Akþamýn alaca karanlýðý çöküyordu þehre. Ürperdi. Üþümeye baþlamýþtý. Kendine geldi iç çekerek. Kalktý. Merak ederdi eþi. Unutmadý kalkarken derlediði çiçekleri. Bir mutlu düþtü evinin yoluna. Geldim dedi çalarken zili. Açýldý mutluluk kapýsý. Sarýldý, tuttu ellerini. Gülen yüzler de hayat ne muhteþem! Balkona geçtiler, çay demledi eþi. Isýndý içi ve fýsýldadý kulaðýna duygu yüklü þiirini.

Gel sarmaþ dolaþ olalým kadýným

Olursa olsun

Günahý boynumuz da !

Kara üzüm gibi gözlerin

Bakýþlarýn salkým salkým

Savrulup gitmedim hiç

Hep öylesine sende kaldým.

Yeþermiþ ise dallar

Ne sevdalar sarar, sarmalar !

Mahfuz ve mâhkum sevdam

Sessizce açar her gün

 Gecenin göz kapaklarýn da !

Gelinliðini giydin giyeli

 hep hapsettim seni bembeyaza

 Ve iþte öylesine

 Temiz kaldý sevdamýzda!

                            Mutluydular. Her sabah doðmak yeniden;" iyi ki nefes alabiliyorum, varým " diyebilmek. Ne harika; herþeye raðmen. Bir þarký dudaklar da; ister nihavent, isterse araban. Veya bir ýslýkla eþlik etmek hayata. Daim olmalý umutlar. Söz söyletmemeli hayallerine hiç kimse. Ýster gerçek olur, isterse kalýr hayaller de. Ama devam etmeli umutlar. Öyle baþlamalý güne..                          

                            “Gözünü yediðimin umutlarýmýzýn þehri hayali. Mutluyuz ikametgâhýmýzdan. “  dedi Ýlkim ve Murat çiftti. Hep eskileri özlerken; modern yaþama ayak uydurma gayretleri ne kadar yorsa da  insaný; boþ ver yaþa iþte bildiðin gibi.  Hayatý gýdýklayýp sizin  için güldürenler;  çýkacaktýr mutlaka, tabi pes etmemiþseniz hayata ve varsýnýz .   Ne izler kalýr yüreklerde.    Aþk dediðiniz silinebilir bir nokta; sevgiler ise daðlar gibi dorukta.