‘’Aþk, imkânsýz bir sonsuzluk rüyasýdýr.’’ (Alýntý)

Yeltendiðim hiçbir düþ yok ki diþimin kovuðunda kalsýn ve mahrem rüyalar da hayatýn arka bahçesinde asýlý bir rehavet gibi kucaklar da kucaklar yüreði derken mevsimin etekleri açýlýr ve çapkýn rüzgar kendini savurur bu kez ve s/avunduðuna dairdir bu kaçýþ öykündüðümüz gönül zenginliði büyür de büyür ve çat kapý aþkýn bekasý ve ýsrarla sever ve yazarken kalemin düþ gücü nasýl da büyür ta ki en tepeye ulaþýp da basýnçla patlayana kadar.

Mubahtýr yangýn ve itibarý engindir yüreðin kölesi olduðu aþkýn da ufkunda kelamla seviþir yürek ve meramý sevmekle yazmak arasýnda gidip gelirken bu sefer egosu yok olur yazarýn ve düþ çeperinde büyülü bir atmosferde ket vurulmuþ bir hayat ve de hayaller nasýl da zengin kýlar ruhu.

Düþlerimin müdaviyim madem ve iþte yazarak baþkaldýrdýðým düzenek ve sisli havasý þehrin ve gecenin elbet kozasýna saklanmýþ þairin de büyülü yolculuðu üstelik sokak kýsýtlamasý olan günlerde ruh daha bir özgür zaten beden dediðin ne ki: bir et yýðýný kimine göre etme bulma dünyasý dünyanýn yükü çökertse de omuzlarý yaslandýðý daðýn yamaçlarýdýr her düþ küründe çýktýðý o düþ parkuru.

Ýkame ediyorum iþte.

Ýþte idare ediyorum hayatý.

Ýdare lambasý deðil kullandýðým bilakis tüm evren ýþýl ýþýl ve gözlerimdeki yeþil pýrýltýlarla g/örüyorum hayatý ve de evrenin mukozasý adeta bir ters lale tepeleri mesken tutmuþ ve insanoðlunun ona dokunmasý dahi yasakken.

Aþkýn halesi.

Aþkýn haletiruhiyesi.

Ve düþ kepenklerini sonuna kadar açýp de uçuþa geçtiðimiz sedefli rüyalar ve kâbuslar bir ömür bozguna uðratsa da düþ görmeye programlýyýz.

Sedanýn aþký.

Aþkýn semasý.

Semanýn da uzantýsý.

Ve de Yaratan: ‘’Yürü ya, kulum’’ dedikçe açýk ara farkla koþtuðumuz ve sevdiðimiz ve engelleri bir hýþýmla aþýp da açýða çektiðimiz yürek teknesi.

Semazen imgeler nasýl da çýðýrtkan.

Ýhmal ederken yüreði þimdi doz aþýmýndan aþkýn imha oldu olacak ve yükleme yapýyoruz yedeðe derken tozunu atýyoruz hayatýn ne yokuþlarý ne de çýkmazlarý bizi ele veriyor ya da yoldan alýkoyuyor.

Sözcükleri istifledik bir kez.

Ýhbar da ettik yüreði.

Kýyamadýk sevgiliye bilakis kýyama durduk her sevdiðimizde ve daha çok sevdiðimizde doyamadýðýmýz bir tat bir kez aðzýmýz yansa da.

Günlük bir seyyah da deðil hani duygular sadece yol deðiþtiren belki de katlanan belki de kat izi yapan.

Azýða aldýk madem.

Her antrakta yeniden biçimlendik ve ömrü küredik kalemle ve düþlerle derken içinden geçtiðimiz o dehlizin de yüreði kabardý ve katmanlarýnda aþkýn devasa bir çiçek bahçesine döndü.

Saðýmýz solumuz aþk.

Sözcükler hem türediðimiz hem tünediðimiz.

Bir alfabe ise okumasý bitmeyen.

Bir masalsa sonu gelmeyen.

Bir ritüelse ara sýra standart sapmalarla uçlarda yaþadýðýmýz.

Ve sevginin mehtabý ve mihrabý elbet asýlý kaldýðýmýz ömrün de þafaðý ve hulasasý iken bir bulutlar bir parmak bal daha çaldýðýmýz aðzýna ve iþte þerit deðiþtiren bir gök kuþaðý geçiþi kolay gidiþi olan ama dönüþü olmayan…

Eski ama ekþimeyen þarkýlar gibi türküler çýðýrdýðýmýz ve defalarca kurþunlansak da kurþun kadar aðýr aþklarý tek yüreðimizde kolaylýkla saklayabilirken…

Ve de yazmanýn büyüsü.

Nazý niyazý bitimsiz sevdalý kalemin.

Yanmakla iþtigal ve çeperinde bulutlar elbet doðasý yazarýn ne çok gel-git ve açmazlarda her kaldýðýnda bulduðu o çýkýþ noktasý elbet yazmanýn da albenisi iken alacalý bulacalý ömrün aslýnda soluk ve titrek bir ýþýk olduðuna dair bir yanýlsama ile sonunda anladýðý o ki…

Elbet yazmanýn ciddi bir eylem olduðu gerçeði ve kayýtsýz þartsýz sevmelerin de meali iken gözünde tüten yazarýn aslýnda gözünden düþen yaþa aldýrýþ edip mutluluðu ve huzuru duyumsadýðý þatafatlý bir yolculuk elbet mazinin meyvesini yerken günde yarýnlarýn da meali ile d/okunduðu her satýrda içten bir sitayiþ elbet sadece kendine ne de olsa yazmadan geçen ömrün hulasasýnda nice zarar nice ziyan ve iþte yazmanýn cazibesi ve büyüsü ile kendine yarattýðý o devasa cennet bahçesi.

Ne huri.

Ne hürriyet saklý iken önceki ömründe.

Cinsiyeti ve hayatý dahi sorgulanýrken önceki hayatýnda þimdi rastlaþtýðý güzellikleri ve güzel insanlarý öve öve bitiremediði…

Aþkýn geçitlerinde kimi zaman duraklarken kimi zaman bir koþu çýkýþ kapýsýna yönelmiþken elbette içine düþtüðü aþkýn imkânsýzlýðý ile yazmanýn ortak paydada buluþtuðu elbet daim kýlmak kalemi vereceði son nefese kadar tutuþmanýn ve huzurun da meali ki yazarýn öykündüðü ne ola ki elbet içindeki g/izin peþinde aþkýn da hulasasý ile kenetlenmiþken kalem ve yürek…