarken yaz ortasýnda bile siyahla yatýp aþkla kalktýðým ve seyrinde gölgemin, kendimden kaçtýðým.

Bir Ahlat aðacý diliyorum her andýðýmda Didem Madak’ý sonra da unutuyorum gün boyu yaþadýðým acýlarý ve unutulmanýn verdiði yeis ile ummanlara sýðýnýyorum.

Aþkýn bir latife olduðu çaðlardan geliyorum.

Aþkýn bir de ç/aðrý olduðu zaman dilimlerinden.

Mukozamda düþler örüyor da örüyor aðýný ve sefertasýmda biriken duygularýmý kocaman bir kazana döküyorum.

Ýklimsiz seyrinden ömrün ve girizgâhýný bulamadýðým bu yüzden yazýp yönümü tayin ediyorum ve yasýp da dünü, gün özürlü düþlere sýðýnýyorum ve adýný umut koymak adýna ýkýna sýkýna gülücükler daðýtan bir ardýç kuþuna odaklanýyorum oysaki ortada ne mutluluk var ne de bir kuþ varsa yoksa kukumav kuþlarý geceyi ve ömrü perçinleyen bir de mezarlýk sakini ölü dünlerim ve her yâd ettiðimde küçülüp de sýðdýðým o aðaç kovuðu.

Sancýlý olmasýný dilemiyorum elbette ne zamanki yola düþsem.

Ama gözlerim doluyor ne zamanki gözden düþsem.

Mimozalar ekiyorum karanlýða ve aydýnlýðý çaðýrýyorum yazdýðým her þiirle.

Azýðým illa ki duygular ve sevecen bir iklim diliyorum Rabbimden: hani kuþ bakýþý sevdiðim evren hani kör nokta olmayý da tasvip etmediðim ve sancýlý bu devinim ile þahlanýyor yüreðim ve sýðýnmakla sýðdýrmak arasýnda gidip geliyorum.

Kök hücresi olmaya adayým ölümün ve pürü pak hayallerimde sonlandýrýyorum acýlarý meylettiðim döngüde bir bir izini düþüyorum günün ve geceyi mesken bilip yarýna seðirtiyorum öncesinde yazmakla iþtigal sonrasýnda beklemek ve umut etmek.

Devasa rahmetin de eþkâli iþte yüreðe ektiklerim ve sevdalý bir mizansen yakamdan düþmezken duygular, düþünce gücümle baltalýyorum yanlýþlarý ve yalanlarýný kâinatýn, bir dilediðim bir de dillendirdiðim ve kâbusun sonlandýðý bir zaman aralýðýna denk düþtüðüm hani olur da gidiþata engel olup yeni bir çað baþlatýrým diye ömrü hayatýmda ve resesyon saklý ömrün sancýlandýðý gün dönümüne sevap ekiyorum karþýlýðýnda sözleþtiðim her sakil duyguyu yürek tarhýnda adam boyu çiçeklere dönüþeceði sözü veren bir çocuk misali kendimi kandýrýrken.