Bilin(en)meyen Sýr Nedir -3-

  Ýhtiyar kadýn gözen kaybolan sevdiðini aramakla meþgul iken, çok deðerli ve hassas olan hayatý sanki ölümle pençeleþiyordu, canýndan çok sevdiði neden niçin kaybolmuþtu birden bire, bir anlam veremiyordu. O an sevdiðinin öldüðünü düþünmeye cesaret edemiyordu. Zaten yýllardýr gözleri yollarda gelmesini bekliyordu. Gözleri önünde yüz hatlarý bir gölge gibi gidip geliyordu, koþtu ulaþmak için, kadýn koþtukça gölgelerde ondan uzaklaþýyordu. Geri dönüþü olmayan bir yola koþtuðunu fark ettiði anda yere yýðýlýrcasýna düþtü. Gözlerinde yaþlar topraða damlarken içine düþtüðü düþten uyandý. Etrafýna baktý, derin derin nefesler alarak, pencerenin yanýndaki kanepeye oturdu, dudaðýnýn kenarýndaki gülümsemeler kaybolurken yerini, hasret ve özlemin derin izleri belirdi.

  Kalktý karþý dolabýn çekmecesinde duran eski yýrtýlmaya yüz tutmuþ mavi günlük defterini hassas bir dokunuþla eline aldý. Defterin sayfalarýný okþayarak açmaya baþladý. Eline aldýðý günlüðün her bir sayfasýnda gözyaþlarýnýn izleri mevcuttu. Her sayfasýný açtýkça kalbinin sevinçle daha sonrasýnda hüzünle hatýrlarken hatýrlayamadýðý aþk dolu satýrlarla doluydu. Hayatýnýn son nefeslerini yaþadýðý bu günlerde, nefes alarak huzur bulduðu elleriyle gönlünü teslim ettiði sevdiðine karþý hissettiði duygularýn raks ettiði o gençlik günlerinden izler taþýyordu. Okudukça gençliðinin taze çiçekler açan bahçesinde sevdiði ile gezinirken, bir anda kayboluþuyla solan çiçeklerin dikenlerin kapladýðý, bedenine batarak acýlar verdiði bahçesinde gezinirken, kendisine acý veren sayfalarý elleriyle yýrtmak için elleri binlerce defa uzanmýþ, bunu yapamamýþ hüzün sevinçlerin adresidir diyerek yýrtmaya kýyamamýþtý. Nasýl yýrtsýn ki, yaþadýðý hayattan izler taþýyordu. Tutkuyla sevdiði ile mutlulukla süslemiþ olduðu sayfasýnda haliyle hüzün gözyaþý da olacaktý buna gönülden inanmýþ, her okuduðunda bu sayfalara gözyaþlarý damlayarak, yazýlarýn silinerek yavaþ yavaþ silinmesine sebep olmuþtu.

  Bütün hayatý sevdiði adamý gördüðü gün baþlamýþtý adeta. O günü aradan altmýþ yýl geçmesine raðmen hala kalbinde canlýlýðýný koruyordu. Gençlik günlerinde hayatla insanlarla anne babasý daha doðrusu herkesle kavga ederken, hayatýn çekilmez olduðunu hissederek nefret duyardý. Hayatta onu canlý diri tutacak, kalbini yerinden oynatacak bir mucize arýyordu. Bu mucizeyi bulmak için sabahýn karanlýðýndan sokaða çýkarak, akþama kadar gezerek bu saygýn olacak saygý duyarak önünde selama duracaðý, esintisi ile raks edeceði bu yoðunlaþmanýn sýcaklýðýn gülümsemesini arýyordu.

Mehmet Aluç